Τα ποδήλατά μας,όπως τα όνειρά μας,ξέρουν από ΑΝΗΦΟΡΙΕΣ...

Χρόνια τώρα παίρνω το ποδήλατό μου και περιπλανώμαι...
Ανεβαίνω δρομάκια,κατεβαίνω, ανακαλύπτω διαδρομές που δεν θα τις έκανα με τα πόδια. Μόνη μου ή με φίλους, με ήλιο ή βροχή,πάω....Ταξίδι σε εικόνες αλλιώτικες, περνάω από χωριά με όμορφα παραδοσιακά σπίτια, αυλές με λουλούδια, χαιρετάω ανθρώπους που κάνουν τις δουλειές τους αμέριμνοι ή έστω για λίγο ήρεμοι.Αναπνέω τον καθαρό αέρα, οσμίζομαι τις τέλειες αυτές μυρωδιές της φύσης, τα κουκουνάρια, τα μανουσάκια, τα κυκλάμινα...που τείνουμε να ξεχάσουμε,νιώθω σε άμεση επαφή με την φύση,την μάνα όλων μας..όπως λέει και ο Δρογώσης:

Όμορφη ζωή, να ζούμε ελεύθεροι
και το χρωστάμε αυτό αδέρφια στη μάνα γη που μας ενώνει...
Όμορφη ζωή, να ζούμε ελεύθερη ζωή!!!

Αυτές τις στιγμές νιώθω ελεύθερη, το μυαλό μου πλανάται στα γύρω και όχι στα έσω είτε προσπαθεί να βρει λύσεις στα όσα γίνονται..
Ελευθερία, ανοίγω τα χέρια και θέλω να αγκαλιάσω το σύμπαν που τόσο το ταλαιπωρούμε και μας ταλαιπωρεί. Σιγοσφυρίζω, χάνομαι στον κόσμο του ονείρου,αλλά σε άμεση επαφή ταυτόχρονα με την πραγματικότητα!!Σουρεάλ σκηνικό!
Αν με ρωτούσε κάποιος γιατί αγαπώ τόσο το ποδήλατο,δεν ξέρω τι θα απαντούσα...Μάλλον θα έλεγα πως είναι ο τρόπος μου διαφυγής προσωρινής από τα προβλήματα και ώθηση για παραπάνω μετέπειτα δράση..
Αρχίζω λοιπόν να ποδηλατώ και αφήνομαι στις κατηφοριές, πλημμυρίζοντας απο χαρά και τραγουδώντας:

Και τώρα στον αγώνα, ξανά απ' την αρχή
Φόρτσα στο πεντάλι, να 'ρθουνε κι οι άλλοι
πάμε για ορθοπεταλιές
τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας
ξέρουν από ανηφοριές !!!!!