μέλισσες...

Να σε μισήσω είναι αργά....Γιατί μ'αρνιόσουν το όνειρο....

Ναι, αλλά είναι αργά να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας; Να σταματήσουμε να μισούμε το κομμάτι μας που έκανε λάθος, που έμπλεξε σε ιστορίες ψυχοφθόρες και άδικες;

Ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε...

Αλλά πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτό το βήμα πια; Να περάσεις την πύλη της ασφάλειας;

Να πατήσεις στο μονοπάτι του άγνωστου; Να σφίξεις τα δόντια και να προχωρήσεις;

Πώς θα βρούμε την γαλήνη αν δεν σταματήσουμε να κατηγορούμε το είναι μας για ότι ζήσαμε;

Ευτυχώς που οι φίλοι μας πολλές φορές μας ταρακουνάνε με τα λόγια τους...

Λέγοντάς μας ότι πια δεν ζούμε, απλά σέρνουμε τον χρόνο, σέρνοντας τον απόηχο του φόβου μας στις αλυσίδες μας...Αλλά, έτσι δεν έρχεται η αλλαγή; Όταν ο καταπιεσμένος καταλαβαίνει τι του γίνεται και μόνος του σπάζει τις αλυσίδες του...

Δεν είμαστε τίποτα άλλο από τα σπασμένα μας κομμάτια, από τις ψηφίδες του φόβου μας που όμως, αν τις ενώσουμε και τις αντικρίσουμε, βλέπουμε την ομορφιά μας...Και αν καταφέρουμε να προχωρήσουμε, τότε θα έχουμε αποτινάξει από μέσα μας και από πάνω μας την ασχήμια των ψευδαισθήσεών μας...

Να μην δεχτούμε ποτέ να είμαστε δίπλα από όποιον μας αρνείται το όνειρο και δεν στηρίζει τα όνειρά μας... Γιατί τα όνειρα μας κρατάνε ξύπνιους...