Κράτησα τη ζωή μου...............

Ό δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν
εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ό δρόμος δεν έχει αλλαγή˙ κράτησα τη ζωή μου.

Κράτησε τη ζωή σου, γιατί βραδιάζει περίεργα σε τούτο τον τόπο....  Βραδιάζει απότομα, όταν ο συνάνθρωπος σου νοιάζεται μόνο για την δική του βολή και όχι για όλων...
Σκοτεινιάζει ο ουρανός, όταν ακούς φωνές κοντινών προσώπων, πλέον, να ακούγονται σαν βαρετό μουρμουρητό, σαν αχός άτονων μελωδιών...
Μαζεύονται σύννεφα όταν η απάθεια των γύρω σου, σε αγγίζει σαν κρύο χέρι, σαν βουβή οπτασία, σαν σκιά σκοτεινών τόπων και δασών...
Ρίχνει απότομο χαλάζι , όταν ομοϊδεάτες  και συνοδοιπόροι σου, στέκονται και κοιτούν μια πινακίδα και την θαυμάζουν, χωρίς να διαβάζουν τι γράφει...
Κράτησε τη ζωή σου, αλλά ο δρόμος έχει αλλαγή, ευτυχώς...........