Συ μου χάραξες πορεία....

Κοιτούσα σήμερα τα πρόσωπα των παιδιών στον αγιασμό και ένιωθα μια χαρμολύπη...

Χαρά για τα όμορφα πρόσωπά τους που καθρέφτιζαν την ανυπομονησία τους για το καινούριο και λύπη που αποχωρίζομαι τα περσινά παιδιά. Χαρά για αυτά που ήρθαν και θα τα αγαπήσω το ίδιο με τα προηγούμενα, αλλά και ένα μικρό κενό.

Το επάγγελμά μας κρύβει πολλή ευτυχία αλλά και πολύ κόπο. Ίσως κάποιος να με χαρακτηρίσει υπέρ του δέοντος συναισθηματική και υπερβολική, αλλά δεν κρύβεται η ευαλωτότητα του καθενός.

Νομίζεις πως με τα χρόνια θα γίνεις πιο σκληρός, πιο απρόσωπος, πιο αδιάφορος. Εμένα δε μου συνέβη αυτό και καμιά φορά απορώ.

Μπας και τα παίρνω όλα πολύ σοβαρά; Ευτυχώς που μία φυσική ροπή προς τη χαρά με σώζει από τέτοιες παγίδες αλλά όχι πάντα.

Φοβάμαι το καινούριο, την αλλαγή, παρόλα αυτά προσπαθώ να μην αφήνω τον φόβο μου να με κρατάει πίσω. Δυσκολεύομαι, όμως, κάποιες φορές να εκφράσω τις πιο βαθιές μου σκέψεις, αυτό που νιώθω πραγματικά. Πόσο περίεργο είναι το μυαλό μας και τι κουβαλάει...

Θα ήθελα να μπορούσα να πω στον άλλο που πραγματικά θέλω, πόσο τον θέλω αλλά και πόσο φοβάμαι...

Η ζωή είναι γεμάτη υπερβάσεις και αλλαγές, ευτυχώς. Αλλιώς, θα σαπίζαμε στη στασιμότητα και στον βούρκο των σκέψεών μας. Όσο και να λυπάμαι για τις αλλαγές, για πράγματα που δεν είναι πια ίδια, ξέρω πως δε θα άντεχα σε μια ζωή χωρίς αγάπη, έρωτα και διαφορετικές στιγμές.

Στο νέο λοιπόν και στην πορεία που χαράζει ο καθένας μας, μία μεγάλη πρόποση, αυτή της ζωής, της επόμενης μέρας και είθε να βρίσκουμε ότι θέλουμε και να γινόμαστε αυτό που μας ταιριάζει κι αγαπάμε...