Δως μου έναν λόγο.......

Και εκεί που λες πως βρήκες ένα μονοπάτι να ακολουθήσεις, έναν άλλο άνθρωπο να γνωρίσεις,έρχεται ένας άλλος που είχες διαγράψει ή που τουλάχιστον είχες παραμερίσει από το χάος του μυαλού σου και από τον κυκεώνα των συναισθημάτων σου και ξαναμπαίνει βίαια, εισβάλλει και ανακατώνει κάθε μόριο του κορμιού σου,κάθε σου σκέψη, κάθε πόντο του είναι σου....
Και δεν σε αφήνει σε χλωρό κλαρί η σκέψη του ή έστω αυτό που έχεις αφήσει τον εαυτό σου να το μεγαλοποιήσει τόσο πολύ....Την παράνοια των ανείπωτων και ανέκφραστων πόθων σου....
Όμως, παρ'όλη την σύγχυση που μπορεί να σε έχει κατακλύσει, αναρωτιέσαι πώς ένας άνθρωπος μπορεί να σε έχει κάνει να μην παρατηρείς τίποτα άλλο γύρω σου όταν υπάρχει αυτός, πώς γίνεται να μην θέλεις να γνωρίσεις κανέναν άλλο, πώς γίνεται να απορρίπτεις όλους τους άλλους, να σκέφτεσαι  το κάθετι που τον περικλείει, να πονάς τόσο που δεν μπορείς να προχωρήσεις αλλά και να μην θες κιόλας να κάνεις το επόμενο βήμα....
Να νιώθεις πως αν είναι αυτός, είναι ο ένας και όλα αυτά τα ρομαντικά κλισέ να σου φαίνονται τόσο ωραία και αληθινά.... Να βασανίζεσαι μήνες με την οδύνη της αβεβαιότητας....και να λες πρώτη φορά στη ζωή σου με σιγουριά πως αν είναι έρωτας, αυτό είναι......
Αλλά πάλι μπορεί απλά να είναι ονειροφαντασίες, παραληρήματα και κοινοτυπίες....έτσι για να παρηγοριόμαστε......