Το χώμα βάφτηκε κόκκινο.........

Με ρώτησες τι βλέπω στον ορίζοντα. Βλέπω αίμα, ακούω κραυγές παιδιών, ένα κόκκινο σύννεφο θανάτου και απελπισίας, ο ήλιος καλύφτηκε από τα δάκρυα των αθώων...
Με ρώτησες τι ακούω... Ακούω Ισραηλίτες να γελούν με τον χαμό, να μιλάνε για βιασμούς γυναικών, ακούω σφαίρες να περνάνε δίπλα τους, βουϊζοντας σαν τις μέλισσες,αλλά δεν είναι μέλισσες, είναι προάγγελοι θανάτου...
Με ρώτησες τι γεύομαι... Τα χείλη μου ξεράθηκαν από το αίμα που τρέχει γύρω τους, δεν μπορώ να αισθανθώ τίποτα...
Με ρώτησες τι μυρίζω... Μυρίζω τη σήψη από τα πτώματα, από τα κομμένα χέρια, πόδια, κεφάλια, μυρίζω την σαπίλα αυτών που κείτονται μέσα στα ερείπια και στα χαλάσματα...
 Ένα παιδί κρατάει ένα βιβλίο, που πρόλαβε και έσωσε, μια μάνα κρατάει ένα άδειο παντελονάκι, ένας πατέρας ουρλιάζει μπροστά από τις χαμένες μνήμες που σωριάζονται στο καμένο κατώφλι του.....
Δεν βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα, δεν μυρίζω τίποτα, ΝΙΩΘΩ όμως,ΟΡΓΗ,ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ, ΜΙΣΟΣ.... τα νιώθω τόσο έντονα που με τρομάζει...........

Πουλιά μυριάδες πάνω 
στης καρδιάς μου τα κλαδιά
πλάθουνε το τραγούδι μου.

Το τραγούδι είναι το αίμα
το αλάτι του ψωμιού
το νερό του ματιού.
Το τραγούδι είναι το αίμα
γράφεται με τα νύχια
με το λαρύγγι, τη ματιά.

(Πρόκληση, Ζωή τάχα)