Faro,2003...........

Τα ταξίδια μου πάντα τα συνέδεα με κάποιες μουσικές...Αν το Φάρο ήταν τραγούδι, θα ήταν το Feel του Robbie Williams, γιατί ενώ διασχίζαμε την Πορτογαλία με λεωφορεία και τρένα, ακουγόταν συνέχεια αυτό... Περνούσαμε τις πόλεις, το καφέ των πεδιάδων εναλλασσόταν με το πράσινο των λιβαδιών και ξανά το ίδιο.Κοιτούσα από το παράθυρο και οι σκέψεις μου ήταν τόσο ξεκάθαρες, τόσο ξένοιαστες...και τα συναισθήματα που με γέμισε η Πορτογαλία είναι αυτό ακριβώς, feel, ήταν ίσως η μόνη περίοδος στη ζωή μου που ήμουν τόσο ευτυχισμένη και που ένιωθα τόσο πολύ και τόσο έντονα τα πάντα!!!

Αλλά, ας προχωρήσω...Και η ιστορία των Εrasmus απανταχού, ξεκινάει κάπως έτσι...

Κατάκοπες φτάνουμε στο Φάρο, σέρνοντας βαλίτσες και με ένα άγχος,μια προσμονή για το καινούριο, το ωραίο, το άγνωστο που σε εξιτάρει αλλά και σε φοβίζει συνάμα...

Η πρώτη αίσθηση αυτής της πόλης ήταν το οικείο, το αγαπημένο... Ξένες και μόνες σε μια καινούρια πόλη στο εξωτερικό, μόνες μέσα στο πλήθος, εγώ και μια φίλη πολύ καλή, κοιτάμε γύρω σαν χαμένες, ακούγοντας πορτογαλικά και μην ξέροντας τι μας γίνεται....

Και φτάνουμε στην εστία μας, στη Ferragial, μπαίνουμε στον δεύτερο όροφο και...από εκεί ξεκινάνε οι περιπέτειές μας, που νομίζω πως άλλαξαν την κοσμοθεωρία μου ή μάλλον τη βελτίωσαν.

Γνωρίζουμε τις συγκατοίκους μας, άλλες 12 κοπέλες πορτογαλίδες, οι οποίες αν και διστακτικές στην αρχή(Erasmus μαζί μας, στο ίδιο διαμέρισμα; Ελληνίδες; πάρτυ και μουσικές;;;;ωωωχ...πώς θα διαβάζουμε;), στην πορεία όχι απλά μας δεχτήκαν αλλά μας αγκάλιασαν τόσο, που στο τέλος δεν θέλαμε να χωριστούμε!

Γέλια στην εστία μας, μουσικές, κόσμος, κουβέντες... Πάρτυ με τους τόσους φίλους από τόσες χώρες, Ισπανία, Τσεχία, Ρουμανία, Ιταλία, Γαλλία, Κροατία...Θεματικές βραδιές με θέμα:μουσακά και χασάπικο(δικό μας,φυσικά!) ή βακαλάο με κρέμα γάλακτος και γλυκά με κρέμα(Πορτογαλικό).

Βόλτες στο πανέμορφο Φάρο, με τα γραφικά σοκάκια στην παλιά πόλη, που καθόμασταν σε καφέ και κάναμε μαθήματα ισπανικών με έναν φίλο Ισπανό, τον Jose... Βόλτες με τους Πολωνούς φίλους, μαζεύοντας μούσμουλα από αυλές,προσέχοντας να μην μας δουν οι ιδιοκτήτες  και γέλια με τον Μιχάλ, ο οποίος πρόφερε με πολωνική προφορά τα μούσμουλλλα!!!

Φυσικά, λιωσίματα στα μπαρ του Φάρο, που πίναμε άπειρα, πολύ φτηνά ποτά και κάναμε τόσες τρέλες!Πόσες φορές είχαμε δει την αυγή στο Φάρο, δεν θυμάμαι, ήταν πολλές,τη μέρα ελάχιστες,χα! Πάρτυ, όμορφες κουβέντες με κόσμο τόσο διαφορετικό και ταυτόχρονα τόσο ίδιο... Επαφή με άλλους πολιτισμούς, γλώσσες, πολιτικές συζητήσεις και συνειδητοποιήσεις εν μέσω 300 ποτών και άλλων τόσων τσιγάρων...

