δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Να σε μισήσω είναι αργά....Γιατί μ'αρνιόσουν το όνειρο.... Ναι, αλλά είναι αργά να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας; Να σταματήσουμε να μισούμε το κομμάτι μας που έκανε λάθος, που έμπλεξε σε ιστορίες ψυχοφθόρες και άδικες; Ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε... Αλλά πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτό το βήμα πια; Να περάσεις την πύλη της ασφάλειας; Να πατήσεις στο μονοπάτι του άγνωστου; Να σφίξεις τα δόντια και να προχωρήσεις; Πώς θα βρούμε την γαλήνη αν δεν σταματήσουμε να κατηγορούμε το είναι μας για ότι ζήσαμε; Ευτυχώς που οι φίλοι μας πολλές φορές μας ταρακουνάνε με τα λόγια τους... Λέγοντάς μας ότι πια δεν ζούμε, απλά σέρνουμε τον χρόνο, σέρνοντας τον απόηχο του φόβου μας στις αλυσίδες μας...Αλλά, έτσι δεν έρχεται η αλλαγή; Όταν ο καταπιεσμένος καταλαβαίνει τι του γίνεται και μόνος του σπάζει τις αλυσίδες του... Δεν είμαστε τίποτα άλλο από τα σπασμένα μας κομμάτια, από τις ψηφίδες του φόβου μας που όμως, αν τις ενώσουμε και τις αντικρίσο

Ποιος μπορεί να αγαπήσει αληθινά, πέρα από τις θάλασσες, πέρα από τον ουρανό, πέρα από όλους τους ωκεανούς;; Να διασχίσει κάστρα, δάση, απέραντες εκτάσεις και να μην φοβηθεί; Να παλέψει με δράκους, να γκρεμίσει τείχη, να σκαρφαλώσει στην πιο ψηλή κορυφή; Να φτάσει στην άκρη του ουράνιου τόξου και να προχωρήσει; Να μαζέψει όλες τις δροσοσταλίδες και μετά να τις αφήσει να κολυμπήσουν στο ποτάμι; Ύστερα, να νικήσει όλους τους κακούς και να τους βάλει σε ένα πιθάρι και όλα αυτά για την πιο αληθινή του αγάπη; Να μην υποχωρήσει ποτέ ότι και να γίνει, να λέει πάντα πώς νιώθει και να μην ντραπεί ποτέ για τα αισθήματά του. Ότι και να γίνει να πιστεύει πάντα σε αυτή την αγάπη και να είναι το κύριο θεμέλιό του. Κι ας μην τον παίρνει κανείς στα σοβαρά, και ας λένε όλοι "ονειροπαρμένος, πιστεύει στην αληθινή αγάπη, μα πού ζει;" Ποιος μπορεί να τα κάνει όλα αυτά ; 

Κάποιες βραδιές, είναι τόσο ωραίες, που ξεχνάς τα πάντα και δεν τα ξεχνάς. Δεν ξεχνάς την αλήθεια, αλλά την κάνεις πιο όμορφη όσο και αν είναι σκληρή και πονάει. Αλλά, όταν νιώθεις τόσο κοντά με τους ανθρώπους, τόσο όμορφα, μπορείς να συνεχίσεις να ζεις, να αναπνέεις, να αισθάνεσαι, να παλεύεις. Ο απόηχος των συναισθημάτων μου χθες αποτυπωνόταν στο μπαρ, στα ποτήρια, στα πρόσωπα των φίλων που τόσο αγαπώ. Χθες, ήταν σαν να το συνειδητοποίησα πρώτη φορά, πόσο μπορούν να αλλάξουν τα αληθινά συναισθήματα, το προσωπείο της καθημερινότητας. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί το ένιωσα τόσο έντονα χθες, αλλά ήταν σαν μια λάμψη μες στο σκοτάδι, σαν ένα ουράνιο τόξο, σαν τις δροσοσταλίδες στο αγαπημένο μου γιασεμί, σαν τον έρωτα που σε διαπερνά και σε αναδιαμορφώνει... Αν κάποιος με ρωτούσε γιατί, δεν θα ήξερα να πω, αφού και αυτή την στιγμή που γράφω, νιώθω πολύ όμορφα, σαν να ήμουν σε ένα πηγάδι και να ανέβηκα ξανά στην επιφάνεια. Το γέλιο των συντρόφων μου και τα καθαρά

Κάτι κυνηγώ, σαν τον ναυαγό, τα χρόνια μου σεντόνια μου, τσιγάρα να καπνίσω... Που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο και ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο... Το καλύτερο κομμάτι της δεκαετίας του ΄90... Μέσα σε λίγους στίχους, όλο το νόημα της ύπαρξης και του έρωτα... Αυτό που ψάχνουμε όλοι, όλες όλ@ και το βρίσκουμε κάποτε ή δεν το βρίσκουμε ποτέ... Και μόνο η ψευδαίσθηση του να ζήσεις κάτι τέτοιο, να σε ακουμπήσει ανεπαίσθητα σαν καλοκαιρινό αεράκι, είναι σαν καραβόσκοινο για τον ναυαγό... Σαν άρωμα γιασεμιού, σαν μια αλήθεια που είναι αυθύπαρκτη, σαν το χαμόγελο της αστερόσκονης στο φεγγαρόφωτο... Το κορμί μας είναι μόνο η αφορμή, γιατί είναι κάτι πάνω και πέρα από μας, το να κρατάς το χέρι κάποιου που αγαπάς, το να ενώνεις το κορμί σου με το δικό του, την σκέψη σου με την δικιά του... Ας απολαύσουμε αυτό το άσμα, λοιπόν, εν μέσω της καλοκαιρινής βραδιάς...

Listen to the universe, you may find an answer Love is here and everywhere, don’t be scared..... Άκουσα αυτό το τραγούδι πριν λίγο και ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά μου, αυτή την τρελή, θεοπάλαβη καρδιά... Και σκέφτηκα, "ωχ!άρχισαν τα όργανα!!!"... Καιρό είχα να νιώσω αυτό το συναίσθημα που τόσο φοβάμαι και τρέμω. Και ξαφνικά, πάλι αυτό το γλυκό, γνώριμο καρδιοχτύπι που μου αναστατώνει τις αισθήσεις, το μυαλό (όσο μου έχει απομείνει), ανακατώνει τις σκέψεις μου σαν φύλλα στον άνεμο, με παρασύρει σαν την ονειροπαγίδα που έχω στο μπαλκονάκι μου, με αποχαυνώνει... Από την μία, θέλω να στέκομαι πάντα εκεί, κοιτάζοντας το γαλάζιο και να νιώθω τόσο όμορφα, από την άλλη ξέρω πως δεν μπορεί να μείνει αυτό μέσα μου μόνο του, αλλά καλό θα είναι να γιγαντωθεί με το να εκφραστεί... Διαφορά ηλικίας; Διαφορά φάσης; τι σημασία έχει, όταν οι κόσμοι μας συμπίπτουν περισσότερο από τους κόσμους γύρω μας; Θέλω να γεμίσω από την σκέψη σου και μόνο....Και το κατάλαβα, προχ

Λέει ο Ναζίμ Χικμέτ, στο τελευταίο και μοναδικό του μυθιστόρημα, κάπου προς το τέλος του βιβλίου: " 'Ολα τούτα, όλα όσα σκέφτομαι τούτη τη στιγμή, είναι γοητεία," ρομαντισμός"- ρομαντισμός είναι όλη η ζωή μου εδώ και μερικά χρόνια, ρομαντισμός είναι η ζωή του Κερίμ, ρομαντισμός η ζωή τόσων ανθρώπων που ακόμα δεν γνώρισα μα θα γνωρίσω αργότερα, ρομαντισμός η ζωή του Σουπχί, του Πετροσιάν, της Μαρούσας και της Αννούσκας. Ρομαντισμός ίσως κι η ζωή του κόκκινου επαναστάτη που τραβάει καβάλα στο άλογό του.  Πού να τραβάει τάχα; Στο θάνατο, τις περισσότερες φορές, μα θυσιάζεται για μια ομορφότερη, δικαιότερη, ευτυχέστερη και βαθύτερη σε νόημα ζωή."...  Σε ένα ποιήμά του, πάλι, ο πολυαγαπημένος ποιητής, γράφει: Είμαι κομμουνιστής Είμαι αγάπη απ’ την κορφή ως τα νύχια, αγάπη θα πει βλέπω, σκέφτομαι, κατανοώ, αγάπη θα πει το παιδί που γεννιέται, το φως που πλημμυρίζει αγάπη θα πει να δέσεις μια κούνια στ’ άστρα αγάπη θα πει να χύνεις τ’ ατσ

