δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

'Οπως οι άνθρωποι που τριγυρνούν καθημερινά στο δρόμο και δεν χαμογελάνε καθόλου... Δε θέλουμε να καθόμαστε στο λεωφορείο και να μη σου δίνουμε την δίπλα θέση γιατί μας ενοχλείς... Δε θέλουμε να σπρώχνουμε τον κόσμο για να μπούμε πρώτοι στην ουρά... Δε θέλουμε να φοβόμαστε να πούμε τη γνώμη μας γιατί θα στιγματιστούμε... Δε θέλουμε να εισβάλλει στο μυαλό μας η μίζερη φιλελεύθερη νοοτροπία σου... Δε θέλουμε να γίνει το βλέμμα μας αδιάφορο, θέλουμε να κοιτάζουμε τους γύρω μας, θέλουμε να παρατηρούμε... Δε θέλουμε να γίνουμε σαν τα ανθρωπάκια που δεν ονειρεύονται αλλά μόνο λογαριάζουν... Δε θέλουμε να μην τραγουδάμε συνθήματα και στίχους επειδή σου φαίνονται άκαιρα και επειδή σου φαίνεται φάλτσα η φωνή μας... Δε θέλουμε να μην αγαπάμε τον κόσμο, επειδή εσύ δεν έμαθες ποτέ να τον αγαπάς... Δεν θέλουμε να χάνουμε την ελπίδα μας, επειδή εσύ ποτέ δεν είχες άλλη ελπίδα παρά να έχεις λεφτά και αμάξια... Δε θέλουμε να γίνουμε όπως εσύ που φοβάσαι τους μετανάστες, τους ομ

Πού'ναι λοιπόν ένα χαμόγελο, να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε... Τάσος Λειβαδίτης.... Ένα χαμόγελο για τους φίλους που βιώνουν τον πόνο των ασθενειών αγαπημένων τους προσώπων, αυτές οι συμπληγάδες είναι μεγάλες και σκοτεινές και ένα χαμόγελο ελπίζω να φωτίσει, λίγο ,αυτόν τον δύσβατο δρόμο τους... Ένα χαμόγελο για τους ανθρώπους που κάθε μέρα περνάνε τις δικές τους συμπληγάδες, την κούραση στη δουλειά, την απογοήτευση του να βλέπουν ίδιες συμπεριφορές και νοοτροπίες, αλλά και την προσμονή ότι όλα αυτά με πολλή δουλειά προσωπική και συλλογική, κάποτε θα αλλάξουν.... Αλλά και μια ανείπωτη οργή για τα λόγια τα ανυπόστατα, ανθρώπων, που μπορεί να είναι και φίλοι και πέφτουν στην παγίδα του νεοφιλελευθερισμού και αντί να διαβάσουν, να σκεφτούν και να ψάξουν τι φταίει και ποιος για τους δημοσίους υπαλλήλους που έφαγαν, για την φτώχεια, για τους μετανάστες, βρίσκουν την πιο εύκολη λύση: την κριτική. Όταν όμως, θα δρομολογηθούν οι απολύσεις όλων μας, τότε να δω με ποιον θα πορευ

Ό δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν εκείνους πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους, όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου, ό δρόμος δεν έχει αλλαγή˙ κράτησα τη ζωή μου. Κράτησε τη ζωή σου, γιατί βραδιάζει περίεργα σε τούτο τον τόπο....  Βραδιάζει απότομα, όταν ο συνάνθρωπος σου νοιάζεται μόνο για την δική του βολή και όχι για όλων... Σκοτεινιάζει ο ουρανός, όταν ακούς φωνές κοντινών προσώπων, πλέον, να ακούγονται σαν βαρετό μουρμουρητό, σαν αχός άτονων μελωδιών... Μαζεύονται σύννεφα όταν η απάθεια των γύρω σου, σε αγγίζει σαν κρύο χέρι, σαν βουβή οπτασία, σαν σκιά σκοτεινών τόπων και δασών... Ρίχνει απότομο χαλάζι , όταν ομοϊδεάτες  και συνοδοιπόροι σου, στέκονται και κοιτούν μια πινακίδα και την θαυμάζουν, χωρίς να διαβάζουν τι γράφει...

