Ανάβω στίχους.......................

Κοιτάζοντας από το παράθυρο του νοσοκομείου 409, αντικρίζω πορτοκαλιές, ένα όμορφο παλιό, ερειπωμένο αρχοντικό, που κάποτε ίσως είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες και αναρωτιέμαι…

Πώς να ήταν η ζωή παλιότερα εδώ; Πριν αυτό το κτίριο γίνει νοσοκομείο; Ποιοι να κάθονταν στα παράθυρα και να θαύμαζαν τα χρώματα του ουρανού το ηλιοβασίλεμα; Να στόλιζαν άραγε, το μεγάλο κυπαρίσσι που στέκεται καταμεσής στην αυλή; Να άκουγαν τα πουλιά που κελαηδούν αψηφώντας το τσουχτερό κρύο, όπως τα ακούω κι εγώ;

Καθώς έμπαινα στον προαύλιο χώρο , την πρώτη μέρα, ήταν σαν να μεταφέρθηκα σε μια άλλη εποχή, σε άλλο χωροχρόνο και φαντάστηκα…..πως ήμουν σε ένα ψυχιατρείο, από αυτά με τις μεγάλες αυλές, τους ατελείωτους πορτοκαλεώνες, την απίστευτη ησυχία….

Βάδιζα στα μονοπάτια χαμένη στις σκέψεις μου, χωρίς να με ενδιαφέρει ο γύρω κόσμος….

Δεν ήξερα τίποτα για μνημόνια, για πλειστηριασμούς, για εξώσεις, για πολέμους, για πρόσφυγες, για συρματοπλέγματα, για φράχτες που μπήγουν τα καρφιά τους στις ματωμένες ψυχές των πλασμάτων τούτου του κόσμου….

Δεν ήξερα, δεν άκουγα για αυτοκτονίες, για ανεργία, για τον καπιταλισμό, για ραγιαδισμό, για αλισβερίσια, για ρουσφετολογία, τίποτα δεν ήξερα….

Περπατούσα σε έναν κόσμο μωβ, συννεφένιο και ανέφελο….

Μέχρι που βαδίζοντας κοντά σε μια λιμνούλα, αντίκρισα μία ταμπέλα που έγραφε τους παρακάτω στίχους και θυμήθηκα γιατί είχα μπει σε αυτό το ψυχιατρείο, εγώ και πολλοί ακόμα…Γιατί είχαμε πιστέψει τους παρακάτω στίχους και δεν θέλαμε να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα…. Για αυτό που πιστέψαμε και χάσαμε…

Ανάβω στίχους για να ξορκίσω το κακό στην χώρα.

Με την ελπίδα μιας στιγμής μας χρέωσαν το μέλλον…..

Γ. Ρίτσος

Και αποφάσισα να φύγω από αυτό το χώρο και να ξαναβγώ έξω, τα χρώματα έλαμπαν μέσα κει ενώ στην πραγματικότητα, μακριά από κει, δεν ήξερα….Αλλά καλύτερα  να παλέψω με το γκρι που μπορεί να αλλάξει, παρά  να ζω στο ψεύτικο φως……