άγρια των άστρων μουσική...

Μάλλον το να μεγαλώνεις σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, δεν σε προετοιμάζει για το τι γίνεται εκεί έξω, στην ζούγκλα του πραγματικού κόσμου.

Να μου πείτε, έπρεπε να γίνεις 33 χρονών για να καταλάβεις ότι δεν είναι όλα φτιαγμένα όμορφα γύρω μας; Όχι, αλλά μάλλον η σαπίλα που νιώθω ώρες ώρες να αναδύεται από τους γύρω, η δυσωδία των καμένων ονείρων τους, η βαναυσότητα που τους διακρίνει, με κάνει να θέλω να ουρλιάξω.

Να ουρλιάξω για την απίστευτη βιαιότητά τους, να φωνάξω για τις ανούσιες σκέψεις τους που επηρεάζουν και μένα...

Να ουρλιάξω για τις χαμένες ώρες που θα μπορούσαν να είναι δημιουργία, να είναι χαρά, να είναι φως αλλά όμως είναι σκοτάδι...

Θα ήθελα να ήμουν πιο δυνατή, να μην νιώθω ότι θα σπάσω με το πρώτο φύσημα του ανέμου, θα ήθελα να ήμουν ένας τοίχος από ατσάλι, ένα συμπαγές τείχος...

Όμως, από την άλλη νιώθω και τυχερή που αυτή η ευαισθησία μου που μπορεί να αποβεί και μοιραία κάποτε, -ίσως να χάσω και τα λογικά μου, εξάλλου πόσο απέχει η τρέλα από την λογική-, με κάνει να νιώθω τα πάντα τόσο έντονα και τόσο δυνατά...

Τουλάχιστον, αν πέφτω θύμα της ίδιας της δεκτικότητάς μου, είναι εν γνώσει μου και αν καταφέρω να παραμείνω στα όρια της λογικής, ένα πράγμα θα με έχει κρατήσει....

Αυτή η άγρια των άστρων μουσική, η λευκή καταιγίδα, η μυρωδιά των γιασεμιών, η ανάσα των φίλων και το πάθος των ερώτων που πέρασαν και πάνε....