 Δεν ήθελε πια να κινείται μεταξύ λογικής και τρέλας, ήθελε να είναι με έναν άνθρωπο που δεν θα άφηνε το φως της να σπαταλιέται ανώφελα.. Κάποιον που θα έλεγε ξεκάθαρα τι σκέφτεται, πώς ήθελε να ζει, που θα την είχε δίπλα του ειλικρινά και με ζέση,... Με τόλμη... Κάποιον που να χαίρεται τις ανατολές σαν να μην τις είχε ξαναδεί ποτέ, να τρέχει σε λιβάδια και να γελάει με το νερό της βροχής που θα του πιτσιλούσε το πρόσωπο... Κάποιον που η πυξίδα του μυαλού του να της έδινε μία κάποια κατεύθυνση και όχι αυτή που νόμιζε πως έπρεπε να πάρει  ακολουθώντας τα μισά του λόγια,αλλά ωθούμενη από την ολοκληρωτική πνοή της αγάπης... Δεν ήθελε φίλους που ξοδεύουν τον χρόνο της σε ατελείωτα μονοπάτια σε νεφελώδη ατμόσφαιρα, αλλά φίλους που η μορφή τους, θα την ταξίδευε στις μαγικές σαπουνόφουσκες της αλλαγής και της ευτυχίας... Να πορευτεί σε ηλιόλουστες βουνοκορφές, όπως εκείνες της παιδικής της ηλικίας, με τα κομμάτια της όλα ενωμένα και όχι σπαταλημένα........ (μία έμπνευση από το υπέ

Με ρώτησες τι βλέπω στον ορίζοντα. Βλέπω αίμα, ακούω κραυγές παιδιών, ένα κόκκινο σύννεφο θανάτου και απελπισίας, ο ήλιος καλύφτηκε από τα δάκρυα των αθώων... Με ρώτησες τι ακούω... Ακούω Ισραηλίτες να γελούν με τον χαμό, να μιλάνε για βιασμούς γυναικών, ακούω σφαίρες να περνάνε δίπλα τους, βουϊζοντας σαν τις μέλισσες,αλλά δεν είναι μέλισσες, είναι προάγγελοι θανάτου... Με ρώτησες τι γεύομαι... Τα χείλη μου ξεράθηκαν από το αίμα που τρέχει γύρω τους, δεν μπορώ να αισθανθώ τίποτα... Με ρώτησες τι μυρίζω... Μυρίζω τη σήψη από τα πτώματα, από τα κομμένα χέρια, πόδια, κεφάλια, μυρίζω την σαπίλα αυτών που κείτονται μέσα στα ερείπια και στα χαλάσματα...  Ένα παιδί κρατάει ένα βιβλίο, που πρόλαβε και έσωσε, μια μάνα κρατάει ένα άδειο παντελονάκι, ένας πατέρας ουρλιάζει μπροστά από τις χαμένες μνήμες που σωριάζονται στο καμένο κατώφλι του..... Δεν βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα, δεν μυρίζω τίποτα, ΝΙΩΘΩ όμως,ΟΡΓΗ,ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ, ΜΙΣΟΣ.... τα νιώθω τόσο έντονα που με τρομάζει...........

Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές, με τυραννούν οι ομορφιές, οι ομορφιές οι φόνισσες................ Μερικές φορές θα ήταν τόσο ωραίο να μας αγαπούσαν αυτοί που θέλουμε να μας αγαπούν, να μη μας τυραννούν οι σκέψεις, να τινάζουμε το βασιλικό και να ξορκίζουμε το κακό, αυτό το έντονο κακό του έρωτα... Να μην ξαγρυπνάμε με την σκέψη του χτύπου της καρδιάς μας,αλλά να γεννιούνται στο φως τα έμβρυα της αγάπης που έχουμε νιώσει και όχι τα απολειφάδια της εμμονής μας με τον παρελθόν... Πώς να σταματήσεις το πέλαγος, πώς να σταματήσεις τον άγριο καλπασμό των σκέψεων, μέσα στα σοκάκια της ψυχής, πώς να σταματήσεις τη καρδιά; Τον χτύπο της, που νόμιζες πως είχε καταλαγιάσει η τρικυμία της, έναν χρόνο τώρα.... Αλλά γελάστηκες.....

