Μέρα μαγιού μου μίσεψες............

Άρμεγες με τα μάτια σου, το φως της οικουμένης......... Γιάννης Ρίτσος.........

Πώς γίνεται μερικές φορές η μουσική να πλαισιώνει έτσι κάποιους στίχους; Νιώθεις τόσο μικρός, όταν 2 τέχνες συνδυάζονται με τέτοιο τρόπο, αλλά και τόσο μεγάλος συνάμα... Που είσαι άνθρωπος και που μπορείς να νιώσεις τόσο έντονα συναισθήματα, να εκφράζεσαι μέσα από την ποίηση και από τη μουσική, να μπορείς να σχολιάζεις γεγονότα που σημάδεψαν ολόκληρη την οικουμένη....
Όπως είχε γράψει και ο Ρίτσος, απευθυνόμενος στον Θεοδωράκη για το "μέρα μαγιού μου μίσεψες":

«Ήταν τα πρώτα ποιήματα μου που είχαν μελοποιηθεί. Μου έκανε τρομερή εντύπωση, μα είναι δυνατόν η ποίηση να βρει μια πλήρη αντιστοιχία με την μουσική. Μέχρι τίνος έλεγα ότι η κάθε τέχνη είναι αυτάρκης και δεν έχει ανάγκη από την βοήθεια της άλλης. Αλλά όταν έγραψες τον Επιτάφιο και αργότερα φυσικά την Ρωμιοσύνη που ήταν η μεγάλη δόξα σου, είπα πραγματικά ότι εδώ πέρα είναι ένας δρόμος για να πλησιάσει η ποίηση μέσο της μουσικής εκείνους τους ανθρώπους που δεν θα τους πλησίαζε ίσως ποτέ».

Πρωτομαγιά του '36, Θεσσαλονίκη, οι καπνεργάτες κάνουν απεργία πείνας και σε συμπαράσταση κατεβαίνουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις πάμπολλοι κλάδοι ακόμα, όπως εργατοϋπάλληλοι, τσαγκαράδες, χαρτεργάτες κτλ. Οι κινητοποιήσεις κλιμακώνονται, μέχρι που στις 8 Μάη η χωροφυλακή στήνει παντού πολυβόλα και στις 9 Μάη ξεκινάει να βαράει στο ψαχνό τους εργάτες...
Πρώτο θύμα ο κομμουνιστής αυτοκινητιστής, Τάσος Τούσης, οι σύντροφοί του ξηλώνουν μια πόρτα και τον μεταφέρουν. Η μάνα ψάχνει τις κόρες της μες στο πλήθος και πέφτει πάνω στο νεκρό παιδί της.... Η φωτογραφία, την οποία τραβάει ένας φωτογράφος, μιλάει από μόνη της, δείχνει τον σπαραγμό της μάνας που θρηνεί το σπλάχνο της....
Ο Ρίτσος, βαθιά πολιτικοποιημένος( μέλος του ΚΚΕ από το 1943) αλλά και ανθρώπινος, διαβάζει το άρθρο στον Ριζοσπάστη και γράφει ποιήματα για τον αδικοσκοτωμένο Τούση, καθώς και για τους άλλους εργάτες που χάθηκαν, ενώ βασανίζεται από την φυματίωση,κλεισμένος στη σοφίτα του.

Μέρα μαγιού, λοιπόν, μου μίσεψες, όπως μίσεψαν και μισεύουν τόσοι άνθρωποι, τόσοι εργάτες σε πορείες, σε διαδηλώσεις, σε εργοστάσια, τόσοι μαθητές που αντιστέκονται και αδικοχάνονται από σφαίρες μπάτσων, όπως χάνονται στον πάτο του Αιγαίου τόσοι άνθρωποι, επειδή ήταν άτυχοι με τη μάχη που δίνουν καθημερινά με τις επεκτατικές πολιτικές των μεγάλων χωρών, τον καπιταλισμό και τους πολέμους.
Μέρα μαγιού στη Βαλτιμόρη, στη Λαμπεντούζα, στη Συρία, στο Παρίσι, je suis Charlie, je suis Σκουριές, παντού και πάντα οι εργάτες, οι άνθρωποι που παλεύουν για το δίκιο, για αξιοπρέπεια, κάπου μισεύουν, γιατί είναι περιττοί στα  τεράστια τεφτέρια των τεράτων που κάθονται στον πύργο τους και κάνουν τους υπολογισμούς της πελώριας πλεονεξίας τους, γράφοντας με κόκκινο αιμάτινο μελάνι.

Θα φυσήξει όμως κόντρα ο αέρας, θα πλημμυρίσει η μέρα φως καθαρό, η θάλασσα θα λαμπυρίζει, οι δρόμοι θα φωνάζουν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και αντάμα όλοι θα βαδίσουμε, σπάζοντας με γροθιές τους τοίχους της μαυρίλας.........