Τα παιδιά έχουν ανάγκη από μία μπασκέτα,μία απέραντη θάλασσα,  έχουν δικαίωμα στον ήλιο και στις μυρωδιές του καλοκαιριού... Τα παιδιά έχουν ανάγκη την μουσικές και ήχους για το μέλλον, τα όμορφα λόγια και τις γλυκιές νότες μια συζήτησης... Τον απόηχο του απομεσήμερου, τα γιασεμιά και την μυρωδιά της ντοματοσαλάτας... Δεν έχουν ανάγκη τα δηλητήρια των μεγάλων που φολιάζουν τις ψυχές τους, την μαυρίλα του υπογείου της ψυχής μας, την απίστευτη βλακεία του είναι μας... Μπορούν να δουν μέσα και πέρα από εμάς, να ξεχάσουν τον χώρο και τον χρόνο, να ταξιδέψουν σε άλλες εποχές και κόσμους... Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο, δυο καρδιές με έναν ήλιο στην μέση... Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.. Τα παιδιά μπορούν να μετατρέψουν ένα σύννεφο σε ήλιο και μια παγοθύελλα σε παιχνίδι με παγωτά! Να χορέψουν με τα τζιτζίκια και τους καλικάντζαρους ένα ροκ εντ ρολ της χαράς! Να γράψουν γράμματα στους κατοίκους του Αβγατηγανιστάν, του Τζιτζικιστάν

Θα νομίζετε ότι είμαι καταθλιπτική, αλλά μάλλον μου βγαίνει να γράφω όταν με διακατέχει μια ανείπωτη θλίψη και όχι όταν είμαι σε χαρούμενη διάθεση(κάτι που μου συμβαίνει συχνά, να είμαι χαρούμενη δηλαδή, γιατί παρά τα όσα θα γράψω, γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και πιστεύω και στους ανθρώπους...) Απλά, νομίζω ότι ώρες ώρες δεν αντέχω ούτε να βρίσκομαι σε συλλογικότητες αλλά ούτε και να μην συμμετέχω κάπου ενεργά... Από την άλλη, κάποιες φορές νομίζω ότι εκεί που δρω τα πράγματα είναι ουτοπικά και ανεδαφικά και άλλες φορές πάλι μου συμβαίνει το αντίθετο... Κάποιες φορές νιώθω ότι εκεί δίπλα μου είναι σύντροφοί μου και άλλες φορές δεν μπορώ καθόλου να τους καταλάβω, τα πράγματα που προτείνουν ενώ βλέπουν ότι δεν λειτουργούν, το δικαίωμα της ελεύθερης αυτενέργειας και την αυτοδιάθεση, που δεν επιτυγχάνονται στον μέγιστο βαθμό... Από την άλλη, για να μην γίνομαι άδικη, οι πιο πολλοί από αυτούς είναι εξαιρετικοί και άνθρωποι αλλά και σύντροφοι, ίσως εγώ να έχω άλλη θε

