δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Σε μία χώρα που το φως είναι παντού, οι αχτίδες του ήλιου τρυπώνουν σε κάθε χαραμάδα  καίγοντας ανελέητα ότι βρεθεί στο διάβα τους, τα βότσαλα στραφταλίζουν και τα τσιμέντα ανάβουν, συμβαίνει κάτι οξύμωρο. Κηλίδες σκοταδιού αρχίζουν να σταλάζουν στις καρδιές των ανθρώπων, στο βλέμμα τους, στη σκέψη τους, ακόμα και στη σκιά τους.  Ρανίδες ανησυχίας πλημμυρίζουν το είναι τους, έχιδνες αμφιβολίας εναποθέτουν τα αυγά τους στον κόρφο τους. Κρύβονται στις σκιές των απογοητεύσεών τους, γλείφοντας το αίμα των παλιών ονείρων τους. Βάφουν τον ουρανό γκρι κι ας έχουν μία τεράστια παλέτα με χρώματα στην άκρη των δαχτύλων τους. Σπάζουν τα χέρια τους για να μην αγγίξουν ο ένας τον άλλον, βγάζουν τα μάτια τους για να μη δουν την ελπίδα και αυτοκτονήσουν. Κόβουν τη γλώσσα τους για να μην υποστηρίξουν το δίκιο, τους είναι πιο απλό να μη μιλάνε. Αλλά μέσα τους κάτι σαλεύει, δεν τους αφήνει να κοιμηθούν κι ας έχουν σφαλίσει όλα τα παράθυρα κι ας έχουν φράξει τα αυτιά τους με βουλοκέρι. Κάτι τους...

  Ο ένας τον άλλο... * Καμιά φορά χάνουμε την πίστη μας σε εμάς, στους ανθρώπους, στις καταστάσεις και τότε έρχεται μία ατάκα, κάποια λόγια, κάποιοι άνθρωποι, μία σειρά και επανατοποθετεί το μέσα μας και το είναι μας. Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς  "César Wagner", ο επιθεωρητής Βαγκνέρ, διαβάζει μία αναφορά που έγραψε ένας μικρός μαθητευόμενος γι' αυτόν. Του γράφει πως έμαθε από τον επιθεωρητή να ακούει τους ανθρώπους, όπως κάνει και ο Βαγκνέρ, ακόμα κι αν  κάποιους δεν τους πολυγουστάρει και πως θαυμάζει τον τρόπο του να επιβάλλει τάξη, χωρίς βία, αλλά με ανθρωπιά. Κάπως έτσι, μου ήρθαν στο μυαλό αυτά που γράφτηκαν και ειπώθηκαν από τους μαθητές  και τους γονείς της ΣΤ' τάξης για το τέλος της σχολικής χρονιάς, οι αγκαλιές τους ,τα δώρα τους, (ακόμα και βιβλίο με ποιήματα του Καρυωτάκη!), τα δάκρυα συγκίνησης αυτών και των γονέων τους, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω το εξής: η παιδαγωγική σχέση και το χτίσιμό της είναι ότι πιο πολύτιμο μπορεί να έχει ένας παιδαγ...

 Οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες και οι συνθήκες ακόμα πιο δύσκολες. Η συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών έφερε στην επιφάνεια την παθογένεια του κράτους και τη σήψη που το κατατρώει. Οι μεγαλειώδεις πορείες όμως,των τελευταίων εβδομάδων, δείχνουν πως ίσως ο κόσμος είναι έτοιμος να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή, διότι η οργή του για την αδικία και την φτώχεια φουντώνει. Όσον αφορά την παιδεία, γιατί σε αυτή θα γίνει ειδική αναφορά, και ειδικότερα στο δημόσιο σχολείο, οφείλουμε να πούμε πως πλήττεται και βάλλεται από παντού, από την κυβέρνηση, από το υπουργείο παιδείας, από τις περιφερειακές διευθύνσεις και κατ' επέκταση από την κοινωνία που ψάχνει έναν αποδιοπομπαίο τράγο να κατηγορήσει για τις συνθήκες που ζει, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της λαίλαπας που έρχεται. Σχολεία χωρίς καμία υποδομή, εκπαιδευτικοί εξουθενωμένοι από τις ανούσιες αξιολογήσεις με τη δαμόκλειο σπάθη του φόβου των πειθαρχικών και των διώξεων να κρέμονται πάνω από το κεφάλι τους, μαθητές επιβαρ...

Βγαίνει η χρονιά σήμερα, έρχεται μια άλλη. Αν κάτι μου έγινε κατανοητό αυτό το έτος είναι το να μην ανησυχώ για κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω, να ζω όπως μπορώ το τώρα γιατί κανείς δεν ξέρει τι έρχεται και να κοιτάζω μπροστά. Να αγαπώ τον εαυτό μου με τα ωραία του αλλά και τα τόσα άσχημά του που όμως φτιάχνουν, μέσα από τα ραγίσματά του, το εύθραυστο αλλά κα ταυτόχρονα τόσο συμπαγές, είναι μου. Να αντλώ δύναμη από τα χρώματα του ουρανού, από τις αντανακλάσεις της ψυχής μου στα βάθη της λίμνης. Να κοιτάζω τον άνθρωπό μου που μαγεύει τα πουλιά με την ομορφιά της ψυχής του κάνοντας το μέσα μου να ριγεί κάθε φορά, να τραγουδάω με τους πολύτιμους φίλους μου, να χτίζω λιθαράκι λιθαράκι τον κόσμο μέσα από ωραία μαθήματα, γελώντας με τους ανθρώπους που αγαπώ και να ενώνω τα κομμάτια του σύμπαντος. Είμαστε τόσο μικροί στο άπειρο αλλά και τόσο σημαντικοί στην αλυσίδα της ζωής. Ας κρατήσει ο καθένας μας ότι θέλει, ας προχωρήσει όπως γουστάρει, ας αγαπάει ότι τον κάνει να είναι ο εαυτός του και να ...

  Λέει ο Αγγελάκας... Αλλά τελικά τι είναι ο χρόνος; Είναι γιατρός; Είναι αέναος; Είναι στιγμές που αιχμαλωτίστηκαν για πάντα; Η ακόρεστη επιθυμία μας να τον δαμάσουμε, να τον ελέγξουμε, να είμαστε οι αρχηγοί του σύμπαντος μας οδήγησε σε ένα αδιάκοπο κυνήγι του. Όμως λογαριάσαμε χωρίς τον ξενοδόχο, αυτός υπήρχε πριν από εμάς, υπάρχει και θα υπάρχει ότι κι αν κάνουμε, η ζωή θα συνεχίζει μέχρι το τέλος, χωρίς εμάς. Αυτή η εμμονή με το να καταγράφουμε τον χρόνο και τον εαυτό μας, στις κάμερές μας, στα κινητά μας, στις φωτογραφίες που τραβάμε, δεν είναι παρά μία προσπάθεια να κατανοήσουμε την ευαλωτότητά μας, την ύπαρξή μας και εντέλει, τον θάνατό μας; Η τρωτή μας ύπαρξη, η προσωρινή, πασχίζει να πιαστεί από κάπου για να μην ξεχαστεί. Αλλά μήπως τελικά αυτό που έχει σημασία είναι ο χρόνος σε μία μικροκλίμακα στο τώρα ή ίσως στην αέναη διάστασή του στο απέραντο σύμπαν; Αυτό το θαυμαστό τεράστιο, ογκώδες σύμπαν που μας αγκαλιάζει όλους χωρίς διακρίσεις; Όταν θα είμαστε, ίσως, αστρόσκονη,...

  Μας είπαν -μη μιλάς, σκύψε το κεφάλι, κάνε τη δουλειά σου - θα περάσει κι αυτό, κάνε υπομονή - έχεις δουλειά, τι παραπονιέσαι; Κι εκεί πιο πέρα, ακούς φωνές, παιδιών χωρίς παράθυρα στο μυαλό, τοίχους χωρίς συνθήματα σιωπή χωρίς ελευθερία, σελίδες με καγκελόφραχτα γράμματα, βιβλία με λουκέτα στις λέξεις Μην κοιτάς το γαλάζιο του ουρανού, θα πάρουν τα μυαλά σου αέρα και θα θελήσεις να αγγίξεις το άπιαστο, το όνειρο Προχώρα και μη σε νοιάζει τι κάνει ο δίπλα, γιατί γεμίζεις το κεφάλι σου με τις δαντελωτές έννοιες του άλλου Μη σκοντάφτεις στις ρίζες των κλαδιών της ευτυχίας, τι τη θες, έχεις πρόσβαση στα καλάθια με τα καλούδια ΚΡαυγή, φωνή από τα έγκατα της γης ΟΧΙ Κύκλος, ομάδα στα αρχέγονα βήματα της πανανθρώπινης, ηλιοστάλακτης σοφίας Χέρια που αγγίζονται και ξανασηκώνονται, τρέμουν αλλά το προαιώνιο ένστικτο της ουτοπίας τους σπρώχνει Αγκαλιά, ιαχή, ουρανός Λάβα στα σωθικά μας, δεν μας αρκούν τα μέτρα σας και τα σταθμά σας Θέλουμε ζωή, αίμα να στάζει στα σκαλιά της πορφυρογέννητη...