Περιδιαβαίνοντας στην πόλη....

Το πρωί αυτής της ηλιόλουστης Κυριακής, πήρα την τσάντα μου με το νερό μου, τα φρούτα μου και ξεκίνησα να περπατάω από την πάνω πλευρά του Κάστρου προς το Δασύλλιο! Η φύση έχει οργιάσει, λουλούδια πετάγονταν από παντού με κίτρινα και πορτοκαλί χρώματα και γέμιζαν την ματιά μου με αισιοδοξία, πουλάκια πετούσαν πάνω από το κεφάλι μου, χορταράκια πετάγονταν, σαυρούλες, η χαρά της αναγέννησης παντού!

Προχωρώντας στα μονοπάτια, αντάμωνα με κόσμο που δεν ήξερα, αλλά χαιρετιόμασταν με χαρά και με μία συνενοχή του τύπου «α! και σεις περπατάτε, δω σε αυτά τα μονοπατάκια…!». Σε πολλά μονοπάτια ήμουν μόνη μου και απολάμβανα την ησυχία, την μυρωδιά των δέντρων και το φως του ήλιου που έλουζε το πρόσωπό μου, με απίστευτη ευχαρίστηση.

Έπειτα, άρχισα να κατεβαίνω προς την Καρόλου, πέρασα από την παλιά μου γειτονιά και από την Ρόδου, όπου εκεί συνέβη το πρώτο γεγονός που έδωσε ξεχωριστό νόημα στην μέρα μου. Ένας ηλικιωμένος κύριος, καθόταν έξω από το σπιτάκι του, στο πεζοδρόμιο και άκουγε ένα νοσταλγικό τραγουδάκι σε ένα παλιό τρανζίστορ, κρατώντας ένα πούρο.

Για κάποιο λόγο, αυτή η σκηνή με συγκίνησε ιδιαίτερα…

Συνέχισα την περιπλάνησή μου και έφτασα στην Αγία Σοφία. Εκεί, πήγα να πάρω έναν καφέ από ένα μαγαζάκι στην πλατεία της Αγίας Σοφίας. Το ράδιο έπαιζε αυτή την μελωδία « άσε ένα ψέμα σου, στα μάτια μου, στα χείλη, στον λαιμό μου» και έκτοτε το σιγομουρμούριζα όλη μέρα…

Συνέχισα την περιπλάνησή μου, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα για φαγητό, περπατώντας προς τον Φάρο. Παντού κόσμος, παιδιά, ποδήλατα, σκυλάκια και ένας ωραίος ήλιος να χτυπάει τα πρόσωπά μας, θυμίζοντάς μας, πως η ζωή είναι πάντα ωραία.

Εκεί, συνάντησα 2 φίλους μου και αράξαμε σε ένα παγκάκι, μιλώντας και γελώντας. Το αεράκι σκόρπιζε τα λόγια μας και άλλαζε τον σχηματισμό των σύννεφων στον ουρανό, περιγελώντας τις σκοτούρες των κοινών θνητών.

Όταν πήρα τον δρόμο του γυρισμού, το χρυσαφένιο φως του ηλιοβασιλέματος, είχε ήδη αρχίσει να χρωματίζει τον Πατραϊκό…

Καθώς ανηφόριζα προς το Κάστρο, πέτυχα έναν τύπο που είχε ακουστικά στα αυτιά και τραγουδούσε δυνατά, τις «Μέλισσες», της Βελεσιώτου. Το δεύτερο γεγονός που άλλαξε κάπως την περιπλάνησή μου, αναρωτιέμαι γιατί, αλλά ο τρόπος που τραγουδούσε, με επηρέασε και το τραγουδούσα και γω μαζί του, μέχρι που χάθηκε ο απόηχος της φωνής του, στην στροφή και χάθηκαν μαζί του και οι αναμνήσεις που μου έφερνε αυτό το τραγούδι. Όταν έφτασα στο σπίτι μου και αγνάντεψα από το μπαλκόνι μου την Πάτρα,που εκείνη την ώρα έδειχνε πιο όμορφη από ποτέ, συνειδητοποίησα γιατί, αγαπώ αυτή την πόλη και ας την μισώ πολλές φορές…

Και ξαναμουρμούρισα, τις μελωδίες που άκουγα όλη την μέρα και χαρούμενη άνοιξα το ραδιόφωνο!!

Στις Κυριακές που αλλάζουν την ματιά μας…