Μονάχα εκείνο τον τρελό μου θα κρατήσω...

Είναι ο έρωτας παιχνίδι εξουσίας;Κυριαρχίας; Μια παρτίδα σκάκι;

Ατελείωτες κινήσεις ρουά, ματ, τζόγος;  Θέμα επιβολής;

Δεν το πίστεψα ποτέ αυτό κι ούτε θα το υιοθετήσω στα 35 μου χρόνια.

Οι λέξεις που μου έρχονται είναι αυτές της συνύπαρξης, των συνοδοιπόρων, της αμοιβαίας αλληλοεκτίμησης. Του θαυμασμού για τον άλλον που υπάρχει και ζει,αλλάζει, προσπαθεί και ξαναχτίζει τη ζωή του, αυτό με κινητοποιεί αλλά και με τρομάζει.

Το πώς θα κινηθεί ο καθένας και αν θέλει να συνυπάρξει είναι άλλο ζήτημα. Οι σχέσεις ανταγωνιστικότητας και αλληλοεξάρτησης, είναι πάλι άλλο ζήτημα, που δεν μπορούν να μου γίνουν κατανοητές και ούτε θέλω να τις βιώσω ξανά.

Το πώς βιώνει ο καθένας μας το καθετί είναι δικαίωμά του και το πόσο αντέχει κάθε κατάσταση. Το να λύνονται παράλληλα με τον άλλο ζητήματα, είναι το ιδανικό, αλλά και το πιο δύσκολο.

Οι φόβοι που κουβαλάμε, οι σκιές των ερώτων που μας στοίχειωσαν, οι απόηχοι των σκέψεων και συναισθημάτων μας, είναι ίσως βαριές σταγόνες στον ωκεανό της θλίψης μας που προσπερνούνται μέσω της δικής μας επεξεργασίας και ανάλυσης.

Οι σωτήρες είμαστε εμείς, δεν περιμένουμε από τους άλλους να μας σώσουν κι αν προβάλλουμε ζητήματα δικά μας στον άλλο, δε γίνεται πάντα συνειδητά, χωρίς να υποστηρίζω ότι αυτό είναι το δίκαιο. Εξάλλου, όλοι έχουμε φορτία πίσω μας, από φωτιές, από στάχτες κι από ομορφιές φόνισσες. Αλλά, δεν περιμένουμε μέντορες...

Δε θέλω να βαδίζω με τους φόβους μου μια ζωή, αλλά ούτε και θέλω να μην μπορώ να εκφράζομαι.

Το φως του ήλιου ραγίζει μέσα από τις ρωγμές των ματαιοτήτων μου και αντανακλά την απεριόριστη ελπίδα που τρέφω για την αγάπη και για την ανθρωπότητα.

Τα έχει πει άλλωστε, ο Αναγνωστάκης...

Έλα να παίξουμε...

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου

Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη

Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου

Έχουν πεθάνει από καιρό

πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!

Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