δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Ξεκινώντας με το ποίημα του αγαπημένου Β.Μαγιακόφσκι...... Σύννεφο με παντελόνια Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου. Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό. Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας. Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο, ωραίος τραβάω, τραβάω εικοσιδυό χρονώ λεβέντης. Εσείς οι αβροί! Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα. Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει. Όμως εσείς, θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ, τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω, έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα; Ελάτε να σας δασκαλέψω, εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι, εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του

Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να'ρθει..... και αν όλα είναι χίμαιρες;Κι αν όλα είναι ψέμα;Δεν πειράζει, ο πόνος είναι για τους ανθρώπους, η χαρά επίσης, η αγάπη επίσης.... Δεν μπορώ να ξεχάσω κάποια βλέμματα, κάποια αγγίγματα των χεριών, κάποιες κουβέντες που έλιωσαν όλη μου την ύπαρξη. Και αν δεν υπήρξε τίποτα αληθινό σε αυτές, δεν πειράζει, αρκεί που τα ένιωσα.Ξεκινάω ξανά, με πόνο μεν, αλλά με νέα πνοή..... Όπου φυσάει ο άνεμος;;;; Μπορεί, αλλά είμαι ζωντανή και θα συνεχίσω να παλεύω για μένα και για τους άλλους..... Keep going, keep walking......

Βασσαράς,Αύγουστος 2013.... Κόσμος πηγαινοέρχεται στην αυλή του σχολείου (που οι διοργανωτές και εθελοντές, ντόπιοι και μη,καθάρισαν με πολύ κόπο, δίνοντας ζωή στο κτίσμα και στον περίγυρό του), άλλοι στήνουν σκηνές, άλλοι τοποθετούν τραπεζάκια μπροστά από ψυγεία με μπίρες και νερά, παιδάκια πανέμορφα παίζουν πινγκ - πονγκ,μουσικοί κουρδίζουν τα όργανά τους στην σκηνή.... Αν μου ζητούσαν να περιγράψω με λίγες λέξεις την εντύπωση που μου άφησε αυτό το φεστιβάλ, το πρώτο ορεινό φεστιβάλ στο χωριό Βασσαρά στις πλαγιές του Πάρνωνα θα έγραφα:   καταπράσινο βουνό, ελευθερία, πανέμορφο χωριό, πέτρινα σπίτια, συζητήσεις,όμορφος κόσμος.... Κάθε μέρα μια διαφορετική εμπειρία, αρχικά με προβολές ταινιών , (για το ξεπούλημα του νερού στη Χιλή  http://www.exandasdocumentaries.com/documentaries/bysubject/environment/%CE%A7%CE%B9%CE%BB%CE%AE ), καθώς καΙ με την προβολή της καταπληκτικής ταινίας του Ken Loach, Γη και Ελευθερία.(Land and Freedom). Ακολούθησαν καλλιτεχνικά εργαστήρια με εξωγήινες

Τόσες νύχτες ξαγρύπνιας....... Τόσος χρόνος που σε σκέφτομαι.... Μήπως είναι παράνοια; Τόσος πόνος...... Διαμάντια χαράς, λύπης, πόνου, αγωνίας,χαράς..... Όλα αυτά είσαι εσύ και αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί πονάω τόσο πολύ; Γιατί χαίρομαι τόσο; Μόνο όταν σε βλέπω γελάω,μόνο όταν σε σκέφτομαι νιώθω, μόνο όταν ξέρω ότι είσαι δίπλα ζω... Δεν θέλω να φύγω πάλι,να αφήσω τα όνειρά μου, την χαρά που νιώθω όταν είμαι δίπλα σου, όταν το βλέμμα σου είναι πάνω μου κι ας ξέρω πως όλα αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός.Δεν με νοιάζει γιατί τα διαμάντια που αστράφτουν μέσα μου γιγαντώνονται και με φωτίζουν, με καίνε, με συνταράζουν.....

Ηράκλειο - Ρέθυμνο 2013

ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ  Για το φλεγόμενο σπίτι                                               ΤΟΥ ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ Γοθάμας, ο Βούδας, δίδασκε την αλληγορία του πύρινου τροχού της απληστίας , όπου είμαστε μπλεγμένοι και συμβούλευε, λυτρωμένοι από κάθε μας επιθυμία και χωρίς καμιά σκέψη στο μηδέν να εισχωρήσουμε που τ’ ονόμαζε Νιρβάνα.  Τότες τον ερώτησαν οι μαθητές του: « πως είναι αυτό το Μηδέν ,δάσκαλε;  Όλοι μας θέλουμε ν’ απαρνηθούμε τις απολαύσεις , όπως μας συμβούλεψες , αλλά πες μας αν αυτό το Μηδέν, όπου έπειτα θα εισχωρήσουμε θα ναι όμοιο μ’ εκείνο το Ένα με όλα μαζί του τα δημιουργημένα, θα ναι όπως όταν ξαπλώσεις μ’ ανάλαφρο κορμί στο νερό το μεσημέρι σχεδόν χωρίς λογισμούς, νωχελικά ή όπως στο βαθύ τον ύπνο, όταν χωρίς σχεδόν να νοιώθεις ότι σου σιάχνουν τα σκεπάσματα, εσύ γρήγορα εκμηδενίζεσαι; Πες μας αν αυτό το μηδέν είναι ένα χαρούμενο, ένα βολικό Τίποτε, ή μήπως αυτό το Τίποτε που μας διδάσκεις είναι παρά ένα απλό, σκέτο Μηδέν ψυχρό, άδειο και ασήμαντο» ; Ο

Θυμάρι μύριζε παντού και τον τύλιγε το άρωμα της νέας αρχής... Οι φωτιές που ξεπηδούσαν από την ψυχή του, ζέσταιναν την κρύα νύχτα... Πολλές φορές διάβαζε ένα βιβλίο και δάκρυζε με μερικές λέξεις, με μερικές εικόνες,με μερικούς ήχους που φανταζόταν πως άκουγε καθώς γύριζε τις σελίδες. Άλλες φορές ξαγρυπνούσε περιμένοντας το φως της αυγής και όταν προέβαλαν τα χρώματα της χαραυγής, ο ύπνος καλωσόριζε τα βλέφαρά του σαν βάλσαμο... Γελούσε σαν παιδί όταν συζητούσε με αγαπημένα πρόσωπα, έκλαιγε σαν βρέφος όταν τον άγγιζε η αδικία πάνω του, δίπλα του και ολούθε. Αγαπούσε την αγρύπνια της ψυχής, τα τραγούδια της πάλης, την δημιουργία οραμάτων και το δόσιμο της ενέργειας του σε καθετί που ωθούσε τον κόσμο στο καινό. Όμως δεν άντεχε να ριζώνει κάπου και ας ήθελε κάποτε να απλώσει τα κουρασμένα του μέλη σε ένα σπιτάκι με αυλή, κάπου κοντά σε μια καταγάλανη θάλασσα, παρέα με τον πιο όμορφο για αυτόν άνθρωπο και να μείνει εκεί ζητώντας μόνο οι χίμαιρές του, αυτές που τόσα χρόνια ακολουθούσε,

I had to close down everything I had to close down my mind Too many things could cut me Too much could make me blind I've seen so much in so many places So many heartaches, so many faces So many dirty things You couldn't even believe ............. Oh baby, oh baby then it fell apart ..... Ιδέες που ποδοπατιούνται, συναισθήματα που συμπιέζονται, φιλίες που δοκιμάζονται, άνθρωποι που ρίχνουν τα προσωπεία, μέρες που κυλάνε με κόπο και πόνο..... Δάκρυα στην ΕΡΤ, δάκρυα για τις αυτοκτονίες, δάκρυα για τις απολύσεις, οργή για τις λίστες με τα ονόματα των εκπαιδευτικών προς διαθεσιμότητα, οργή για την ψύχρα αυτού του καλοκαιριού, οργή για τους φίλους που είναι εγκλωβισμένοι σε ανούσιες σχέσεις, σε τέλματα, σε κόσμους χωρίς νόημα... Οργή για μένα, για σένα, που νιώθουμε την βαρύτητα του πόνου να μας τραβάει προς τη γη και μας τραβάει και μας τραβάει...... Τρόποι,ιδέες, μέρη, αισθήματα που μας ωθούν σε άκρα, στις άκρες, στην άκρη...Στην άκρη που θα ωθήσει στην πάλη,

Η Ελλάδα έχει αναλάβει τη δέσμευση ήδη από τον Νοέμβριο του 2012 να εντάξει σε καθεστώς διαθεσιμότητας 25.000 δημοσίους υπαλλήλους, πολλοί από αυτούς, όπως προβλέπει το επικαιροποιημένο μνημόνιο, θα τεθούν εκτός Δημοσίου εντός ενός έτους . Οι 12.500 θα πρέπει να μπουν σε καθεστώς κινητικότητας – διαθεσιμότητας εντός του Ιουνίου και οι υπόλοιποι 12.500 μέχρι το τέλος του έτους... 200 συγχωνεύσεις δημοτικών σχολείων και νηπιαγωγείων ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΕΡΤ...ΤΡΙΤΗ, 11/6/13 Και μετά αναρωτιέσαι πού είναι η δημοκρατία και η ελευθερία, που έτσι κι αλλιώς ήξερες πως δεν υπήρχε εδώ και πολύ καιρό...Και όπως διάβασα και σε ένα άρθρο του Unfollow, δημοκρατία είναι ο τρόπος, είναι το πώς χειρίζεσαι τα πράγματα, κι ας είσαι εκλεγμένη κυβέρνηση από το λαό, δεν μπορείς να καταλύεις τα πάντα, να κλείνεις την δημόσια τηλεόραση χωρίς να εκπονείς μελέτες και να καταθέτεις νομοσχέδια... Αυτό που ξέρω και καταλαβαίνω, φίλοι μου, είναι πως δεν θα είναι ίδια η τηλεόραση,για όσους

Παρακολουθώντας από χθες το τι συμβαίνει στην Ταξίμ, διάφορες σκέψεις μου περάσαν από το μυαλό,ένας αχταρμάς από εικόνες και λέξεις... Δρόμοι πλημμυρισμένοι, ο κόσμος ανασαίνει μέσα από τα δακρυγόνα,αλλά ένα σύννεφο ελπίδας ανεβαίνει... Πρόσωπα γεμάτα ένταση, αλλά φωτισμένα από την ικανοποίηση του ότι διεκδικούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια, τους χαμένους εαυτούς τους, που τους στέρησαν τόσα χρόνια.... Όλα στην φωτιά, τα χαμένα όνειρα, οι μισθοί, οι απαγορεύσεις, η στέρηση του πράσινου, η στέρηση της καρδιάς, της ψυχής, των δικαιωμάτων... Σφεντόνες εκτοξεύουν πέτρες στους βασανιστές, αγόρια και κορίτσια τα βάζουν με την άγρια βία της καταστολής,αλλά δε φοβούνται, γιατί προσπαθούν να πιάσουν το αύριο, να το βάλουν στις τσέπες τους, για να χαμογελάσουν ξανά, μετά το αίμα, τα τσακισμένα κορμιά, τους νεκρούς... Τα δάκρυα θα αντικατασταθούν από το χαμόγελο της δημοκρατίας που θα φωλιάσει ξανά στον ουρανό όταν θα καθαρίσει, θα μπει στα απλωμένα ρούχα, στα παιδιά που θα κρατιούνται πάλι

Και αν είναι μία λάθος σκέψη που έχει πάρει τόσο χρόνο από την σκέψη σου και τόση ενέργεια από το είναι σου;Τότε γιατί να προσπαθείς;Αν δεν υπάρχει κανένα δείγμα από την άλλη πλευρά;Αν δεν υπάρχει κανένα ίχνος προσπάθειας; Έχει νόημα να ψάχνω κάτι που δεν υπάρχει,που είναι απλά μία ουτοπία;Δεν θα ήταν πιο εύκολο να μπορούσα να συμβιβαστώ με κάτι πιο απλό,πιο βατό;Με κάτι που θα επέφερε μία ισορροπία; Αλλά γιατί να ψάχνω διαρκώς το ακατόρθωτο και αυτό που δεν θα φτάσω ποτέ; Enough,λοιπόν,enough....Καιρός να προχωρήσω σε κάτι πιο εύκολα προσβάσιμο......