Δεν σώζεται ο κόσμος με ευχές και προσευχές, αλλά μερικές φορές κοιτάζω τα αστέρια ή ξαναγυρνάω στην αυλή του σπιτιού μου, τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων - με τη γεύση καρπουζιού και την μυρωδιά τριανταφυλλιάς- και κάνω ευχές.... Κάνω μια ευχή να σταματήσουν για πάντα να πέφτουν βόμβες και αέρια στη Γάζα... Να υπήρχε ένας σούπερ ήρωας, ο άλλος μου εαυτός που θα εξολόθρευε τους Ισραηλινούς... Κάνω μια ευχή τα σχολειά να ήταν γεμάτα χρώματα και φως ....  Να μην είχαν γίνει τα συναισθήματά μου ως προς τον κόσμο τόσο σκληρά...  Τα γιασεμιά να μύριζαν το ίδιο όμορφα... Οι φίλοι να ήταν ίδιοι όπως παλιά και όχι φοβισμένοι, απελπισμένοι ή απαθείς... Τα χρώματα του ουρανού να ήταν γεμάτα με το μπλε της αβύσσου, της όμορφης παραγωγικής, αβύσσου... Κάνω μια ευχή να μην γίνουμε μισάνθρωποι, να παραμείνουμε όμορφοι και αγνοί, να ακούμε τα γέλια των παιδιών και να ελπίζουμε, να γραπώνουμε την κάθε ευτυχία μέσα στις χούφτες μας και να την φυλάμε στις καλοκαιρινές μας αναμνήσεις, να φιμ

Οι άνθρωποι είναι περίεργοι... Μιλάνε παράξενα , γελάνε αλλόκοτα,αλλάζουν διάθεση,φωνάζουν... Κοιτάς γύρω σου όμως και ξαφνικά........Αν δεν είναι άνθρωποι; Αλλά ρομπότ με μεταλλικές ψυχές που μεταμφιέστηκαν γιατί δεν άντεχαν την παγωμένη αίσθηση του μετάλλου; Αν άλλαξαν μορφή γιατί δεν ήθελαν να βλέπουν στον καθρέφτη το κενό της ψυχής τους, της καλυμμένης με το ψυχρό φως της αναισθησίας; Πώς περπατάνε έχοντας τόσο άδεια την καρδιά τους; Πώς χτυπάει αφού δεν υπάρχει; Γιατί είναι δίπλα μας; Δεν τρομάζουν και οι ίδιοι που δεν έχουν σκιά; Που κανένα φως δεν εισχωρεί μέσα τους αλλά τους διαπερνά; Γύρω ο ουρανός γίνεται μολυβής, τα αστέρια καλύπτονται από νέφος, κτίρια καταρρέουν, όπλα τερετίζουν.... Και αυτά συνεχίζουν να περπατούν... Είναι περίεργο να περιστοιχιζόμαστε από ρομποτοειδή, που αποφασίζουν για την επόμενη μέρα, για το σπίτι μας, για την μαυρίλα της ακροδεξιάς, για τον έλεγχο του νερού, χωρίς να ΝΙΩΘΟΥΝ τίποτα... Δε μπορούσε να είναι μία σουρεάλ σκηνή από ένα κακό ό

Χορεύει μέσα στο κύμα των σκέψεων... Μέσα στις αστραπές που πέφτουν στα χαλάσματα και τα φωτίζουν.... Ανακατεύει την αλήθεια με την αλήθεια των στίχων.... Αυτά που πέρασαν και αυτά που θα έρθουν ενώνονται σε  ένα χορό εικόνων και κλαδιών που τα παρασέρνει ο αέρας.... Ο αέρας που έχτισε τις φωλιές των αετών και τις έκανε τόσο αέρινες, τόσο εύθραυστες σαν το είναι μας.... Σαν η  λογική δεν έχει καρδιά, αξίζει να υπάρχει; Για να εναντιώνεται τόσο στο αληθινό; Τα φτερά των προσδοκιών μας πετάνε μέσα στην άχλη του πρωινού, πάνω από τις κάπνες και τα σκοτεινά στενά παραμερίζουν τις κουρτίνες του φόβου και αγκαλιάζουν τις ομορφιές του πρωινού της ύπαρξης.............

