Ζητώντας ουρανό...

Ίσως μεγάλωσα και δεν αντέχω τις αναλύσεις και τον πολύ κόσμο, μερικές φορές ούτε τους πολύ κοντινούς μου...

Όμως, δεν μπορώ να μην εκφράσω τις σκέψεις μου για ένα θέμα που με πονάει πολύ, αυτό της εκπαίδευσης. Οι αναλύσεις τύπου, " ο χώρος της παιδείας είναι βαθιά συντηρητικός, οι δάσκαλοι είναι μονολιθικοί και απρόσωποι", με αφήνουν παγερά αδιάφορη.

Όπως σε όλους τους χώρους, υπάρχουν άνθρωποι με όρεξη και μεράκι για αυτό που κάνουν, από την άλλη είναι και πολλοί αυτοί που δεν ασχολούνται ουσιαστικά με την πιο σημαντική μας ιδιότητα, αυτή του παιδαγωγού.

Για να προστατεύσω τον εαυτό μου, ίσως, αλλά και τον χώρο μου, θεωρώ πως οι άνθρωποι που δίνονται σε αυτή τη δουλειά, υπερβαίνουν τον εαυτό τους σε πάμπολλα σημεία κι αν δε στηρίξουμε εμείς το χώρο μας, ποιος θα το κάνει; Ασχολούνται σε πολλά επίπεδα με το παιδί που για πολλούς άλλους είναι αδιανόητα. Δεν υποτιμώ κανένα επάγγελμα και καμία ιδιότητα, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ από αυτούς που βρίσκονται εκτός χώρου να απαξιώνουν το δικό μας, επειδή μεταφέρουν λόγια άλλων ή εντός χώρου να γενικεύουν και να βγαίνουν λάθος συμπεράσματα προς τα έξω.

Όσον αφορά την αξιολόγηση, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που δε θα έπρεπε να βρίσκονται στον χώρο, που αντί να φέρουν τη δημοκρατική σκέψη και πνοή, την συνεργασία και τη συνύπαρξη, οδεύουν στο αντίθετο, στις φασιστικές τάσεις και αντιλήψεις, τους οποίους ούτε εμείς τους θέλουμε, αλλά πώς θα γίνει αυτή; Βάσει κομματικών και διαπροσωπικών σχέσεων ή με ουσιαστικά κριτήρια; Και ποιος θα τα θέσει αυτά;

Η ιδιωτικοποίηση των πάντων, αυτή η γραμμή που περνάει τα τελευταία χρόνια, μας δείχνει πόσο βαθιά είναι τα πλοκάμια του συστήματος και πόσο ο κόσμος, παρόλο που μιλάει για κριτική σκέψη, δεν έχει καμία. Αντί να στηρίξει τη δημόσια παιδεία, υγεία, κοινωνικές δομές, τρώει το χόρτο που του δίνουν.

Συγγνώμη, φίλοι μου, δεν φταίει μόνο η παιδεία για το αν είσαι ενήλικας και δεν κάθεσαι να σκεφτείς, να αναλύσεις και να αναπτύξεις λογική σκέψη.

Δε θα απολογηθώ σε καμία περίπτωση για τη δημόσια παιδεία, την οποία στηρίζω απόλυτα και είναι αυτή που μου έδωσε τελικά κι ας μην το πίστευα, το κίνητρο να ψάξω, να ενδιαφερθώ και να αγαπήσω το επάγγελμα.

Οι συνάδελφοί μου κι εγώ ματώνουμε στα σχολεία και προσπαθούμε να κάνουμε τα παιδιά ευτυχισμένα. Αυτοί που δεν το ακολουθούν αυτό, ας πορευτούν αλλιώς , παρόλο που με ενοχλεί αφάνταστα. Νιώθω καλά με τη δική μου οπτική, πορεία και συνείδηση.

Θα ήθελα όλη η δομή της παιδείας να ήταν διαφορετική και ψάχνω τρόπους να βρω να την αλλάξω, αλλά αυτό το πετυχαίνω με μικρά βήματα μέσα από την τάξη μου, τον δρόμο μου και την αγάπη των παιδιών.

Μόνο που κοιτάζω τα πρόσωπα των παιδιών και ξέρω πως αλλάζουν, πως ακούνε, σε συνθήκες πολύ δύσκολες πλέον, ερχόμενα από διαλυμένες οικογένειες, εν μέσω κρίσης και μιας βαθιάς αποσυντιθεμένης κοινωνίας, μου αρκεί.

Το φως των ματιών τους μου αρκεί για να συνεχίσω και συγχωρέστε με, αλλά δεν μπορώ άλλο να σας ακούω.

Ακούω μόνο αυτό που με οδηγεί σε αυτό που πιστεύω και υποστηρίζω, στην αλλαγή που έρχεται μέσα από τη δουλειά μας αργά αλλά σταθερά.

Στους ήχους των γέλιων των παιδιών, στα δάκρυά τους, στην υπέροχη αθωότητά τους....Στην ελπίδα...