Και εκεί που λες πως βρήκες ένα μονοπάτι να ακολουθήσεις, έναν άλλο άνθρωπο να γνωρίσεις,έρχεται ένας άλλος που είχες διαγράψει ή που τουλάχιστον είχες παραμερίσει από το χάος του μυαλού σου και από τον κυκεώνα των συναισθημάτων σου και ξαναμπαίνει βίαια, εισβάλλει και ανακατώνει κάθε μόριο του κορμιού σου,κάθε σου σκέψη, κάθε πόντο του είναι σου.... Και δεν σε αφήνει σε χλωρό κλαρί η σκέψη του ή έστω αυτό που έχεις αφήσει τον εαυτό σου να το μεγαλοποιήσει τόσο πολύ....Την παράνοια των ανείπωτων και ανέκφραστων πόθων σου.... Όμως, παρ'όλη την σύγχυση που μπορεί να σε έχει κατακλύσει, αναρωτιέσαι πώς ένας άνθρωπος μπορεί να σε έχει κάνει να μην παρατηρείς τίποτα άλλο γύρω σου όταν υπάρχει αυτός, πώς γίνεται να μην θέλεις να γνωρίσεις κανέναν άλλο, πώς γίνεται να απορρίπτεις όλους τους άλλους, να σκέφτεσαι  το κάθετι που τον περικλείει, να πονάς τόσο που δεν μπορείς να προχωρήσεις αλλά και να μην θες κιόλας να κάνεις το επόμενο βήμα.... Να νιώθεις πως αν είναι αυτός, είναι ο ένας

Η μοίρα μας είμαστε εμείς,έτσι δεν είναι;Δεν είναι γραμμένη σε κάποιο βιβλίο των καιρών, στην παλάμη κάποιας τσιγγάνας ή στην διάταξη των άστρων.... Αν δεν μας αρέσει κάτι, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται για να το αλλάξουμε... Αν δεν μας αρέσει το μέρος όπου ζούμε, οι συνθήκες στις οποίες ζούμε, το επάγγελμα που κάνουμε, οι άνθρωποι που κάνουμε παρέα, τα χρώματα που βλέπουμε όταν ξυπνάμε, οι σκέψεις που κάνουμε, ο τρόπος με τον οποίο χειριζόμαστε καταστάσεις... Εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να αλλάξουμε τον ρου των πραγμάτων της ζωής μας, που μπορούμε να πάμε σε άλλη γη, να γράψουμε ένα ποίημα για να εκφράσουμε τον έρωτά μας, να αλλάξουμε μονοπάτι, να δούμε το φεγγάρι μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, να γεμίσουμε με χρώμα την γκρι ζωή μας, να χορέψουμε γυμνοί κάτω από έναν έναστρο ουρανό, να αγαπήσουμε μέχρι  να ματώσουμε, να κάνουμε χίλια δυο πράγματα που ποτέ δεν τολμήσαμε, να ζήσουμε.... Δεν ξέρω τι είναι μοίρα, αν υπάρχει και τι κάνει, ξέρω πως υπ

Το λιβάδι γεμάτο λουλούδια....Η άνοιξη είχε έρθει και όλα ήταν φωτεινά, ευωδιαστά και χαρούμενα... Μετά από ένα χειμώνα δύσκολο, πλημμυρισμένο από σκοτάδι, υγρασία και βροχή, είχε ξεπροβάλλει ο ήλιος και το φως ξανά...... Η τουλίπα καθόταν στην άκρη του λιβαδιού μόνη και αναρωτιόταν πώς θα ήταν αν το φως του ήλιου, μπορούσε να ζεστάνει τα μέσα της, και όχι μόνο το εξωτερικό της...Αυτή η παγωνιά μέσα της όμως δεν έλεγε να φύγει...Την τύλιγε, την περόνιαζε, την έκανε να τουρτουρίζει.....Λες και έπλεε γυμνή σε μια παγωμένη λίμνη, λες και περπατούσε ξυπόλητη σ' έναν ατέλειωτο δρόμο από χιόνι... Γιατί είχε αυτό το περίεργο, άσχημο συναίσθημα; Γιατί ένιωθε πως αν άκουγε από έναν φίλο μια καλή κουβέντα, ένα "θα τα καταφέρεις, δεν είσαι μόνη,  θα βρεις την αγάπη, θα περάσει κι αυτό", αυτό το εσωτερικό παγόβουνο θα έλιωνε και θα μπορούσε ξανά να γευτεί το άρωμα των ηλιαχτίδων στο σώμα της;;....... Μάταια περίμενε όμως....Αυτή έδινε κουράγιο συνήθως στα άλλα λουλούδια, αυτή

