δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Και σου κολλάει μια χαζή σκέψη και προσπαθείς να βγεις από αυτό τον λαβύρινθο των λάθος πατημάτων. Δεν έχει καμία σημασία τι ένιωσες παλιά, πώς ήσουν μέσα στις καταστάσεις και στις σχέσεις, όταν ξέρεις ότι τώρα δεν έχεις καμία σχέση με αυτό που προϋπήρξες. Γιατί να συγκρίνεις το τότε και το τώρα, όταν νιώθεις πράγματα που δεν έχεις ξανανιώσει; Μήπως είναι τόσο δυνατά που σε τρομάζουν; Φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό; Αν θα αφεθείς στο ρεύμα της ζωής και θα απελευθερωθείς ή αν θα σε τσακίσουν τα κύματα; Δεν υπάρχει δρόμος για το παρελθόν κι ευτυχώς μάλλον,γιατί ότι έγινε έγινε. Απλά μαθαίνεις από το καθετί που έζησες, από τα βιώματά σου και προχωράς, με αυτά τα στοιχεία, με αυτό το κουβάρι συναισθημάτων και εμπειριών. Τα αποδέχεσαι και δεν κοιτάς το μονοπάτι που έχεις διασχίσει, απλά ακολουθείς τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου, στο φως. Γιατί όμως τότε όλα αυτά τα τόσο όμορφα, τόσο καινούρια, σε φοβίζουν τόσο;

Ας μην ξεχνάς ποια - ποιος - ποιο είσαι! Είσαι η χαρά, η ευτυχία, η ζωή.  Έχεις τον μοναδικό τρόπο σου να πορεύεσαι, αγαπάς να χορεύεις παντού και πάντα, να ακούς μουσική, να γελάς! Θες να κοιτάζεις τα κτίρια, να χαζεύεις το χρυσό φως των ηλιαχτίδων όπως περνούν μέσα από τα μάτια των ανθρώπων και να ξεφυλλίζεις βιβλία. Αγαπάς με όλη σου τη ψυχή τα αρώματα του γιασεμιού και των νυχτολούλουδων, δοκιμάζεις όλα τα γλυκά, περπατάς μέσα σε σοκάκια και χάνεσαι στις απλές συζητήσεις των γύρω. Λατρεύεις το φως του ουρανού το μούχρωμα την άνοιξη, χαμογελάς με το χρώμα της θάλασσας και κολυμπάς με δύναμη, τρέχεις και πασαλείβεσαι με χώμα, θες να αγκαλιάζεις όσους νιώθεις δικούς σου και να κρατάς το χέρι του αγαπημένου σου. Θες να φιλάς με πάθος και να γελάς σα να μην υπάρχει αύριο. Δε σε νοιάζουν οι νόρμες, οι τύποι, οι κανόνες γιατί η ζωή δε χρειάζεται πειθαρχία, μόνο έχει ανάγκη την κατανόηση και την τρυφερότητα. Φοράς τα χρωματιστά σου ρούχα, τα λαμπερά κραγιόν σου και βα

Είναι ο έρωτας παιχνίδι εξουσίας;Κυριαρχίας; Μια παρτίδα σκάκι; Ατελείωτες κινήσεις ρουά, ματ, τζόγος;  Θέμα επιβολής; Δεν το πίστεψα ποτέ αυτό κι ούτε θα το υιοθετήσω στα 35 μου χρόνια. Οι λέξεις που μου έρχονται είναι αυτές της συνύπαρξης, των συνοδοιπόρων, της αμοιβαίας αλληλοεκτίμησης. Του θαυμασμού για τον άλλον που υπάρχει και ζει,αλλάζει, προσπαθεί και ξαναχτίζει τη ζωή του, αυτό με κινητοποιεί αλλά και με τρομάζει. Το πώς θα κινηθεί ο καθένας και αν θέλει να συνυπάρξει είναι άλλο ζήτημα. Οι σχέσεις ανταγωνιστικότητας και αλληλοεξάρτησης, είναι πάλι άλλο ζήτημα, που δεν μπορούν να μου γίνουν κατανοητές και ούτε θέλω να τις βιώσω ξανά. Το πώς βιώνει ο καθένας μας το καθετί είναι δικαίωμά του και το πόσο αντέχει κάθε κατάσταση. Το να λύνονται παράλληλα με τον άλλο ζητήματα, είναι το ιδανικό, αλλά και το πιο δύσκολο. Οι φόβοι που κουβαλάμε, οι σκιές των ερώτων που μας στοίχειωσαν, οι απόηχοι των σκέψεων και συναισθημάτων μας, είναι ίσως βαριές σταγόνες στον ωκ

