δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Κάτι κυνηγώ, σαν τον ναυαγό, τα χρόνια μου σεντόνια μου, τσιγάρα να καπνίσω... Που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο και ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο... Το καλύτερο κομμάτι της δεκαετίας του ΄90... Μέσα σε λίγους στίχους, όλο το νόημα της ύπαρξης και του έρωτα... Αυτό που ψάχνουμε όλοι, όλες όλ@ και το βρίσκουμε κάποτε ή δεν το βρίσκουμε ποτέ... Και μόνο η ψευδαίσθηση του να ζήσεις κάτι τέτοιο, να σε ακουμπήσει ανεπαίσθητα σαν καλοκαιρινό αεράκι, είναι σαν καραβόσκοινο για τον ναυαγό... Σαν άρωμα γιασεμιού, σαν μια αλήθεια που είναι αυθύπαρκτη, σαν το χαμόγελο της αστερόσκονης στο φεγγαρόφωτο... Το κορμί μας είναι μόνο η αφορμή, γιατί είναι κάτι πάνω και πέρα από μας, το να κρατάς το χέρι κάποιου που αγαπάς, το να ενώνεις το κορμί σου με το δικό του, την σκέψη σου με την δικιά του... Ας απολαύσουμε αυτό το άσμα, λοιπόν, εν μέσω της καλοκαιρινής βραδιάς...

Listen to the universe, you may find an answer Love is here and everywhere, don’t be scared..... Άκουσα αυτό το τραγούδι πριν λίγο και ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά μου, αυτή την τρελή, θεοπάλαβη καρδιά... Και σκέφτηκα, "ωχ!άρχισαν τα όργανα!!!"... Καιρό είχα να νιώσω αυτό το συναίσθημα που τόσο φοβάμαι και τρέμω. Και ξαφνικά, πάλι αυτό το γλυκό, γνώριμο καρδιοχτύπι που μου αναστατώνει τις αισθήσεις, το μυαλό (όσο μου έχει απομείνει), ανακατώνει τις σκέψεις μου σαν φύλλα στον άνεμο, με παρασύρει σαν την ονειροπαγίδα που έχω στο μπαλκονάκι μου, με αποχαυνώνει... Από την μία, θέλω να στέκομαι πάντα εκεί, κοιτάζοντας το γαλάζιο και να νιώθω τόσο όμορφα, από την άλλη ξέρω πως δεν μπορεί να μείνει αυτό μέσα μου μόνο του, αλλά καλό θα είναι να γιγαντωθεί με το να εκφραστεί... Διαφορά ηλικίας; Διαφορά φάσης; τι σημασία έχει, όταν οι κόσμοι μας συμπίπτουν περισσότερο από τους κόσμους γύρω μας; Θέλω να γεμίσω από την σκέψη σου και μόνο....Και το κατάλαβα, προχ

Λέει ο Ναζίμ Χικμέτ, στο τελευταίο και μοναδικό του μυθιστόρημα, κάπου προς το τέλος του βιβλίου: " 'Ολα τούτα, όλα όσα σκέφτομαι τούτη τη στιγμή, είναι γοητεία," ρομαντισμός"- ρομαντισμός είναι όλη η ζωή μου εδώ και μερικά χρόνια, ρομαντισμός είναι η ζωή του Κερίμ, ρομαντισμός η ζωή τόσων ανθρώπων που ακόμα δεν γνώρισα μα θα γνωρίσω αργότερα, ρομαντισμός η ζωή του Σουπχί, του Πετροσιάν, της Μαρούσας και της Αννούσκας. Ρομαντισμός ίσως κι η ζωή του κόκκινου επαναστάτη που τραβάει καβάλα στο άλογό του.  Πού να τραβάει τάχα; Στο θάνατο, τις περισσότερες φορές, μα θυσιάζεται για μια ομορφότερη, δικαιότερη, ευτυχέστερη και βαθύτερη σε νόημα ζωή."...  Σε ένα ποιήμά του, πάλι, ο πολυαγαπημένος ποιητής, γράφει: Είμαι κομμουνιστής Είμαι αγάπη απ’ την κορφή ως τα νύχια, αγάπη θα πει βλέπω, σκέφτομαι, κατανοώ, αγάπη θα πει το παιδί που γεννιέται, το φως που πλημμυρίζει αγάπη θα πει να δέσεις μια κούνια στ’ άστρα αγάπη θα πει να χύνεις τ’ ατσ

Τα παιδιά έχουν ανάγκη από μία μπασκέτα,μία απέραντη θάλασσα,  έχουν δικαίωμα στον ήλιο και στις μυρωδιές του καλοκαιριού... Τα παιδιά έχουν ανάγκη την μουσικές και ήχους για το μέλλον, τα όμορφα λόγια και τις γλυκιές νότες μια συζήτησης... Τον απόηχο του απομεσήμερου, τα γιασεμιά και την μυρωδιά της ντοματοσαλάτας... Δεν έχουν ανάγκη τα δηλητήρια των μεγάλων που φολιάζουν τις ψυχές τους, την μαυρίλα του υπογείου της ψυχής μας, την απίστευτη βλακεία του είναι μας... Μπορούν να δουν μέσα και πέρα από εμάς, να ξεχάσουν τον χώρο και τον χρόνο, να ταξιδέψουν σε άλλες εποχές και κόσμους... Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο, δυο καρδιές με έναν ήλιο στην μέση... Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.. Τα παιδιά μπορούν να μετατρέψουν ένα σύννεφο σε ήλιο και μια παγοθύελλα σε παιχνίδι με παγωτά! Να χορέψουν με τα τζιτζίκια και τους καλικάντζαρους ένα ροκ εντ ρολ της χαράς! Να γράψουν γράμματα στους κατοίκους του Αβγατηγανιστάν, του Τζιτζικιστάν