El pueblo unido jamas sera vencido

 Οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες και οι συνθήκες ακόμα πιο δύσκολες. Η συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών έφερε στην επιφάνεια την παθογένεια του κράτους και τη σήψη που το κατατρώει. Οι μεγαλειώδεις πορείες όμως,των τελευταίων εβδομάδων, δείχνουν πως ίσως ο κόσμος είναι έτοιμος να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή, διότι η οργή του για την αδικία και την φτώχεια φουντώνει.

Όσον αφορά την παιδεία, γιατί σε αυτή θα γίνει ειδική αναφορά, και ειδικότερα στο δημόσιο σχολείο, οφείλουμε να πούμε πως πλήττεται και βάλλεται από παντού, από την κυβέρνηση, από το υπουργείο παιδείας, από τις περιφερειακές διευθύνσεις και κατ' επέκταση από την κοινωνία που ψάχνει έναν αποδιοπομπαίο τράγο να κατηγορήσει για τις συνθήκες που ζει, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της λαίλαπας που έρχεται.

Σχολεία χωρίς καμία υποδομή, εκπαιδευτικοί εξουθενωμένοι από τις ανούσιες αξιολογήσεις με τη δαμόκλειο σπάθη του φόβου των πειθαρχικών και των διώξεων να κρέμονται πάνω από το κεφάλι τους, μαθητές επιβαρυμένοι από τη γενικότερη κατάσταση φτώχειας και ανέχειας στην οποία έχουν καταδικαστεί οι οικογένειές τους, αλλά και από τον υπέρογκο όγκο ύλης και μαθημάτων, χωρίς να έχουν τη διέξοδο που τους προσέφεραν μαθήματα τέχνης και δημιουργίας, που όλο και συρρικνώνονται.

Όμως, έχουμε καταλάβει γιατί οι εκπαιδευτικοί αρνούνται και μάχονται εναντίον της αξιολόγησης; Επειδή δεν είναι ικανοί κι φοβούνται; Επειδή δε θέλουν να μπουν στη διαδικασία λόγω τεμπελιάς; Επειδή αδιαφορούν;

Όχι, τίποτα από αυτά δεν ισχύει και πρέπει να λεχθεί επιτέλους ξεκάθαρα το τι διακυβεύεται.

Πρώτα και πάνω από όλα, αυτός που πλήττεται είναι ο μαθητής. Ο μαθητής (και κατ' επέκταση οι γονείς που θα σηκώσουν όλο το βάρος), που θα βρεθεί αντιμέτωπος με σχολεία που θα κατηγοριοποιούνται και θα πρέπει να διαλέγει ή καλύτερα να τον διαλέγουν λόγω ικανοτήτων και προσόντων. Σχολεία που θα δέχονται μόνο τους άριστους και που θα εξοστρακίζουν τους μαθητές που είναι σε τμήματα ένταξης, γονείς που θα παλεύουν να βρουν λεφτά, κάνοντας 3 δουλειές για να ανταπεξέλθουν στο οικονομικό βάρος των ιδιωτικών σχολείων και πάει λέγοντας.

Εμείς οι εκπαιδευτικοί που παλεύουμε τόσα χρόνια για τη δημόσια παιδεία, πονάμε για αυτό το σχολείο που έρχεται, γιατί θα καταστρέψει τις νέες γενιές, τους μαθητές που αγαπάμε και διαπαιδαγωγούμε. Θα μας στερήσει την παιδαγωγική μας ελευθερία, το δικαίωμά μας να συζητάμε με τα παιδιά για τα δικαιώματά τους, να πορευόμαστε μαζί σε μια πιο δίκαιη ζωή.

Όταν υποβαθμίζεις το δημόσιο σχολείο, καταστρέφεις τις ελπίδες του μαθητή για ένα καλύτερο μέλλον, δημιουργείς σχολεία αρίστων και αποκλείεις την πρόσβαση στη γνώση.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών; Άνθρωποι χωρίς βούληση, χωρίς κριτική σκέψη, άνθρωποι που θα γίνονται υποχείριο του εκάστοτε εξουσιαστή, διότι θα νιώθουν ανεπαρκείς, θα αρκούνται σε πενιχρούς μισθούς, θα σκύβουν το κεφάλι, άρα όλα αυτά οδηγούν σε μία κοινωνία σε σήψη.

Αυτός είναι ο στόχος, λοιπόν, η δημιουργία μιας κοινωνίας σε απάθεια, σε καταστολή, σε αδράνεια.

Αγαπητοί γονείς, μαζί με εσάς πληττόμαστε κι εμείς, είμαστε όλοι μαζί σε αυτόν τον αγώνα, διότι είναι πιο πολλά αυτά που μας ενώνουν, παρά αυτά που μας χωρίζουν.

Συμμετέχουμε στην απεργία- αποχή, λοιπόν, γιατί:

• Διεκδικούμε το δικαίωμά μας να ασκούμε το παιδαγωγικό μας έργο με ελευθερία 
• Διεκδικούμε σχολεία που θα δίνουν ισότιμες ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές
• Αρνούμαστε τη δημιουργία σχολείων των αρίστων και την κατηγοριοποίηση των μαθητών
• Ζητάμε υποδομές (κτίρια, τμήματα ένταξης, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους κτλ)
• Αρνούμαστε το κλίμα φόβου και τρόμου που έχει καλλιεργηθεί από την κυβέρνηση των αρίστων
• Απαιτούμε να δικαιωθούν οι συνάδελφοι που διώκονται επειδή άσκησαν το νόμιμο δικαίωμά τους στην απεργία-αποχή
• Ζητάμε ένα σχολείο που θα σέβεται τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς

Θα συνεχίσουμε μαζί ως το τέλος, διότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος παρά μόνο αυτός που δε δόθηκε!