Σύννεφα με παντελόνια

Ξεκινώντας με το ποίημα του αγαπημένου Β.Μαγιακόφσκι......

Σύννεφο με παντελόνια

Τη σκέψη σας που νείρεται

πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας

σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές

σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,

εγώ θα την τσιγκλάω

επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.

Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα

ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου

κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.

Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,

ωραίος τραβάω, τραβάω

εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!

Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.

Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,

θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,

τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,

έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;

Ελάτε να σας δασκαλέψω,

εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι,

εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων

κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας

σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.

Θέλετε

θα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος

-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-

θέλετε-

θα 'μαι η άχραντη ευγένεια

-όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια

(Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος)

Σύννεφα με παντελόνια είμαστε όλοι μας...Παραπατάμε μεταξύ λογικής και τρέλας, η ψυχή μας είναι γεμάτη με τα αποτυπώματα του βουητού του πλήθους, με τα σημάδια του πόνου σαν μία κάφτρα που μας άγγιξε, έσβησε αλλά άφησε κάτι...

Η ψυχή μας γεμάτη με τον καπνό των τσιγάρων, του αλκοόλ που μας ανακούφισε κάποιες φορές, άλλες μας ανατάραξε, άλλες στιγμές πότισε το είναι μας με αμφιβολία, χαρά, σιωπή.... 

Σύννεφα που πετάμε από εδώ και από εκεί, χωρίς να ξέρουμε πώς να βολευτούμε στην απεραντοσύνη του ουρανού...

Αμφιβάλλουμε, αναρωτιόμαστε, αγαπάμε, γελάμε, αλλά τα παντελόνια είναι απαραίτητα για να καλύψουν τη γύμνια των συναισθημάτων μας....

Κούφια λόγια, γεμάτα λόγια, μεστά λόγια, σύννεφα γεμάτα λόγια και ήχους....εικόνες, πρόσωπα, σχήματα, μουσικές.....

Σύννεφα που τρέχουν αλλά πάντα γυρνάνε και τριγυρίζουν και στροβιλίζονται....

Σύννεφα που μας γεμίζουν, που μας αδειάζουν, που χτυπάνε ανελέητα το προσωπείο της λογικής μας, την ανικανότητά μας να βρούμε πώς να πετάξουμε πιο ψηλά.....

Αλλά πάντα θα ανεβαίνουμε πιο ψηλά και θα γεμίζουμε χρώματα, σαν τα σύννεφα.......Σαν τα μπαλόνια της ευτυχίας που περιμένουμε να'ρθει............