ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός...

 

Λέει ο Αγγελάκας...

Αλλά τελικά τι είναι ο χρόνος; Είναι γιατρός; Είναι αέναος; Είναι στιγμές που αιχμαλωτίστηκαν για πάντα; Η ακόρεστη επιθυμία μας να τον δαμάσουμε, να τον ελέγξουμε, να είμαστε οι αρχηγοί του σύμπαντος μας οδήγησε σε ένα αδιάκοπο κυνήγι του.

Όμως λογαριάσαμε χωρίς τον ξενοδόχο, αυτός υπήρχε πριν από εμάς, υπάρχει και θα υπάρχει ότι κι αν κάνουμε, η ζωή θα συνεχίζει μέχρι το τέλος, χωρίς εμάς. Αυτή η εμμονή με το να καταγράφουμε τον χρόνο και τον εαυτό μας, στις κάμερές μας, στα κινητά μας, στις φωτογραφίες που τραβάμε, δεν είναι παρά μία προσπάθεια να κατανοήσουμε την ευαλωτότητά μας, την ύπαρξή μας και εντέλει, τον θάνατό μας;

Η τρωτή μας ύπαρξη, η προσωρινή, πασχίζει να πιαστεί από κάπου για να μην ξεχαστεί.

Αλλά μήπως τελικά αυτό που έχει σημασία είναι ο χρόνος σε μία μικροκλίμακα στο τώρα ή ίσως στην αέναη διάστασή του στο απέραντο σύμπαν; Αυτό το θαυμαστό τεράστιο, ογκώδες σύμπαν που μας αγκαλιάζει όλους χωρίς διακρίσεις;

Όταν θα είμαστε, ίσως, αστρόσκονη, δε θα μας νοιάζει τίποτα, αλλά αν υπάρχει ένας γιγάντιος αστροπροτζέκτορας  μνήμης που θα προβάλλεται στον γαλαξία, τι θα δείχνει;

Τις στιγμές που αγαπήσαμε, τους κόκκους αγάπης και φιλίας, τη στιγμή που απλώνουμε το χέρι και αγγίζουμε κάποιον, που σηκώνουμε αυτόν που έπεσε, που φιληθήκαμε, την ώρα που γελάσαμε μέχρι δακρύων, που κλάψαμε για τα δεινά τα δικά μας και των γύρω μας. 

Τα λεπτά που φωνάξαμε για το δίκιο, που τραγουδήσαμε, που η οργή έγινε ποτάμι;

Και ίσως, παράλληλα, μία μαύρη τρύπα να ρουφάει όλες αυτές τις θηριωδίες του ανθρώπου, τους πολέμους, την απληστία, τη δίψα για αίμα και εξουσία. Να τα συνθλίβει και να τα μετατρέπει σε μία μάζα που θα αποβάλλεται στο σύμπαν για πάντα;

Ίσως...Ποιος ξέρει;