Οι ρομαντικοί...

Λέει ο Ναζίμ Χικμέτ, στο τελευταίο και μοναδικό του μυθιστόρημα, κάπου προς το τέλος του βιβλίου:

" 'Ολα τούτα, όλα όσα σκέφτομαι τούτη τη στιγμή, είναι γοητεία," ρομαντισμός"- ρομαντισμός είναι όλη η ζωή μου εδώ και μερικά χρόνια, ρομαντισμός είναι η ζωή του Κερίμ, ρομαντισμός η ζωή τόσων ανθρώπων που ακόμα δεν γνώρισα μα θα γνωρίσω αργότερα, ρομαντισμός η ζωή του Σουπχί, του Πετροσιάν, της Μαρούσας και της Αννούσκας.

Ρομαντισμός ίσως κι η ζωή του κόκκινου επαναστάτη που τραβάει καβάλα στο άλογό του.  Πού να τραβάει τάχα; Στο θάνατο, τις περισσότερες φορές, μα θυσιάζεται για μια ομορφότερη, δικαιότερη, ευτυχέστερη και βαθύτερη σε νόημα ζωή."...

 Σε ένα ποιήμά του, πάλι, ο πολυαγαπημένος ποιητής, γράφει:

Είμαι κομμουνιστής

Είμαι αγάπη απ’ την κορφή ως τα νύχια,

αγάπη θα πει βλέπω, σκέφτομαι, κατανοώ,

αγάπη θα πει το παιδί που γεννιέται,

το φως που πλημμυρίζει

αγάπη θα πει να δέσεις μια κούνια στ’ άστρα

αγάπη θα πει να χύνεις τ’ ατσάλι μ’ απέραντο μόχθο

Είμαι κομμουνιστής.

Είμαι αγάπη απ’ την κορφή ως τα νύχια…

Σκεφτόμουν, ότι ως αθεράπευτα ρομαντικοί, αυτή η κατηγορία, δεν είναι εύκολο να συμβιβαστούμε με ανθρώπους λιγότερους από αυτούς που περιγράφει ο ποιητής, με ανθρώπους που δεν μας προσφέρουν αυτή την αίσθηση, δεν μπορούμε να μην είμαστε σε σχέσεις που να μην παλεύουν για μια ομορφότερη, δικαιότερη, ευτυχέστερη και βαθύτερη σε νόημα ζωή, που να μην έχουν σαν αρχή και τέλος και μέση το αγάπη θα πει βλέπω, σκέφτομαι, κατανοώ...

Και αυτό δυσχεραίνει την καθημερινότητά μας, πολλές φορές, όταν όμως τα βρίσκουμε είμαστε οι ευτυχέστεροι άνθρωποι στον κόσμο...