Fade to grey...
Δικαίωμα στο να μη χαμογελάω όποτε θέλω, να μην είμαι πάντα καλά, να γκρινιάζω άμα θέλω, να χάνομαι στο απέραντο του γκρι και στην παλέτα των μαύρων συναιθημάτων.
Η ζωή έχει πολλά χρώματα και πολλές εκφάνσεις , οπότε η ανάγκη του να χανόμαστε και στη σκοτεινή πλευρά μας είναι απαραίτητη.
Το δικαίωμα στην ευαλωτότητα είναι αναφαίρετο, όπως η ανάγκη να διψάμε, να τρώμε, να γελάμε, να ερωτευόμαστε.
Δε σημαίνει πως δε χαίρεσαι την αγάπη, τη χαρά, τις μελωδίες του σύμπαντος, τη δημιουργία αν μερικές φορές παρασύρεσαι στη δίνη των συναισθημάτων σου. Ίσα, ίσα για μένα αυτό είναι και η απαρχή της έκφρασης και του επαναπροσδιορισμού των σκέψεών μου.
Το να μην αφήνεσαι στη μαυρίλα του είναι σου, ίσως είναι και το πρόβλημα πολλών ανθρώπων επειδή θα έρθουν σε επαφή με το μέσα τους κι επειδή δεν μπορούν να το αναγνωρίσουν αυτό, κριτικάρουν.
Μας λένε τρελούς, γραφικούς, περίεργους κι ιδιόρρυθμους αλλά η απειροελάχιστη ή μη μουντάδα, το μπαρουτοκαπνισμένο κουφάρι μας, χρειάζεται στιγμές ανάπαυλας απο την πίεση και από την καθημερινή συναναστροφή με τον κόσμο.
Η επαφή με ανθρώπους που αγαπάμε και μας κάνουν και γελούμε, είναι το γιατρικό μας, καθώς και η ανασύνταξη των κομματιών μας που χάνονται στη δίνη της αντανάκλασης του κάτοπτρού μας. Εξάλλου ο τοίχος σωτηρίας μας είμαστε εμείς και μόνο και ας μην περιμένουμε σωτήρες.
Μέσα από τα μάτια των αλλων, ας είμαστε όποιοι θέλουν, αλλά μέσα από τη δική μας οπτική, ας είμαστε απλά εμείς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου