Αυτή η νύχτα μένει...

Κάτι κυνηγώ, σαν τον ναυαγό, τα χρόνια μου σεντόνια μου, τσιγάρα να καπνίσω...

Που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο και ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο...

Το καλύτερο κομμάτι της δεκαετίας του ΄90...

Μέσα σε λίγους στίχους, όλο το νόημα της ύπαρξης και του έρωτα...

Αυτό που ψάχνουμε όλοι, όλες όλ@ και το βρίσκουμε κάποτε ή δεν το βρίσκουμε ποτέ...

Και μόνο η ψευδαίσθηση του να ζήσεις κάτι τέτοιο, να σε ακουμπήσει ανεπαίσθητα σαν καλοκαιρινό αεράκι, είναι σαν καραβόσκοινο για τον ναυαγό...

Σαν άρωμα γιασεμιού, σαν μια αλήθεια που είναι αυθύπαρκτη, σαν το χαμόγελο της αστερόσκονης στο φεγγαρόφωτο...

Το κορμί μας είναι μόνο η αφορμή, γιατί είναι κάτι πάνω και πέρα από μας, το να κρατάς το χέρι κάποιου που αγαπάς, το να ενώνεις το κορμί σου με το δικό του, την σκέψη σου με την δικιά του...

Ας απολαύσουμε αυτό το άσμα, λοιπόν, εν μέσω της καλοκαιρινής βραδιάς...