όνειρα θερινής νυκτός......

Κοιτάμε τα αστέρια και ονειροπολούμε.... Οι γνώριμοι ήχοι των φωνών από τα γύρω σπίτια, οι φίλοι μας που πάνε βόλτα ή για ύπνο, το άρωμα του γιασεμιού που από τότε με μεθάει και με παρασέρνει σε μια ταράτσα αναμνήσεων και γλυκών μελωδιών... 

Στην ταράτσα του σπιτιού στην Ερατεινή, στο χωριό μας, που κάθε καλοκαίρι ήταν το ορόσημο της αρχής του καλοκαιριού, της θάλασσας και του καρπουζιού... Μόνη πατρίδα τα παιδικά μας όνειρα και χρόνια, ναι, για μένα και τις αδερφές μου, αυτό είναι το πιο ωραίο σύνθημα που θα μπορούσε ποτέ να γραφτεί... Γιατί έτσι είναι...

Ανεβαίναμε γεμάτες λαχτάρα, στην αγαπημένη ταράτσα με το που φτάναμε στο σπίτι και τρέχαμε,να αγναντέψουμε τον τεράστιο ουρανό, γιατί τότε, μας φαινόταν τιτανοτεράστιος και βλέπαμε τον 'Ατλα, να κρατάει τον ουράνιο θόλο στους ώμους του... χορεύαμε, μέσα σε μία θάλασσα από άσπρα πουλιά και φρεσκάδα πράσινου σαπουνιού...ξαπλώναμε, κάτω από τα αστέρια , ενώ ο μπαμπάς μας, μας έλεγε ιστορίες δικές του, για τα όμορφα και καλά Ινδιανάκια που είχαν πρόβλημα με τους λευκούς, που τους έκαιγαν τη γη....και δώστου να τον παίρνει ο ύπνος και δώστου μεις να τον ξυπνάμε και να γελάμε... Η μαμά μας, να καθαρίζει φασολάκια και να μας δείχνει τα άστρα των ονείρων και της ελπίδας...

Και το πιο μαγικό; Αυτό που  σημάδεψε τη ζωή μου και τη σχέση μου με τον κινηματογράφο; Μα, το θερινό σινεμά που ήταν απέναντι από την ταράτσα....Αυτή η μαγική οθόνη που από τότε εισέβαλε στη ζωή μου και ποτέ δεν κατάφερε να βγει,... Η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή.....

Ίσως, για αυτό να με διαπερνούν ρίγη και να χάνομαι, όταν μπαίνω σε θερινό σινεμά...Ακόμα και τώρα, καμιά φορά, τα βράδια στον ύπνο μου, ακούω τις φωνές των αγαπημένων ηθοποιών, βλέπω τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και τα στιγμιότυπα της Laureen Bacall, του Humphrey Bogart, του James Stewart κτλ....Και ας ήμουν πολύ μικρή και ας μην θυμάμαι τις ταινίες, η μαγεία της 7ης τέχνης είναι χαραγμένη μέσα μου, βαθιά ριζωμένη... Καθόμασταν στην άκρη της ταράτσας και βλέπαμε απέναντί μας, να παρελαύνουν ηθοποιοί, εικόνες, κοστούμια, μουσικές και περιστρεφόμασταν σε μία δίνη χαράς και απόλαυσης.... Το soundtrack του Σινεμά ο Παράδεισος, έπαιζε κάπου μακριά και χανόταν, σε κάτι μονοπάτια μακρινά, σε κάτι ουρανούς λαμπερούς, σε κάποια βουνά όμορφα και επιβλητικά...

Και τα όνειρά μας, τότε, ήταν τόσο όμορφα, γεμάτα με την ζεστασιά του θερινού κάματος, με το φως των αστεριών, τις εικόνες του σινεμά και την αλμύρα του νερού.... 

Αυτή η ταράτσα, όπως και το παράθυρο του παλιού μου σπιτιού, είναι οι διέξοδοί μου από την μαυρίλα της καθημερινότητας και από την πεζότητα της ρουτίνας.... Όποτε δεν αντέχω, μπαίνω κει και τσουπ!!!όλα γίνονται όπως τότε, γαλάζια και καθαρά.........και όμορφα..........

Και όπως λέει και ο Φερεϊντούν Φαριάντ:

Πατρίδα μου είναι
ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο
χωρίς πύλη.
Μπαίνω απ’ τον αέρα.

Στον μαυροπίνακα της νύχτας
μ’ ένα κομμάτι κιμωλία γράψε:
φως, φως, φως.
Ποιητής είσαι.

Η μοναξιά μ’ έφερε κοντά στα πουλιά.
Μ’ έμαθε να πετάω.

Τη γλώσσα της ποίησης την έμαθα
απ’ τ’ άστρα, απ’ τα πουλιά, απ’ τα φύλλα
κι απ’ τους πλανόδιους τροχιστές.

Φύτεψα λέξεις στο χαρτί
Φύτρωσε ένα δέντρο με πλατιά φύλλα.

Ο καθένας μάχεται το σκοτάδι ….
Με το δικό του τρόπο. ….
Εσύ με το όπλο σου…..
το αστέρι με την αχτίδα του….
κι εγώ με τα ποιήματά μου»

Ούτε φεγγάρι, ούτε άστρο, ούτε τριζόνι.
Κλείσιμο δίχως τοίχους.
Με την αιχμή του μολυβιού μου
ανοίγω μια τρύπα στη νύχτα.
Εκτινάζεται φως.