Ίσως μεγάλωσα και δεν αντέχω τις αναλύσεις και τον πολύ κόσμο, μερικές φορές ούτε τους πολύ κοντινούς μου... Όμως, δεν μπορώ να μην εκφράσω τις σκέψεις μου για ένα θέμα που με πονάει πολύ, αυτό της εκπαίδευσης. Οι αναλύσεις τύπου, " ο χώρος της παιδείας είναι βαθιά συντηρητικός, οι δάσκαλοι είναι μονολιθικοί και απρόσωποι", με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Όπως σε όλους τους χώρους, υπάρχουν άνθρωποι με όρεξη και μεράκι για αυτό που κάνουν, από την άλλη είναι και πολλοί αυτοί που δεν ασχολούνται ουσιαστικά με την πιο σημαντική μας ιδιότητα, αυτή του παιδαγωγού. Για να προστατεύσω τον εαυτό μου, ίσως, αλλά και τον χώρο μου, θεωρώ πως οι άνθρωποι που δίνονται σε αυτή τη δουλειά, υπερβαίνουν τον εαυτό τους σε πάμπολλα σημεία κι αν δε στηρίξουμε εμείς το χώρο μας, ποιος θα το κάνει; Ασχολούνται σε πολλά επίπεδα με το παιδί που για πολλούς άλλους είναι αδιανόητα. Δεν υποτιμώ κανένα επάγγελμα και καμία ιδιότητα, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ από αυτούς που βρίσκονται εκτός χώρου

Κοιτούσα σήμερα τα πρόσωπα των παιδιών στον αγιασμό και ένιωθα μια χαρμολύπη... Χαρά για τα όμορφα πρόσωπά τους που καθρέφτιζαν την ανυπομονησία τους για το καινούριο και λύπη που αποχωρίζομαι τα περσινά παιδιά. Χαρά για αυτά που ήρθαν και θα τα αγαπήσω το ίδιο με τα προηγούμενα, αλλά και ένα μικρό κενό. Το επάγγελμά μας κρύβει πολλή ευτυχία αλλά και πολύ κόπο. Ίσως κάποιος να με χαρακτηρίσει υπέρ του δέοντος συναισθηματική και υπερβολική, αλλά δεν κρύβεται η ευαλωτότητα του καθενός. Νομίζεις πως με τα χρόνια θα γίνεις πιο σκληρός, πιο απρόσωπος, πιο αδιάφορος. Εμένα δε μου συνέβη αυτό και καμιά φορά απορώ. Μπας και τα παίρνω όλα πολύ σοβαρά; Ευτυχώς που μία φυσική ροπή προς τη χαρά με σώζει από τέτοιες παγίδες αλλά όχι πάντα. Φοβάμαι το καινούριο, την αλλαγή, παρόλα αυτά προσπαθώ να μην αφήνω τον φόβο μου να με κρατάει πίσω. Δυσκολεύομαι, όμως, κάποιες φορές να εκφράσω τις πιο βαθιές μου σκέψεις, αυτό που νιώθω πραγματικά. Πόσο περίεργο είναι το μυαλό μας και τι

Ξύπνησα και πήρα βαθιά ανάσα. Τα νυχτολούλουδα ευωδίαζαν. Η ηρεμία της νύχτας ακούμπησε απαλά στα αυτιά μου, σαν νότα χαμηλή. Άρχιζε να χαράζει, βγήκα στο μπαλκόνι. Ανέπνευσα πάλι και σαν κάτι να είχε αλλάξει. Άνοιξα τον υπολογιστή μου και ενώ έφτιαχνα καφέ, έβαλα έναν διαδικτυακό σταθμό να παίζει.  Πρώτη είδηση, η κυβέρνηση άλλαξε πάλι, έφυγαν αυτοί από το υπουργείο παιδείας που άρχισαν να κάνουν διαπραγματεύσεις με τους κληρικούς για τους μισθούς τους κι όχι για τους εκπαιδευτικούς. "Αλήθεια;", αναρωτήθηκα. "Δεν είμαι πια στο Ισλαμαμπάντ, στον σκοταδισμό που επικρατούσε αυτές τις μέρες στη χώρα; Στην χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία και που ισχύει υποτίθεται η ανεξιθρησκεία από το 1827,(δες στο τέλος του κειμένου), είδαμε να ορκίζονται οι βουλευτές και δίπλα τους να κάθονται οι κληρικοί με κουκούλες. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται ούτε στις χώρες του τρίτου κόσμου!". Βγήκα στο μπαλκόνι, άναψα ένα τσιγάρο και κοίταξα τη θέα από το μπαλκόνι μου, η θάλασσα

