αυτά τα κόκκινα σημάδια.................
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Στην αρχή το κείμενο θα ήταν ένα κατηγορώ, ένα πείσμα, ένα άχτι.... Μετά τον Ρίτσο μεταμορφώθηκε, πήρε δικιά του υπόσταση, δικιά του μορφή, δεν ορίζεται πια από το χέρι μου, αλλά από τους στίχους του, ένα καπνισμένο τσουκάλι η ζωή μας και ο νους μας...
Αυτά τα κόκκινα σημάδια μπορεί να είναι κι από αίμα....
Μπορεί να είναι και από το λιόγερμα....
Μπορεί να είναι όμως και από τη ζωή που ρέει ακόμα στις φλέβες μας και μας κινεί...
Από το πείσμα του κόσμου να βοηθήσει τους πρόσφυγες, να τα βάλει με το σύστημα, να ορθώσει ανάστημα στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές.....
Μπορεί να είναι από το κόκκινο μπλουζάκι που φορεί ο πρόσφυγας όταν διαβαίνει τα σύνορα του Έβρου....
Μπορεί να είναι το δικαίωμά του για ζωή που γκρεμίζει, έστω νοητά, το τείχος της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της αδικίας...
Μπορεί να είναι από το κόκκινα μάγουλα του παιδιού που γελάει, όταν θωρεί τη μάνα του να σκύβει πάνωθέ του και να το γλυκονανουρίζει....
Μπορεί να είναι από το κόκκινο βλέμμα των συντρόφων όταν κοιτούν τον ουρανό των ονείρων τους να ξεπροβάλλει μέσα από τις κουβέντες τους....
Ίσως και από το κόκκινο χρώμα της καρδιάς, όταν βάζει πείσμα να αλλάξει τη ζωή της και να κάνει μια καινούρια αρχή....
Μήπως και από την κόκκινη άγρια χαρά του να γκρεμίζεις ότι σε κάνει πιο ευάλωτο και να τα βάζεις με όποιον πατά εσέ και τους άλλους;;
Μπας και είναι ΕΣΥ αυτό το κόκκινο χρώμα;;; Εσύ και η καινούρια, ελεύθερη-κάποτε- ζωή;;; χωρίς φράγματα φυλετικά, κοινωνικά, ηθικά, χωρίς θρησκευτικές καταναγκαστικές επιρροές, χωρίς βία και δουλεία;;;;
Μήπως;;;;;;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου