τα άνθη του κακού................................

Το λιβάδι γεμάτο λουλούδια....Η άνοιξη είχε έρθει και όλα ήταν φωτεινά, ευωδιαστά και χαρούμενα...
Μετά από ένα χειμώνα δύσκολο, πλημμυρισμένο από σκοτάδι, υγρασία και βροχή, είχε ξεπροβάλλει ο ήλιος και το φως ξανά......
Η τουλίπα καθόταν στην άκρη του λιβαδιού μόνη και αναρωτιόταν πώς θα ήταν αν το φως του ήλιου, μπορούσε να ζεστάνει τα μέσα της, και όχι μόνο το εξωτερικό της...Αυτή η παγωνιά μέσα της όμως δεν έλεγε να φύγει...Την τύλιγε, την περόνιαζε, την έκανε να τουρτουρίζει.....Λες και έπλεε γυμνή σε μια παγωμένη λίμνη, λες και περπατούσε ξυπόλητη σ' έναν ατέλειωτο δρόμο από χιόνι...
Γιατί είχε αυτό το περίεργο, άσχημο συναίσθημα;
Γιατί ένιωθε πως αν άκουγε από έναν φίλο μια καλή κουβέντα, ένα "θα τα καταφέρεις, δεν είσαι μόνη,  θα βρεις την αγάπη, θα περάσει κι αυτό", αυτό το εσωτερικό παγόβουνο θα έλιωνε και θα μπορούσε ξανά να γευτεί το άρωμα των ηλιαχτίδων στο σώμα της;;.......
Μάταια περίμενε όμως....Αυτή έδινε κουράγιο συνήθως στα άλλα λουλούδια, αυτή βάδιζε μπροστά,αυτή φώναζε....Όμως δεν άντεχε πια, τα παράπονα, οι φόβοι, η μιζέρια των άλλων, είχαν γίνει ένα κρύο, αδιαπέραστο πέπλο που την τύλιγε....Και ήθελε τόσο να το σκίσει.....
Όμως, μια απλή κουβέντα σαν αυτή, δεν της την είχαν πει τα πλάσματα της φύσης που αγαπούσε και που ήταν κοντά της ή τουλάχιστον με τον τρόπο που ήθελε αυτή να την ακούσει....
Περίμενε υπομονετικά για κάποιο καιρό........και περίμενε......και περίμενε.....................