δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Κοιτάζοντας από το παράθυρο του νοσοκομείου 409, αντικρίζω πορτοκαλιές, ένα όμορφο παλιό, ερειπωμένο αρχοντικό, που κάποτε ίσως είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες και αναρωτιέμαι… Πώς να ήταν η ζωή παλιότερα εδώ; Πριν αυτό το κτίριο γίνει νοσοκομείο; Ποιοι να κάθονταν στα παράθυρα και να θαύμαζαν τα χρώματα του ουρανού το ηλιοβασίλεμα; Να στόλιζαν άραγε, το μεγάλο κυπαρίσσι που στέκεται καταμεσής στην αυλή; Να άκουγαν τα πουλιά που κελαηδούν αψηφώντας το τσουχτερό κρύο, όπως τα ακούω κι εγώ; Καθώς έμπαινα στον προαύλιο χώρο , την πρώτη μέρα, ήταν σαν να μεταφέρθηκα σε μια άλλη εποχή, σε άλλο χωροχρόνο και φαντάστηκα…..πως ήμουν σε ένα ψυχιατρείο, από αυτά με τις μεγάλες αυλές, τους ατελείωτους πορτοκαλεώνες, την απίστευτη ησυχία…. Βάδιζα στα μονοπάτια χαμένη στις σκέψεις μου, χωρίς να με ενδιαφέρει ο γύρω κόσμος…. Δεν ήξερα τίποτα για μνημόνια, για πλειστηριασμούς, για εξώσεις, για πολέμους, για πρόσφυγες, για συρματοπλέγματα, για φράχτες που μπήγουν τα καρφιά τους στις ματωμένε

Ανεζητώ και ρέγομαι όπου ειν’ άκρα τόπου 'κει που κακό δεν έκαμε η δύναμη τ’ αθρώπου Έλα στον Κάβο Σίδερο και το χεράκι δώσ’ μου να σεριανίσομε μαζί στις γειτονιές του κόσμου......................... Στίχοι:   Γιάννης Πετράκης Μουσική:   Στέλιος Πετράκης 1. Γιώργης Ξυλούρης Μίλα μου για γειτονιές με χρώματα όμορφα, με παντζούρια ξύλινα,  για παιδιά που παίζουν ευτυχισμένα σε αυλές. για τόπους όπου φίλοι και αδέρφια περπατάνε μαζί, χέρι χέρι και τραγουδούν για το φως το λιόγερμα, μη μου μιλάς για γκρίζες δουλειές και ανήλιαγα γραφεία,  μη μου μιλάς αποδείξεις και εργασία, μη με ρωτάς για παιδιά, για σκυλιά, για λεφτά............ Πάρε με από το χέρι και σύρε με σε κάστρα, σε δάση, σε πλατείες όπου πέφτουν στο πεζοδρόμιο ανθρώπινα συνθήματα. συνθήματα που γίνονται σήματα κατατεθέν μια γενιάς που θα συνεχίζει να παλεύει. που θα βρει τον Κάβο Σίδερό της και θα σεργιανίσει στις γειτονιές του νέου κόσμου..........

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.  Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,  μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.  Στην αρχή το κείμενο θα ήταν ένα κατηγορώ, ένα πείσμα, ένα άχτι.... Μετά τον Ρίτσο μεταμορφώθηκε, πήρε δικιά του υπόσταση, δικιά του μορφή, δεν ορίζεται πια από το χέρι μου, αλλά από τους στίχους του, ένα καπνισμένο τσουκάλι η ζωή μας και ο νους μας... Αυτά τα κόκκινα σημάδια μπορεί να είναι κι από αίμα.... Μπορεί να είναι και από το λιόγερμα.... Μπορεί να είναι όμως και από τη ζωή που ρέει ακόμα στις φλέβες μας και μας κινεί...  Από το πείσμα του κόσμου να βοηθήσει τους πρόσφυγες, να τα βάλει με το σύστημα, να ορθώσει ανάστημα στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές..... Μπορεί να είναι από το κόκκινο μπλουζάκι που φορεί ο πρόσφυγας όταν διαβαίνει τα σύνορα του Έβρου.... Μπορεί να είναι το δικαίωμά του για ζωή που γκρεμίζει, έστω νοητά, το τείχος της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της αδι

