Στο τέλος της μέρας, το μόνο που έχουμε είναι...

 

Ο ένας τον άλλο... *

Καμιά φορά χάνουμε την πίστη μας σε εμάς, στους ανθρώπους, στις καταστάσεις και τότε έρχεται μία ατάκα, κάποια λόγια, κάποιοι άνθρωποι, μία σειρά και επανατοποθετεί το μέσα μας και το είναι μας.

Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς  "César Wagner", ο επιθεωρητής Βαγκνέρ, διαβάζει μία αναφορά που έγραψε ένας μικρός μαθητευόμενος γι' αυτόν. Του γράφει πως έμαθε από τον επιθεωρητή να ακούει τους ανθρώπους, όπως κάνει και ο Βαγκνέρ, ακόμα κι αν  κάποιους δεν τους πολυγουστάρει και πως θαυμάζει τον τρόπο του να επιβάλλει τάξη, χωρίς βία, αλλά με ανθρωπιά.

Κάπως έτσι, μου ήρθαν στο μυαλό αυτά που γράφτηκαν και ειπώθηκαν από τους μαθητές  και τους γονείς της ΣΤ' τάξης για το τέλος της σχολικής χρονιάς, οι αγκαλιές τους ,τα δώρα τους, (ακόμα και βιβλίο με ποιήματα του Καρυωτάκη!), τα δάκρυα συγκίνησης αυτών και των γονέων τους, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω το εξής: η παιδαγωγική σχέση και το χτίσιμό της είναι ότι πιο πολύτιμο μπορεί να έχει ένας παιδαγωγός με τους μαθητές του και αυτό κάνει το έργο μας πολύ μεγάλο και σημαντικό.

Πραγματικά ήταν τιμή μου που ήμουν συνοδοιπόρος με αυτά τα παιδιά, όπως και με όλους τους προηγούμενους μαθητές και τους ευχαριστώ από καρδιάς για την εμπιστοσύνη τους.

Σε αυτόν τον κόσμο το να είσαι και να παραμένεις άνθρωπος, είναι το πιο μεγάλο ζητούμενο των καιρών μας και η αγάπη που δίνεις και εισπράττεις είναι αυτό  το οποίο σου δίνει ελπίδα, αισιοδοξία, δύναμη να συνεχίζεις να μάχεσαι για μία καλύτερη κοινωνία.

Όταν τους ακούς να λένε συνθήματα μαζί σου για την ειρήνη, για τη λευτεριά των κατατρεγμένων, όταν αναρωτιούνται αν θα σε βλέπουν στις πορείες, όταν συζητάνε μαζί σου για όλα τα θέματα και έχουν κρίση, μαθαίνεις από αυτούς και αυτοί από εσένα, σημαίνει πως κάτι λειτούργησε όμορφα.

Όταν διαβάζεις πως " ήσασταν πάντα μαζί μας στα όμορφα και τα άσχημα, μας στηρίξατε, μας κάνατε μάθημα με διαφορετικό και πολύ διασκεδαστικό τρόπο, δίνοντάς μας τη γνώση απλόχερα", το είναι σου αναγαλλιάζει και είσαι έτοιμος να συνεχίσεις απρόσκοπτα αυτό που κάνεις και πιστεύεις, εν μέσω τρομερά δύσκολων και καταπιεστικών καιρών.

Ακόμα κι αν η ζωή με βγάλει σε άλλο μονοπάτι, ξέρω πως τις στιγμές και τη σύνδεσή μου με όλα τα υπέροχα παιδιά που είχα, δεν μπορεί να μου τις πάρει κανείς και εύχομαι σε όλους τους συναδέλφους που λειτουργούμε με παρόμοιο τρόπο, να μη χάσουν ποτέ την πίστη τους στα παιδιά, στους ανθρώπους, στην ευγένεια και το σεβασμό και πάνω απ' όλα στο παιδαγωγικό τους υπόβαθρο και στην ελευθερία της σκέψης τους.

Κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει σε αυτή την άμοιρη γη, όσο όμως είμαστε ζωντανοί και έχουμε την ελευθερία των επιλογών και των πράξεών μας, σημασία έχει να μένουμε άνθρωποι, να αλληλοστηρίζουμε και να εμπνέουμε ο ένας τον άλλο.

Και όπως είπα και στα παιδιά στο τέλος της χρονιάς, ευτυχισμένος είναι αυτός που ξεπερνάει τον φόβο, παλεύει για τα όνειρα του και "πετάει, μονάχα όποιος τολμάει να πετάξει!"

(από το βιβλίο του Σεπούλβεδα, "Η ιστορία του γάτου που έμαθε σε έναν γλάρο να πετάει").

Καλό καλοκαίρι!

* όπως είπε και ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο, ο σύντροφος και συνοδοιπόρος μου...