Αναρτήσεις

ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός...

Εικόνα
  Λέει ο Αγγελάκας... Αλλά τελικά τι είναι ο χρόνος; Είναι γιατρός; Είναι αέναος; Είναι στιγμές που αιχμαλωτίστηκαν για πάντα; Η ακόρεστη επιθυμία μας να τον δαμάσουμε, να τον ελέγξουμε, να είμαστε οι αρχηγοί του σύμπαντος μας οδήγησε σε ένα αδιάκοπο κυνήγι του. Όμως λογαριάσαμε χωρίς τον ξενοδόχο, αυτός υπήρχε πριν από εμάς, υπάρχει και θα υπάρχει ότι κι αν κάνουμε, η ζωή θα συνεχίζει μέχρι το τέλος, χωρίς εμάς. Αυτή η εμμονή με το να καταγράφουμε τον χρόνο και τον εαυτό μας, στις κάμερές μας, στα κινητά μας, στις φωτογραφίες που τραβάμε, δεν είναι παρά μία προσπάθεια να κατανοήσουμε την ευαλωτότητά μας, την ύπαρξή μας και εντέλει, τον θάνατό μας; Η τρωτή μας ύπαρξη, η προσωρινή, πασχίζει να πιαστεί από κάπου για να μην ξεχαστεί. Αλλά μήπως τελικά αυτό που έχει σημασία είναι ο χρόνος σε μία μικροκλίμακα στο τώρα ή ίσως στην αέναη διάστασή του στο απέραντο σύμπαν; Αυτό το θαυμαστό τεράστιο, ογκώδες σύμπαν που μας αγκαλιάζει όλους χωρίς διακρίσεις; Όταν θα είμαστε, ίσως, αστρόσκονη, δε
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Η άκρη του λόφου

Εικόνα
  Μας είπαν -μη μιλάς, σκύψε το κεφάλι, κάνε τη δουλειά σου - θα περάσει κι αυτό, κάνε υπομονή - έχεις δουλειά, τι παραπονιέσαι; Κι εκεί πιο πέρα, ακούς φωνές, παιδιών χωρίς παράθυρα στο μυαλό, τοίχους χωρίς συνθήματα σιωπή χωρίς ελευθερία, σελίδες με καγκελόφραχτα γράμματα, βιβλία με λουκέτα στις λέξεις Μην κοιτάς το γαλάζιο του ουρανού, θα πάρουν τα μυαλά σου αέρα και θα θελήσεις να αγγίξεις το άπιαστο, το όνειρο Προχώρα και μη σε νοιάζει τι κάνει ο δίπλα, γιατί γεμίζεις το κεφάλι σου με τις δαντελωτές έννοιες του άλλου Μη σκοντάφτεις στις ρίζες των κλαδιών της ευτυχίας, τι τη θες, έχεις πρόσβαση στα καλάθια με τα καλούδια ΚΡαυγή, φωνή από τα έγκατα της γης ΟΧΙ Κύκλος, ομάδα στα αρχέγονα βήματα της πανανθρώπινης, ηλιοστάλακτης σοφίας Χέρια που αγγίζονται και ξανασηκώνονται, τρέμουν αλλά το προαιώνιο ένστικτο της ουτοπίας τους σπρώχνει Αγκαλιά, ιαχή, ουρανός Λάβα στα σωθικά μας, δεν μας αρκούν τα μέτρα σας και τα σταθμά σας Θέλουμε ζωή, αίμα να στάζει στα σκαλιά της πορφυρογέννητης ύπ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Τι ήθελα, τι ήθελα, να βγω στον δρόμο...