Τα χρόνια περνάνε, οι άνθρωποι αλλάζουν, οι καταστάσεις, ακόμα και ο τρόπος που νιώθουμε... Οι γονείς μας μεγαλώνουν, αλλάζουν, αποκτούν προβλήματα και χάνουν τη δύναμή τους. Εκεί συνειδητοποιείς πως δε θα ξαναγίνουν ποτέ όπως ήταν ίσως κι αυτό σε γεμίζει θλίψη. Καταλαβαίνεις πως ο χρόνος δε γυρνάει πίσω κι αυτό σε τρομάζει, σε κάνει να νιώθεις ευάλωτος και χαμένος. Σιγά σιγά αποχωρίζεσαι ανθρώπους γύρω σου, στέκεσαι μέσα στο λιβάδι των σκέψεών σου και προσπαθείς να τις βάλεις σε τάξη. Νομίζεις πως όλα σε προσπερνούν, όμως άξιζε ο χρόνος ως εδώ. Κι ας λέει ο χρόνος, πως γερνάει η ζωή, αν την ακολουθείς και την αλλάζεις, μένει αγέρωχη... Νιώθεις πως κι εσύ αλλάζεις, όμως παρόλο που τα πράγματα δε θα είναι ποτέ τα ίδια, υπάρχουν ακόμα πολλές εκπλήξεις στο μονοπάτι της δικής σου πορείας. Υπάρχουν τόσα ηλιοβασιλέματα ακόμα να δεις, μέρη, τόσοι άνθρωποι να γνωρίσεις, να ερωτευτείς, τόσες νότες να σφυρίξεις, τόσα συναισθήματα να νιώσεις. Και όσο και να αλλάζουν οι αγα

Πολλές φορές, τα γεγονότα μας ξεπερνούν. Αλλάζουν οι καταστάσεις γύρω μας και οι άνθρωποι παρουσιάζονται διαφορετικοί από αυτό που είχαμε αντιληφθεί κι εμείς καλούμαστε να ανταποκριθούμε και να κατανοήσουμε αυτή την αλλαγή. Όμως, όλα είναι σχετικά, μπορούμε να καταδικάσουμε κάποιον επειδή βλέπουμε ένα άλλο πρόσωπο; Εμείς δεν αλλάζουμε πολλές φορές, ανάλογα την κατάσταση, την αντιμετώπισή μας απέναντι σε κάποιο άλλο πρόσωπο; Εδώ, βέβαια, μπαίνουν πολλά ζητήματα, του ανθρώπου που έχει υποστεί μεγάλη καταπίεση και μετά την βγάζει στους υπόλοιπους, του καταπιεζόμενου που γίνεται καταπιεστής, του θύματος που γίνεται θύτης κτλ. Εδώ μπαίνει και το εξής θέμα: Αν κι εμείς πολλές φορές γινόμαστε κάτι άλλο από αυτό που θεωρούμε πως είμαστε; Αν καταρρέει το δημοκρατικό μας προφίλ ή γίγνεσθαι επειδή δεχόμαστε πιέσεις και γινόμαστε κι εμείς το άκρως αντίθετο του είναι μας; Σε όλα αυτά, όμως, τίθεται το ζήτημα του να παλεύεις να μη γίνεσαι κάτι άλλο, να μη χάνεις το ανθρώπ

Οι τελευταίοι μήνες είναι ιδιαίτερα δύσκολοι...  Όταν υποφέρουν άνθρωποι από το στενό οικογενειακό σου περιβάλλον κι εσύ συνειδητοποιείς πως δεν μπορείς να κάνεις πάρα πολλά, αλλά το να είσαι εκεί και να δίνεις αγάπη, είναι κάτι, αλλά όχι όσα θα ήθελες, σε πιάνει ένα αίσθημα ανημπόριας. Όμως, αυτό είναι ίσως και το πιο δύσκολο, όσον αφορά την ψυχή, ότι θέλει δύναμη κυρίως από μέσα μας κι όχι τόσο από εξωτερικούς παράγοντες. Βιώνοντας παράλληλα αυτό τον Γολγοθά της μαυρίλας, εύχομαι να μην το περνάει κανένας άνθρωπος αυτό και όποιος το περνάει να βρίσκει ένα μονοπάτι φωτός και να έχει δίπλα του κόσμο που τον αγαπάει. Γιατί, το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να βρεις ένα ξέφωτο μέσα από τις σκέψεις σου. Ανατρέχοντας, όμως , σε διάφορες φάσεις της χρονιάς, καταλαβαίνω πως όσα δύσκολα και να έχει αυτή η χρονιά, φέρνει όμως και πολλά όμορφα. Η ζωή προχωράει, γνωρίζουμε ανθρώπους μέσα από θεσμούς που μας απογοητεύουν, αλλά αυτοί οι συνοδοιπόροι είναι τόσο ανθρώπινοι, τόσο κοντά στ