Venceremos.............. Από τα πιο ωραία τραγούδια του Ν.Άσιμου............................................. Quando va a estar despejado......Πότε θα κάμει ξαστεριά............... Κάποιοι άνθρωποι σαν αυτόν, ήταν κράμα όμορφων στοιχείων, επαναστάτες και ρομαντικοί.... Πίστευαν στο αδύνατο, γιατί άμα δεν έχεις την πεποίθηση πως όλα θα αλλάξουν, δεν μπορείς να επιφέρεις αλλαγή σε δαύτον τον ρημαδοκόσμο..... Και σκέφτομαι πως μόνο η βαθιά πίστη στον άνθρωπο, η αισιοδοξία και η μαχητικότητα , ίσως γίνουν η αφορμή για τη δημιουργία ενός νέου κόσμου. Όμως, τον τελευταίο καιρό, καμία σκέψη και καμία δράση δεν μου δίνει κουράγιο, ίσως μόνο ο στοχασμός ενός και μόνο προσώπου.....που με βασανίζει τόσο πολύ......

Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν μέλος τρομοκρατικής όμάδας...Οι πυρήνες της φωτιάς θα μας κάψουν όλους...Οι υπάλληλοι του μετρό ήταν όλοι με βύσμα και ο αγώνας τους είναι άδικος... Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν καταστρέψει την χώρα....Οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές(επειδή είναι και πάρα πολλές)και πολλά άλλα τέτοια.... Ο κοινωνικός αυτοματισμός, η παραπληροφόρηση,η απίστευτη προπαγάνδα όλων των ΜΜΕ, το σκουπιδοδελτίο ειδήσεων του Mega, τα μοντάζ στις φωτογραφίες των συλληφθέντων, γίνονται όλα μαζί ένα πανίσχυρο εργαλείο στα χέρια αυτών που κάθονται στις βελούδινες καρέκλες και χαϊδεύουν απαλά με τα γαμψά αλλά περιποιημένα νύχια τους τις πλάτες των γατών-συνεργών τους...(επιρροή Αστυνόμου Σαϊνη....) Και κάπου εδώ μπαίνει  και η δική μας ευθύνη-ανοχή-ενοχή-συνενοχή...... Ευθύνη να ενημερώσουμε τον κόσμο για το τι συμβαίνει στα αλήθεια, να μην ανεχόμαστε να αναπαράγονται λάθος ειδήσεις και πληροφορίες που επηρεάζουν τόσο πολύ τον κόσμο...Να χτίζουμε μέτωπα αντίστασης παντού....

  Όλοι μας δεν θα θέλαμε να είμαστε κάτι σαν super ήρωες; Να πετάμε πάνω από πολιτείες, να έχουμε σούπερ δυνάμεις και να κατατροπώνουμε τους κακούς, να ρίχνουμε μπουνίδια στους απαίσιους τύπους που βαράνε τα παιδάκια στις γωνίες, να ισοπεδώνουμε τους άθλιους εργοδότες που ταπεινώνουν με κάθε τρόπο τους εργαζόμενους; Να εισβάλλουμε σε μυστικές υπηρεσίες και να καταστρέφουμε τα αρχεία που θα μπορούσαν να οδηγήσουν αγαπημένους μας ανθρώπους στην καταστροφή; Να γκρεμίζαμε με κάποια μαγική δύναμη τα λευκά κελιά, το Γκουάνταναμο, να σταματούσαμε τον πόνο χιλιάδων συνανθρώπων μας...... Αλλά τελικά μήπως πολύς κόσμος γύρω μας δεν είναι ήρωες αυτή την περίοδο και απλά δεν τους ξέρουμε; Αφιερώνω αυτό το κείμενο σε ανθρώπους που γνωρίζω ή όχι, σε φίλους που δίνουν την ψυχή τους για να κάνουν τον κόσμο  λίγο καλύτερο, με διάφορους τρόπους, βοηθώντας τους αδύναμους, οργανώνοντας δράσεις, δίνοντας ότι έχουν, όχι από φιλανθρωπία ή απλά επειδή είναι καιροσκόποι,αλλά επειδή τελικά η πιο μεγάλη σο