Εκεί κατάλαβα πως οι σκέψεις, το χιούμορ, η στάση ζωής μπορεί να είναι κοινά σε κάθε τόπο και σε κάθε λαό, γιατί πιο πολλά μας ενώνουν,παρά μας χωρίζουν...

Εκδρομές, παραλίες, πεζοπορίες στην ακτογραμμή του Φάρο, μπάνια,ταξίδια ,πόσα ταξίδια!Από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου και από τις πόλεις που σίγουρα θα ξαναεπισκεφτώ στη ζωή μου είναι η Λισσαβόνα, με τα πανέμορφα στενά της και τους ήχους των fado να σε συνοδεύουν σε κάθε γωνιά και η Viana do castelo, η πιο ωραία πόλη που έχω δει και που θέλω τόσο πολύ να ξαναπάω,λες και είναι το λιμάνι μου, το μέρος που βρίσκεις την ευτυχία.

Και φυσικά, κάπου εκεί σε όλα αυτά, ο έρωτας, ο ανέμελος, ο ατίθασος, ο κατεργάρης, που έπαιζε με τις καρδούλες όλων των εράσμους, ένα συναίσθημα όμορφο και τόσο γλυκό, που ήξερες πως δε θα κρατήσει αλλά δε σε ένοιαζε...Δε σε ένοιαζε τίποτα, όλα ήταν εφήμερα, άγνωστα, διαφορετικά...Μήπως έτσι πρέπει να είναι η ζωή μας;Ένα ταξίδι erasmus;

Και τι άλλο να πρωτοπώ, φεστιβάλ, γιορτές, χοροί, χόρευες σαν να μην υπήρχε αύριο, σαν να μην σε έβλεπε κανείς, σαν να μην είχες ξαναχορέψει!!!και γέλια, γέλια,γέλια!!!

Γέλια με τις προφορές όλων μας στα αγγλικά και με τις συνεννοήσεις μας, με τις παρεξηγήσεις μας, αλλά και κλάματα, απογοητεύσεις και κάποιες φορές νοσταλγία για τους πίσω, που δεν ήταν εκεί κοντά μας...Αλλά μετά από λίγο το ξεχνούσες και ήσουν πάλι εκεί, στο σήμερα, στο Φάρο....

Καθόμασταν στην κουζίνα, που μπορεί να σας φανεί χαζό, αλλά μου λείπει τόσο πολύ, γιατί εκεί μαγειρεύαμε όλοι μαζί, μιλούσαμε, κοιτούσα τα χρώματα του ουρανού από το παράθυρο και ταξίδευα...

Μου λείπουν ακόμα και σήμερα τα χρώματα του ουρανού του Φάρο, το περπάτημά μου στην πόλη, οι ήχοι του σπιτιού όταν ξυπνούσα... Μου λείπει η επαφή με κόσμο τόσο όμορφο από παντού, μου λείπει η χαρά της ανακάλυψης του εαυτού μου, του τότε...και η αλλαγή μου, μου λείπει...

Τα κλάματά μας όταν φεύγαμε, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ...τις φίλες πορτογαλίδες στην κουζίνα να κλαίνε...τα βήματά μου στους πλακόστρωτους δρόμους του Φάρο, ακόμα τα θυμάμαι εκείνη τη μέρα που φεύγαμε...βαριά και ασήκωτα...πολύ μελό έγινα ε;

Αν μου έλεγαν," άντε κλείσε πια το κείμενό σου, μας κούρασες,", γιατί θα μπορούσα να γράφω ως τον άλλο μήνα, θα έκλεινα έτσι:

teno saudades para ti, Faro.....μου λείπεις τόσο.....

Αλλά η ζωή συνεχίζεται....στα ταξίδια που έρχονται!!!! γιατί η ζωή είναι μια μεγάλη πλάκα και ένα μεγάλο ταξίδι!!!