εδώ ο κόσμος καίγεται.....

Πηγαίνοντας προς τον Λιμνιώνα, αντικρύσαμε ένα τοπίο νεκρό....Τα δέντρα δεν σάλευαν,αλλά έστεκαν σαν σκιάχτρα ξερά,άπνοα...Ο αέρας μύριζε στάχτη, δεν ακουγόταν κανένας ήχος, τα πουλιά δεν πλησίαζαν, λες και φοβούνταν να αντικρύσουν αυτό το θέαμα.

Κι εμείς, βουβοί παρατηρητές της μεγάλης αυτής καταστροφής.Μα, θα το ξεχάσουμε κ αυτό σε λίγο καιρό,όπως τους ανθρώπους που βλέπουμε να ψάχνουν στα σκουπίδια,όπως τους φίλους που ψάχνουν άσκοπα για δουλειές,έτσι θα ξεχάσουμε και αυτές τις μαύρες σκιές δέντρων...Ή όχι;;;
Αλλά όλα αυτά,γίνονται ένα συνονθύλευμα μαυρίλας μέσα μας, ένα μωσαϊκό απογοήτευσης και σαπίλας,που συσσωρεύεται και που κάποια στιγμή θα ξεσπάσει σε ένα μαύρο πόλεμο....Πόλεμο με όλους αυτούς που επιδιώκουν να κάνουν τη ζωή μας πιιο μαύρη....Θα τους δείξουμε το πολύχρωμο της πάλης.....