οι ανεμόμυλοι των σκέψεων μας....

Τα χρόνια περνάνε, οι άνθρωποι αλλάζουν, οι καταστάσεις, ακόμα και ο τρόπος που νιώθουμε...

Οι γονείς μας μεγαλώνουν, αλλάζουν, αποκτούν προβλήματα και χάνουν τη δύναμή τους.

Εκεί συνειδητοποιείς πως δε θα ξαναγίνουν ποτέ όπως ήταν ίσως κι αυτό σε γεμίζει θλίψη.

Καταλαβαίνεις πως ο χρόνος δε γυρνάει πίσω κι αυτό σε τρομάζει, σε κάνει να νιώθεις ευάλωτος και χαμένος.

Σιγά σιγά αποχωρίζεσαι ανθρώπους γύρω σου, στέκεσαι μέσα στο λιβάδι των σκέψεών σου και προσπαθείς να τις βάλεις σε τάξη. Νομίζεις πως όλα σε προσπερνούν, όμως άξιζε ο χρόνος ως εδώ.

Κι ας λέει ο χρόνος, πως γερνάει η ζωή, αν την ακολουθείς και την αλλάζεις, μένει αγέρωχη...

Νιώθεις πως κι εσύ αλλάζεις, όμως παρόλο που τα πράγματα δε θα είναι ποτέ τα ίδια, υπάρχουν ακόμα πολλές εκπλήξεις στο μονοπάτι της δικής σου πορείας.

Υπάρχουν τόσα ηλιοβασιλέματα ακόμα να δεις, μέρη, τόσοι άνθρωποι να γνωρίσεις, να ερωτευτείς, τόσες νότες να σφυρίξεις, τόσα συναισθήματα να νιώσεις.

Και όσο και να αλλάζουν οι αγαπημένοι σου άνθρωποι, τα συναισθήματα, τα όμορφα και μη, όπως και τα κοινά βιώματά σας υπάρχουν ανεξίτηλα στην περγαμηνή της ιστορίας σας και αυτό δεν μπορεί να το πάρει κανείς.

Ευτυχώς, κανείς δεν ξέρει ποιες περιπέτειες μας περιμένουν εκεί έξω...

Το ταξίδι συνεχίζεται...