άνθρωποι-humans-humanos-humains-homos

Οι άνθρωποι είναι περίεργοι... Μιλάνε παράξενα , γελάνε αλλόκοτα,αλλάζουν διάθεση,φωνάζουν...

Κοιτάς γύρω σου όμως και ξαφνικά........Αν δεν είναι άνθρωποι; Αλλά ρομπότ με μεταλλικές ψυχές που μεταμφιέστηκαν γιατί δεν άντεχαν την παγωμένη αίσθηση του μετάλλου;
Αν άλλαξαν μορφή γιατί δεν ήθελαν να βλέπουν στον καθρέφτη το κενό της ψυχής τους, της καλυμμένης με το ψυχρό φως της αναισθησίας;
Πώς περπατάνε έχοντας τόσο άδεια την καρδιά τους; Πώς χτυπάει αφού δεν υπάρχει;
Γιατί είναι δίπλα μας; Δεν τρομάζουν και οι ίδιοι που δεν έχουν σκιά;
Που κανένα φως δεν εισχωρεί μέσα τους αλλά τους διαπερνά;
Γύρω ο ουρανός γίνεται μολυβής, τα αστέρια καλύπτονται από νέφος, κτίρια καταρρέουν, όπλα τερετίζουν....
Και αυτά συνεχίζουν να περπατούν...

Είναι περίεργο να περιστοιχιζόμαστε από ρομποτοειδή, που αποφασίζουν για την επόμενη μέρα, για το σπίτι μας, για την μαυρίλα της ακροδεξιάς, για τον έλεγχο του νερού, χωρίς να ΝΙΩΘΟΥΝ τίποτα...
Δε μπορούσε να είναι μία σουρεάλ σκηνή από ένα κακό όνειρο;
όχι;;;;;;


Σχόλια

  1. Πολύ καλό κείμενο!Μπράβο,Ευθυμία!Καταθλιπτικό μεν,αλλά τόσο ρεαλιστικό...Η ανθρώπινη φυλή είναι από την φύση ταγμένη να βασανίζεται και να καταρρέει.Ανέκαθεν υπήρχαν ''ρομποτοειδή'' στην κοινωνία,αλλά συνειδητοποιώ ότι η κατάσταση επιδεινώνεται(επακόλουθο της κρίσης;;μπορεί...)Τα αποτελέσματα;Πολλά...ένα εκ των οποίων ''παραπλανημένοι'' ψηφοφόροι.Καλή συνέχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ένα σχόλιο και για την επικαιρότητα και για τους ανθρώπους γύρω μας...αλλά ευτυχώς υπάρχουν και πολύ σωστοί και καλοί και αυτό μας σώζειιιιι

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η άκρη του λόφου

Τι ήθελα, τι ήθελα, να βγω στον δρόμο...

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει, όμως εγώ, δεν παραδέχτηκα την ήττα...