Φωτιά ψυχής,ανάσα δημοκρατίας

Παρακολουθώντας από χθες το τι συμβαίνει στην Ταξίμ, διάφορες σκέψεις μου περάσαν από το μυαλό,ένας αχταρμάς από εικόνες και λέξεις...

Δρόμοι πλημμυρισμένοι, ο κόσμος ανασαίνει μέσα από τα δακρυγόνα,αλλά ένα σύννεφο ελπίδας ανεβαίνει...
Πρόσωπα γεμάτα ένταση, αλλά φωτισμένα από την ικανοποίηση του ότι διεκδικούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια, τους χαμένους εαυτούς τους, που τους στέρησαν τόσα χρόνια....
Όλα στην φωτιά, τα χαμένα όνειρα, οι μισθοί, οι απαγορεύσεις, η στέρηση του πράσινου, η στέρηση της καρδιάς, της ψυχής, των δικαιωμάτων...
Σφεντόνες εκτοξεύουν πέτρες στους βασανιστές, αγόρια και κορίτσια τα βάζουν με την άγρια βία της καταστολής,αλλά δε φοβούνται, γιατί προσπαθούν να πιάσουν το αύριο, να το βάλουν στις τσέπες τους, για να χαμογελάσουν ξανά, μετά το αίμα, τα τσακισμένα κορμιά, τους νεκρούς...
Τα δάκρυα θα αντικατασταθούν από το χαμόγελο της δημοκρατίας που θα φωλιάσει ξανά στον ουρανό όταν θα καθαρίσει, θα μπει στα απλωμένα ρούχα, στα παιδιά που θα κρατιούνται πάλι από το χέρι ερωτευμένα, χωρίς μάσκες αντιασφυξιογόνες, στους ηλικιωμένους που θα κουβεντιάζουν ξανά...
Θα θυμούνται το κορίτσι με το κόκκινο μπουφάν που τα έβαλε με την μάνικα, τον Αχμέτ που έτρωγε τις πλαστικές σφαίρες και ούρλιαζε, όχι από τον πόνο, αλλά από την αγωνία του να προλάβει να δει έναν άλλο κόσμο, πιο δίκαιο, που θα αγκαλιάζει τα παιδιά, που δε θα απαγορεύει, δε θα στερεί, αλλά θα δίνει, θα δίνει, θα δίνει......

Αλληλεγγύη στα αδέλφια στην Τουρκία, μπορεί όλο αυτό να γίνει η αφορμή να παρασύρει και εμάς το ποτάμι της πάλης, εκεί πέρα......