Μάχεσαι με τον εαυτό σου, κάθε μέρα.... Ρίχνεις μπουνιές στο πρόσωπό σου, μα πώς σε αντέχεις;; Πώς μπορείς να περιφέρεις το άδειο σου σώμα, να πηγαίνεις στη δουλειά σου τόσο αδιάφορα, όταν τα κορμιά που πνίγονται στο Αιγαίο είναι περισσότερα από τα ψάρια, όταν τα πρόσωπα που κλαίνε κοιτώντας τα σύνορα είναι πιο λυπημένα και από τη θλίψη για το είναι σου; Πώς αντέχεις να σηκώνεσαι, να βάφεσαι, να πίνεις τις μπίρες σου χωρίς να σε νοιάζει ο άλλος που σε σερβίρει, που σκοτώνεται στη δουλειά για μερικά ευρώ την ώρα; Γιατί πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που θα σε σερβίρουν;Εσύ δεν μπορείς να πάρεις το ηλίθιο κουφάρι σου και να πάρεις ότι θες; Γιατί δεν αναρωτιέσαι πώς θα ήταν μια κοινωνία χωρίς να απαιτείς συνεχώς και να απαιτούν από εσένα, αλλά να υπάρχει αμοιβαία αλληλοβοήθεια; Δεν βαριέσαι να λες κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια, να πηγαίνεις στα ίδια μέρη, να βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους; Δε θες να συμμετέχεις σε ομάδες, σε δίκτυα προσπάθειας αλλαγής από τα κάτω; Α, ναι, ξέρω....Θ

Μία εβδομάδα αρκεί...  Για να καταλάβει κανείς πολλά.... Για τον κόσμο, για τον φόβο, για τα μέσα μαζικής χειραγώγησης που σαν τεράστια τέρατα έφτυσαν δηλητήριο προπαγάνδας και μίσους... Χαρά για τον κόσμο που κατάλαβε και έπαψε να είναι σκυφτός...Που είπε αυτό το ΟΧΙ, που δεν ήταν λίγο και ας μην ήταν το παν...Οι ρήξεις έρχονται, όταν αλλάζουν οι συνειδήσεις... Χαρά για όσους συνειδητοποίησαν πως οι καιροί είναι δύσκολοι και στάθηκαν δίπλα μας.... Λύπη και πόνος για ανθρώπους που είναι δίπλα μας, αλλά τελικά δεν είναι. ..Που ο φόβος και η αγάπη για το συμφέρον τους ξεπερνάει τη λογική... Μιλάνε για μια Ευρώπη που θα βγει στις αγορές,αλλά, το μόνο που κάνει είναι να πίνει το γάλα των παιδιών της...Νομίζουν ότι πρέπει να παραμείνουμε κει...Αλλά για την συλλογική αλλαγή, για τη μη υποταγή, δεν μιλήσανε...Πώς να συμβαδίσει η σκέψη και το είναι σου,πλάι τους; Λύπη για αυτούς που βιάστηκαν να μας χαρακτηρίσουν, χωρίς να ξέρουν τι βιώναμε όλο αυτό τον καιρό ..... Μάσκα δεν έχεις

"Και τι έχουμε να χάσουμε, κοπέλα μου;", μου έλεγε κόσμος που μιλούσα στην Αθήνα, ο ταξιτζής, η καθαρίστρια στα κτελ, οι κοπέλες που δούλευαν σε μαγαζιά σαν πωλήτριες.... "Λες και έχουμε λεφτά να σηκώσουμε;;Και ποιο το νόημα να είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν τόσα χρόνια μας πίνει το αίμα;" Λόγια κόσμου της εργατικής τάξης που παλεύει χρόνια και χρόνια να ζήσει και πλέον βλέπει πως είναι αδύνατο. Αλλά, είδα και την άλλη πλευρά που με σόκαρε...  Στο μυαλό μου, τα βελάκια αναβόσβηναν, ξεκαθάρισε μέσα μου η φράση, σε ταμπέλα μεγάλη, ταξικός πόλεμος . Γιατί αυτό δηλώνουν οι καταστάσεις που ζούμε και ξεκάθαρα, πλέον, φαίνεται που κινείται ο καθένας και τι οικονομική επιφάνεια ή αφάνεια, έχει. Πρώτη φορά γνώρισα τέτοιους ανθρώπους, με λεφτά που δε νοιάζονται καθόλου για τον δίπλα και πρώτη φορά, κινήθηκα και στην πλευρά-άγνωστη για μένα- του Κολωνακίου και ένιωσα τρομερά άσχημα... Για τον εργαζόμενο που ήταν αναγκασμένος να με σερβίρει, που ήταν μέσα σ

Άρμεγες με τα μάτια σου, το φως της οικουμένης......... Γιάννης Ρίτσος......... Πώς γίνεται μερικές φορές η μουσική να πλαισιώνει έτσι κάποιους στίχους; Νιώθεις τόσο μικρός, όταν 2 τέχνες συνδυάζονται με τέτοιο τρόπο, αλλά και τόσο μεγάλος συνάμα... Που είσαι άνθρωπος και που μπορείς να νιώσεις τόσο έντονα συναισθήματα, να εκφράζεσαι μέσα από την ποίηση και από τη μουσική, να μπορείς να σχολιάζεις γεγονότα που σημάδεψαν ολόκληρη την οικουμένη.... Όπως είχε γράψει και ο Ρίτσος, απευθυνόμενος στον Θεοδωράκη για το "μέρα μαγιού μου μίσεψες": «Ήταν τα πρώτα ποιήματα μου που είχαν μελοποιηθεί. Μου έκανε τρομερή εντύπωση, μα είναι δυνατόν η ποίηση να βρει μια πλήρη αντιστοιχία με την μουσική. Μέχρι τίνος έλεγα ότι η κάθε τέχνη είναι αυτάρκης και δεν έχει ανάγκη από την βοήθεια της άλλης. Αλλά όταν έγραψες τον Επιτάφιο και αργότερα φυσικά την Ρωμιοσύνη που ήταν η μεγάλη δόξα σου, είπα πραγματικά ότι εδώ πέρα είναι ένας δρόμος για να πλησιάσει η ποίηση μέσο της μουσικής εκείν

Κοιτάμε τα αστέρια και ονειροπολούμε.... Οι γνώριμοι ήχοι των φωνών από τα γύρω σπίτια, οι φίλοι μας που πάνε βόλτα ή για ύπνο, το άρωμα του γιασεμιού που από τότε με μεθάει και με παρασέρνει σε μια ταράτσα αναμνήσεων και γλυκών μελωδιών...  Στην ταράτσα του σπιτιού στην Ερατεινή, στο χωριό μας, που κάθε καλοκαίρι ήταν το ορόσημο της αρχής του καλοκαιριού, της θάλασσας και του καρπουζιού... Μόνη πατρίδα τα παιδικά μας όνειρα και χρόνια, ναι, για μένα και τις αδερφές μου, αυτό είναι το πιο ωραίο σύνθημα που θα μπορούσε ποτέ να γραφτεί... Γιατί έτσι είναι... Ανεβαίναμε γεμάτες λαχτάρα, στην αγαπημένη ταράτσα με το που φτάναμε στο σπίτι και τρέχαμε,να αγναντέψουμε τον τεράστιο ουρανό, γιατί τότε, μας φαινόταν τιτανοτεράστιος και βλέπαμε τον 'Ατλα, να κρατάει τον ουράνιο θόλο στους ώμους του... χορεύαμε, μέσα σε μία θάλασσα από άσπρα πουλιά και φρεσκάδα πράσινου σαπουνιού...ξαπλώναμε, κάτω από τα αστέρια , ενώ ο μπαμπάς μας, μας έλεγε ιστορίες δικές του, για τα όμορφα και καλά Ινδι

Charlie Hebdo , 2 λέξεις που είναι καρφωμένες στο μυαλό μου εδώ και κάποιες μέρες και μάλλον και στων περισσότερων… Αυτό που μάλλον έχει την μεγαλύτερη σημασία σε αυτό το αιματηρό γεγονός, είναι ένα θέμα που διακυβεύεται τα τελευταία χρόνια και που πλήττεται συνεχώς και δεν είναι άλλο από την  ελευθερία γνώμης .  Φυσικά, ο ακραίος φονταμενταλισμός  που ενισχύεται από τις χώρες της δύσης και παράλληλα έχει και τις ευλογίες τους και ωθεί σε αυτού του είδους τις πράξεις βίας, είναι επίσης ένα θέμα για συζήτηση, αλλά αυτό μπορείτε να το δείτε και στο άρθρο του  Γιάννη Πατλάκα  . Αυτό που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι μια ολοένα αυξανόμενη απειλή στην ελευθερία έκφρασης, στον τύπο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης, ε, συγγνώμη, ενημέρωσης ήθελα να πω, στους δρόμους και στις πορείες, στους χώρους εργασίας...  Το να μπορείς να σχολιάζεις την επικαιρότητα, να σατιρίζεις, να λες τη γνώμη σου είναι θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου που σκέφτεται, αγωνιά, διακ

Παράτα τα σκόρπια λόγια του και καλά κάνω πλάκα, του τύπου "άμα βγει ο σύριζα, θα μας βολέψεις", χωρίς εσύ να είσαι καν στο σύριζα,αλλά επειδή εμπλέκεσαι και επειδή έτσι έχουν μάθει χρόνια, γνωστοί ή και φίλοι, που νομίζουν ότι έτσι είναι τα αλισβερίσια, αλλά είναι βαθιά νυχτωμένοι... και που μάλλον δεν είναι πλέον φίλοι, αφού νιώθεις πως σε χωρίζουν πελάγη ατελείωτα και δεν τους θες στη ζωή σου, σε κουράζουν.... Παράτα το προσωπείο του αλληλέγγυου και του και καλά ανθρώπου και -ίσως- αριστερού, όταν κοροϊδεύεις τους ομοφυλόφιλους ή τους διαφορετικούς, επειδή ίσως κατά βάθος δεν είσαι ομοφοβικός ή δεν κάνεις χαριτωμένα αστεία, αλλά θα ήθελες να είσαι και εσύ ένας από αυτούς και δεν τολμάς να το παραδεχτείς.... Παράτα τις γενικεύσεις και τις ρητορείες, τις γενικές αλήθειες που έμαθες ότι είναι ο κανόνας και δεν δέχεσαι τίποτα άλλο.... Παράτα το σοβαρό ύφος και το κορδωτό σου στυλ.... Χόρεψε όπως θες, γέλασε όπως θες, ζήσε όπως θες..... Παράτα τις αυτοπροβολές και σ