Πονάωωωω για άλλη μια φορά.... Γιατί όταν νιώθω κάτι αληθινό,απλά δε μου βγαίνει; Γιατί; Μα πάντα λάθος να είμαι, πόσο να αντισταθώ στου μυαλού μου τις αναζητήσεις;και χειρότερα στης καρδιάς μου; Και ξέρω πως δεν είναι ψέμα, δεν είναι κάτι επίπλαστο, απλά είναι το πόσο με ελκύει κάθε άνθρωπος, ότι και αν είναι αυτός. Ξέρω πότε κάτι είναι αληθινό ή αποκύημα της φαντασίας μου... Οι αποφάσεις που παίρνω, μπορεί να είναι λάθος, αλλά τουλάχιστον είναι η προσπάθειά μου να με γνωρίσω καλύτερα... Και ας νομίζουν οι άλλοι ότι είναι επιπόλαια συναισθήματα της στιγμής.... πονάωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω

Και φτάνει η στιγμή που πρέπει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου,αυτό που φοβόσουν να αντιμετωπίσεις χρόνια και πάντα το άφηνες να πέσει στις σκόνες που μαζεύονταν πίσω από το ντουλάπι των σκέψεων σου, των συναισθημάτων σου. Αυτές τις σκέψεις που κουρνιάζουν στις φωλιές των πελαργών, στις στάχτες των καμινάδων, στα σύννεφα, στα μάτια των παιδιών που τρέμουν μέσα στο κρύο μόνα τους... Σήμερα νιώθεις πως το παρελθόν σε χαιρετάει, παίρνει το δρόμο του... Και εσύ νιώθεις τόση χαρά, το παρατηρείς απλά να χάνεται μέσα στην άχλη του πρωινού, στις δροσοσταλίδες πάνω στα φύλλα, στα δάκρυα που κυλούν πάνω στα μάγουλά σου και χάνονται στο χώμα... Προχωράει και χάνεται μέσα στο φως των ηλιοβασιλεμάτων που τόσο αγάπησες, στις μελωδίες που σε ακολουθούν χρόνια, στα χαμόγελα των ανθρώπων που αγάπησες... Επιτέλους, θες να βγεις ξανά στους δρόμους, να φωνάξεις από χαρά, να γελάσεις με όλη σου την ψυχή, να χορέψεις, να πιάσεις το χέρι του διπλανού σου, να διαλύσεις τους φόβους σου σε πανό αγάπης και α

Τα ταξίδια μου πάντα τα συνέδεα με κάποιες μουσικές...Αν το Φάρο ήταν τραγούδι, θα ήταν το Feel του Robbie Williams, γιατί ενώ διασχίζαμε την Πορτογαλία με λεωφορεία και τρένα, ακουγόταν συνέχεια αυτό... Περνούσαμε τις πόλεις, το καφέ των πεδιάδων εναλλασσόταν με το πράσινο των λιβαδιών και ξανά το ίδιο.Κοιτούσα από το παράθυρο και οι σκέψεις μου ήταν τόσο ξεκάθαρες, τόσο ξένοιαστες...και τα συναισθήματα που με γέμισε η Πορτογαλία είναι αυτό ακριβώς, feel, ήταν ίσως η μόνη περίοδος στη ζωή μου που ήμουν τόσο ευτυχισμένη και που ένιωθα τόσο πολύ και τόσο έντονα τα πάντα!!! Αλλά, ας προχωρήσω...Και η ιστορία των Εrasmus απανταχού, ξεκινάει κάπως έτσι... Κατάκοπες φτάνουμε στο Φάρο, σέρνοντας βαλίτσες και με ένα άγχος,μια προσμονή για το καινούριο, το ωραίο, το άγνωστο που σε εξιτάρει αλλά και σε φοβίζει συνάμα... Η πρώτη αίσθηση αυτής της πόλης ήταν το οικείο, το αγαπημένο... Ξένες και μόνες σε μια καινούρια πόλη στο εξωτερικό, μόνες μέσα στο πλήθος, εγώ και μια φίλη πολύ καλή, κ

Στη θάλασσα, μόνο εκεί ξαναβρίσκει ποια είναι... Μόνο εκεί δεν πονά, δεν παλεύει κάθε μέρα με τον εαυτό της... πόσο πονάει η ύπαρξη, αβάσταχτο το φορτίο της... Αβάσταχτη η μοναξιά του να βλέπεις το φεγγάρι από την άλλη όψη.... Και όσο και να το κοιτάς, η ευτυχία πηγαίνει από την άλλη πλευρά, πάντα έτσι δεν είναι; Μα γιατί δεν στέκεσαι και εσύ ανάποδα και μόνο εγώ σε βλέπω από κάτω; Γιατί εσύ μιλάς και γω ονειρεύομαι; Γιατί εσύ κοιτάς και εγώ φαντάζομαι; Γιατί εγώ ψάχνω και  εσύ ξέρεις; Γιατί εσύ κάθεσαι και εγώ κολυμπάω πάλι σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα;;;;;