Εικόνα
 Μερικές φορές, κάποιοι στίχοι ή μια μελωδία είναι απλά η αφορμή να σηκωθείς και να προχωρήσεις. Αυτή η οικουμενική διάσταση της μουσικής, αυτά τα ηχοχρώματα που κουβαλούν μέσα τους αρχέγονες αγάπες, σοφίες, συναισθήματα που μοιράστηκαν κάποτε διάφοροι άνθρωποι, στα πέρατα της γης και σε αέναες χρονικές στιγμές, είναι βαθιά συγκινητικά και ελπιδοφόρα. Όταν αγκαλιάζεσαι με τους φίλους σου σε μια συναυλία, όταν χιλιάδες φωνές ενώνονται σε μία, σαν μία παθιασμένη ερωτική πράξη, όταν γελάς με τους αγαπημένους σου, όταν συμβαδίζεις με κάποιους ανθρώπους και πράττεις, όταν χορεύεις με την αγάπη της ζωής σου και μοιράζεσαι ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ο κόσμος αλλάζει, χωρίς φανφάρες και υπερβολές. Πάνω από τη γη, πάνω από τον ορίζοντα, η ζωή πετάει, οι σκέψεις, οι ιδέες γεμίζουν το σύμπαν με πολύχρωμες εικόνες και εμφυσούν μία νέα οπτική στα πράγματα και κάπου εκεί κάτι νέο ξεκινάει. Έναν κόσμο κοινό αναζητάμε, κάπου στη θάλασσα, κάπου στο φως. Υ.Γ. Αφορμή για το κείμενο οι Σέρρες, α
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

“Hi, I’m Chandler. I make jokes when I’m uncomfortable.”

Εικόνα
  Σήμερα, πέθανε ο Μάθιου Πέρι ή αλλιώς αγαπημένος και αστείος Τσάντλερ, φίλος, εραστής, κωμικός, αυτός που άκουγε, διακωμωδούσε όμως ταυτόχρονα αποδεχόταν τους άλλους όπως ήταν και για αυτό που ήταν. Και άρχισα να αναρωτιέμαι πότε περνάει η ζωή και κυλάει και χάνεται και πάει κι εμείς χανόμαστε στη μετάφραση. Στη μετάφραση ενός σύμπαντος που προσπαθούμε να κατανοήσουμε αλλά δεν μπορούμε ακριβώς, γιατί είναι τόσο χαοτικό και μεγάλο και πολυσήμαντο κι εμείς απειροελάχιστοι σε σχέση με αυτό. Αλλά χρειάζεται να το κατανοήσουμε ή απλά να αφεθούμε; Στη δίνη του χωροχρόνου, στην ιστορία, στην αγάπη και στην ολότητά μας; Δεν είμαστε ένα πράγμα, είμαστε πολλά και κάθε μέρα αλλάζουμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε κάποιες φορές. Δε χρειάζονται ταμπέλες, ούτε από τον ίδιο μας τον εαυτό, για εμάς και για τους άλλους. Βήμα βήμα, ας ανακαλύψουμε ξανά εμάς και τους γύρω. Χωρίς επίκριση για το ποιοι είμαστε αλλά κυρίως χωρίς να βάζουμε όριο στο τι μπορούμε να γίνουμε και στο τι μπορούν να
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ο αέρας της πόλης

Εικόνα
  Αχ Ελλάδα σε… Σ΄αγαπώ, σε μισώ, δεν ξέρω πια τι να πω. Οι σκοτεινές εποχές που κάποτε διαβάζαμε σε δυστοπικά βιβλία ή βλέπαμε σε ταινίες, εποχές που θα καίγονται τα βιβλία, που η ελεύθερη σκέψη κι ο λόγος θα στοχοποιούνται, που θα κυριαρχεί το μίσος και η διαφθορά της εξουσίας, είναι πλέον εδώ. Δεν είναι δυστοπία, διανύουμε μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας και η κλιμάκωση των γεγονότων είναι γρήγορη. Η αποχή από τις εκλογές είναι ένα από τα σημεία που με προβλημάτισαν από τις προηγούμενες εκλογές, όμως πλέον είναι ξεκάθαρο πως μία μεγάλη μερίδα του λαού θεωρεί πως οι πολιτικοί και η πολιτική εν γένει, είναι άχρηστη και η διάχυτη απαισιοδοξία και λογική του « όλοι είναι ίδιοι», οδηγεί στα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών. Δεν βγαίνει από αυτό το ποσοστό συμμετοχής, βέβαια, το συμπέρασμα πως όλοι είναι φασίστες ή έχουν φασίζουσες νοοτροπίες, όμως δείχνουν πως δεν υπάρχει ελπίδα στον κόσμο για αλλαγή. Ο συντηρητισμός, η λογική του να είναι καλά το σπίτι μου και δε
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει, όμως εγώ, δεν παραδέχτηκα την ήττα...

