Έχω μια θλίψη που έρχεται απ' την αρχή του κόσμου....

Θα νομίζετε ότι είμαι καταθλιπτική, αλλά μάλλον μου βγαίνει να γράφω όταν με διακατέχει μια ανείπωτη θλίψη και όχι όταν είμαι σε χαρούμενη διάθεση(κάτι που μου συμβαίνει συχνά, να είμαι χαρούμενη δηλαδή, γιατί παρά τα όσα θα γράψω, γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και πιστεύω και στους ανθρώπους...)

Απλά, νομίζω ότι ώρες ώρες δεν αντέχω ούτε να βρίσκομαι σε συλλογικότητες αλλά ούτε και να μην συμμετέχω κάπου ενεργά... Από την άλλη, κάποιες φορές νομίζω ότι εκεί που δρω τα πράγματα είναι ουτοπικά και ανεδαφικά και άλλες φορές πάλι μου συμβαίνει το αντίθετο...

Κάποιες φορές νιώθω ότι εκεί δίπλα μου είναι σύντροφοί μου και άλλες φορές δεν μπορώ καθόλου να τους καταλάβω, τα πράγματα που προτείνουν ενώ βλέπουν ότι δεν λειτουργούν, το δικαίωμα της ελεύθερης αυτενέργειας και την αυτοδιάθεση, που δεν επιτυγχάνονται στον μέγιστο βαθμό...

Από την άλλη, για να μην γίνομαι άδικη, οι πιο πολλοί από αυτούς είναι εξαιρετικοί και άνθρωποι αλλά και σύντροφοι, ίσως εγώ να έχω άλλη θεώρηση των πραγμάτων...

Και γενικά, αυτή η άνοιξη με ματώνει, και αυτός ο ουρανός και πότε θα κάμει ξαστεριά;;;;;

Αλλά όπως λέει και ο μεγάλος Κάστρο, όποιος αφιερώνεται στην επανάσταση, οργώνει την θάλασσα, και μεις θα την οργώσουμε παρέα, όσο και αν κάποιες φορές δεν φαίνεται τόσο απλό αυτό...