Το πρωί αυτής της ηλιόλουστης Κυριακής, πήρα την τσάντα μου με το νερό μου, τα φρούτα μου και ξεκίνησα να περπατάω από την πάνω πλευρά του Κάστρου προς το Δασύλλιο! Η φύση έχει οργιάσει, λουλούδια πετάγονταν από παντού με κίτρινα και πορτοκαλί χρώματα και γέμιζαν την ματιά μου με αισιοδοξία, πουλάκια πετούσαν πάνω από το κεφάλι μου, χορταράκια πετάγονταν, σαυρούλες, η χαρά της αναγέννησης παντού! Προχωρώντας στα μονοπάτια, αντάμωνα με κόσμο που δεν ήξερα, αλλά χαιρετιόμασταν με χαρά και με μία συνενοχή του τύπου «α! και σεις περπατάτε, δω σε αυτά τα μονοπατάκια…!». Σε πολλά μονοπάτια ήμουν μόνη μου και απολάμβανα την ησυχία, την μυρωδιά των δέντρων και το φως του ήλιου που έλουζε το πρόσωπό μου, με απίστευτη ευχαρίστηση. Έπειτα, άρχισα να κατεβαίνω προς την Καρόλου, πέρασα από την παλιά μου γειτονιά και από την Ρόδου, όπου εκεί συνέβη το πρώτο γεγονός που έδωσε ξεχωριστό νόημα στην μέρα μου. Ένας ηλικιωμένος κύριος, καθόταν έξω από το σπιτάκι του, στο πεζοδρόμιο και άκουγε έν

Μάλλον το να μεγαλώνεις σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, δεν σε προετοιμάζει για το τι γίνεται εκεί έξω, στην ζούγκλα του πραγματικού κόσμου. Να μου πείτε, έπρεπε να γίνεις 33 χρονών για να καταλάβεις ότι δεν είναι όλα φτιαγμένα όμορφα γύρω μας; Όχι, αλλά μάλλον η σαπίλα που νιώθω ώρες ώρες να αναδύεται από τους γύρω, η δυσωδία των καμένων ονείρων τους, η βαναυσότητα που τους διακρίνει, με κάνει να θέλω να ουρλιάξω. Να ουρλιάξω για την απίστευτη βιαιότητά τους, να φωνάξω για τις ανούσιες σκέψεις τους που επηρεάζουν και μένα... Να ουρλιάξω για τις χαμένες ώρες που θα μπορούσαν να είναι δημιουργία, να είναι χαρά, να είναι φως αλλά όμως είναι σκοτάδι... Θα ήθελα να ήμουν πιο δυνατή, να μην νιώθω ότι θα σπάσω με το πρώτο φύσημα του ανέμου, θα ήθελα να ήμουν ένας τοίχος από ατσάλι, ένα συμπαγές τείχος... Όμως, από την άλλη νιώθω και τυχερή που αυτή η ευαισθησία μου που μπορεί να αποβεί και μοιραία κάποτε, -ίσως να χάσω και τα λογικά μου, εξάλλου πόσο απέχει η τρέλα

Αυτή την φράση, την είχε πει-μάλλον, ποιος ξέρει με την υπερπληθώρα πληροφοριών στο ίντερνετ, ποια είναι η αλήθεια- ο μεγάλος παραμυθάς και συγγραφέας, Τόλκιν... Μάλλον, η επίπονη και διαρκής αναζήτηση του τελευταίου καιρού, με είχε αποθαρρύνει για διάφορους λόγους, μέχρι που είδα αυτή την φράση και αποκαταστάθηκε μέσα μου η αλήθεια των πραγμάτων.  Όποιος ψάχνει, βρίσκει δρόμους, δημιουργίας και έκφρασης,  έστω και αν χάνεται κατά περιόδους σε δίνες ανυπαρξίας και οδύνης... Βρίσκει τι δεν θέλει και άρα, κατά κάποιο τρόπο τι θέλει...  Ανακαλύπτει πως δεν χρειάζεται ανθρώπους που είναι χαμερπείς και αναξιοπρεπείς, σχέσεις εξαρτητικές και πομπώδεις, γιατί το παράθυρο της ζωής δεν θέλει να καλύπτεται από σκιές ερεβώδεις αλλά  από όμορφες ανατολές, χρώματα και ηλιοβασιλέματα... Και προπάντων ξεκάθαρα βλέμματα, λόγια και συναισθήματα... Life is beautiful... Σε όλους αυτούς που με έχουν αλλάξει και βοηθήσει κατά περιόδους και που με έχουν επηρεάσει, γιατί η ζωή