Εικόνα
12 χρόνια πριν, αυτό το ιστολόγιο άρχισε να ταξιδεύει στον -τότε απέραντο αλλά και διαφορετικό- κυβερνοχώρο, με αυτόν ακριβώς τον τίτλο. Σήμερα, μετά από 3 χρόνια απουσίας από αυτό το ιστολόγιο, αποφάσισα να ξαναγράψω, σαν φόρο τιμής στις ελπίδες και στα όνειρά μας, διότι με διακατέχει βαθιά θλίψη και ο νους μου είναι σε σοκ. Αρνούμαι να πιστέψω πως η κοινωνία που πέρασε όλη αυτή την απόγνωση στα χρόνια του κορονοϊού, βιώνοντας την διάλυση του υγειονομικού συστήματος, την ιδιωτικοποίηση πολλών δομών, την φτωχοποίηση και την αναξιοκρατία,  προτίμησε πάλι τον δρόμο της αυταρχικότητας, της διαφθοράς και της αστυνομοκρατίας. Τι έχει φταίξει; Μία κοινωνία σε απόγνωση, σε σοκ κι όμως βαθιά συντηρητική και απαθής.  Το θέμα είναι πολυπαραγοντικό, αλλά δε θα κάνω πολιτική ανάλυση εδώ, υπάρχουν άλλοι που θα γράψουν πολύ καλύτερα από εμένα επί αυτού. Θα σταθώ σε άλλα σημεία, σε αυτή τη μικρή καταγραφή των σκέψεών μου.  Κι όμως, φίλ@ μου, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν ακολουθούμε όλοι τον δρόμο της
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Fade to grey...

Εικόνα
Σου λένε να χαμογελάς. Να είσαι χαρούμενος, να ζεις την κάθε μέρα στο έπακρο. Δικαίωμα στο να μη χαμογελάω όποτε θέλω, να μην είμαι πάντα καλά, να γκρινιάζω άμα θέλω, να χάνομαι στο απέραντο του γκρι και στην παλέτα των μαύρων συναιθημάτων. Η ζωή έχει πολλά χρώματα και πολλές εκφάνσεις , οπότε η ανάγκη του να χανόμαστε και στη σκοτεινή πλευρά μας είναι απαραίτητη. Το δικαίωμα στην ευαλωτότητα είναι αναφαίρετο, όπως η ανάγκη να διψάμε, να τρώμε, να γελάμε, να ερωτευόμαστε. Δε σημαίνει πως δε χαίρεσαι την αγάπη, τη χαρά, τις μελωδίες του σύμπαντος, τη δημιουργία αν μερικές φορές παρασύρεσαι στη δίνη των συναισθημάτων σου. Ίσα, ίσα για μένα αυτό είναι και η απαρχή της έκφρασης και του επαναπροσδιορισμού των σκέψεών μου. Το να μην αφήνεσαι στη μαυρίλα του είναι σου, ίσως είναι και το πρόβλημα πολλών ανθρώπων επειδή θα έρθουν σε επαφή με το μέσα τους κι επειδή δεν μπορούν να το αναγνωρίσουν αυτό, κριτικάρουν. Μας λένε τρελούς, γραφικούς, περίεργους κι ιδιόρρυθμους αλλά η απειρο
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα