why does everyone look so sad, somber??

Μάχεσαι με τον εαυτό σου, κάθε μέρα.... Ρίχνεις μπουνιές στο πρόσωπό σου, μα πώς σε αντέχεις;;
Πώς μπορείς να περιφέρεις το άδειο σου σώμα, να πηγαίνεις στη δουλειά σου τόσο αδιάφορα, όταν τα κορμιά που πνίγονται στο Αιγαίο είναι περισσότερα από τα ψάρια, όταν τα πρόσωπα που κλαίνε κοιτώντας τα σύνορα είναι πιο λυπημένα και από τη θλίψη για το είναι σου;

Πώς αντέχεις να σηκώνεσαι, να βάφεσαι, να πίνεις τις μπίρες σου χωρίς να σε νοιάζει ο άλλος που σε σερβίρει, που σκοτώνεται στη δουλειά για μερικά ευρώ την ώρα; Γιατί πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που θα σε σερβίρουν;Εσύ δεν μπορείς να πάρεις το ηλίθιο κουφάρι σου και να πάρεις ότι θες; Γιατί δεν αναρωτιέσαι πώς θα ήταν μια κοινωνία χωρίς να απαιτείς συνεχώς και να απαιτούν από εσένα, αλλά να υπάρχει αμοιβαία αλληλοβοήθεια;

Δεν βαριέσαι να λες κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια, να πηγαίνεις στα ίδια μέρη, να βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους; Δε θες να συμμετέχεις σε ομάδες, σε δίκτυα προσπάθειας αλλαγής από τα κάτω;

Α, ναι, ξέρω....Θα πεις: Ονειροπόλοι, χωρίς στόχο, που κάνετε συνελεύσεις, που νομίζετε ότι κάτι κάνετε γιατί μαζεύεστε και τα λέτε, γιατί τρέχετε να σώσετε τι; από ποιον; από το σάπιο σύστημα;;

Αλλά, έχεις καταλάβει πως τα αντικείμενα που σου ανήκουν, στο τέλος γίνονται αυτά ιδιοκτήτες σου;
Ότι είσαι πιονάκι του αυτοκίνητού σου, του φορέματός σου, του σμόκιν σου, της άθλιας ζωής σου;

Μόνο όταν χάσεις τα πάντα, όταν χάσεις κάθε ελπίδα, μπορεί να ελευθερωθείς, από όλα αυτά τα σκατά που σε περιτριγυρίζουν. Σε σκέφτομαι και μου έρχεται αηδία, εμετός, γιατί μου θυμίζεις εμένα, αλλά τουλάχιστον  εγώ, εμείς, ψάχνουμε και το πώς να βγούμε από τον απόπατο, παίρνοντας και άλλους μαζί.... Εσύ, βυθίζεσαι στα σκουπίδια........

Βγεςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς