δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα, μέχρι που μετά πια δεν μένει κανένα........ Πόνος στην καρδιά, στα σωθικά, στο είναι, αλλά μετά ένα κενό... Μία λύπη ατελείωτη, μία φρίκη ανείπωτη... Και συ σηκώνεσαι και περπατάς, μιλάς, γελάς και όλοι νομίζουν πως είσαι καλά, αλλά ξέρεις πως ο Γολγοθάς σου συνεχίζεται και ο σταυρός που κουβαλάς θαρρείς πως θα σου τσακίσει την πλάτη... Τι σημασία έχει; η μαχαιριά που ένιωσες έσβησε κάθετι που είχες μέσα σου, δεν έμεινε τίποτα, δεν θες να μιλήσεις ξανά, γιατί δεν έχει νόημα... Σβήνεις κάθε σημάδι και αναποδογυρίζεις το κορμί σου για να γίνεις καινούρια..... Και το πιο στενάχωρο είναι όταν κάτι τελειώνει μέσα σου, χωρίς να έχει καν αρχίσει.... Μακάριοι αυτοί που δεν θυμούνται, που δεν σκέφτονται, που δεν νιώθουν.......... Ευτυχείς αυτοί που έχουν μυαλό χωρίς μνήμη, χωρίς αναμνήσεις, χωρίς επαφή με τον κόσμο.... Πόσα δάκρυα πια; στέρεψε η βρύση του πόνου σου.....

Πώς μπορεί κανείς να αγαπήσει; Όχι να αγαπηθεί μόνο, αλλά κυρίως να αγαπήσει... Δεν μπορώ να υποφέρω τον εαυτό μου τις τελευταίες μέρες γιατί ξέρω ότι μπορώ να αγαπήσω, αλλά δεν ξέρω πώς... Ο φόβος μου είναι πολύ μεγάλος, είναι γιγάντιος, αλλά θέλω να τον συντρίψω, να τον συνθλίψω, γιατί πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω κάτι που είναι πέρα από μένα, πάνω από μένα αλλά και ταυτόχρονα μέσα από μένα.... Πώς θα σταματήσω αυτήν την ατελείωτη αγωνία της πάλης μέσα μου; Θέλω να ουρλιάξω αυτά που νιώθω, να ματώσω τα νύχια μου στον τοίχο, να ξεριζώσω την καρδιά μου για να μην πονάει......... Να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου, χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς δεκανίκια, μόνο με τις ξεκάθαρες νότες της μελωδίας της ψυχής μου.... Πώς μιλούσα τόσα χρόνια για τον έρωτα όταν το είναι μου είχε παγώσει; Πώς νόμιζα ότι ερωτευόμουν ενώ απλά περνούσα τον χρόνο μου σε ανούσιες σχέσεις; Πώς κρατιόμουν από τις σπασμένες χορδές των μαρμαρυγών των λάμψεων της ύπαρξής μου, αφού αυτές είχαν σβήσει; Πώς συνέχιζα

Πόνος και ελπίδα πάνε χέρι χέρι.... Φως και σκοτάδι, εκλάμψεις φωτός και τούνελ της αβύσσου... πώς να ορίσουμε τα στοιχειά μας όταν η θάλασσα λαμπυρίζει στα μαλλιά μας; πώς να αφήσουμε τη γη όταν οι ελαιώνες στραφταλίζουν στις χιλιάδες σταγόνες του μέλλοντός μας όταν η κυρά των αμπελιών μαζεύει τα μανίκια της και ανηφορίζει στα χνάρια αιώνων... Απλώνω το χέρι μου και αγγίζω την αιωνιότητα, αλλά η καρδιά μου γίνεται χίλια κομμάτια μέσα στην αβεβαιότητα της... Αν κάτι είναι μόνιμο είναι και μάταιο ή αν κάτι δεν είναι μάταιο, είναι μόνιμο; Το ποδήλατό μου παραπέει ανάμεσα στον δρόμο του ουρανού και στο πηγάδι της σελήνης.... Μέσα σε μια νύχτα αλλάζει η ζωή και το βιβλίο που κρατώ θέλω να στο δώσω εδώ και μέρες, γιατί το ενός λεπτού μαζί δεν το ήξερα και δεν το κατάλαβα ίσως εσύ το καταλάβεις περισσότερο και μπορεί να σε βοηθήσει, εμένα με πονάει γιατί το χειρότερο κομμάτι του έρωτα είναι η αβάσταχτη αβεβαιότητά του και η σκληρότητά του αλλά βαδίζουμε δ

Πέρασα σήμερα από την παλιά μου γειτονιά και με έπιασε μια μικρή, μικρή, θλίψη.... Το τοπίο έχει αλλάξει τελείως.... Το βουνό, το οποίο έβλεπα όταν άνοιγα το παράθυρό μου, το οποίο ήταν τον παράθυρο μου στον κόσμο, δεν είναι πια το ίδιο... Τότε, άνοιγα το παράθυρό μου και λουζόταν στο φως όλη μου η ύπαρξη... Ξέρω πως αυτή η προσκόλληση στο παρελθόν δεν είναι καλή, αλλά ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές... Τώρα, γκρεμίστηκαν τα σπίτια που ήταν απέναντι από το δικό μας, το σπίτι της κυρα -Λένης και του κυρ Αντώνη, που όταν κάναμε φασαρία τα πιτσιρίκια της γειτονιάς, η κυρα-Λένη μας φώναζε και μεις της κολλούσαμε τσίχλες στην πόρτα, γιατί έτσι νομίζαμε πως θα την εκδικηθούμε, έτσι φανταζόμασταν ότι κάνουμε κάτι φοβερό... Στη θέση του σπιτιού της κυρα-Λένης τώρα βρίσκεται ένα ερείπιο που μέσα, κάποιος σωστός γκραφιτάς έχει γράψει, μεταμορφώνοντας λίγο την ασχήμια, σε ομορφιά : " Σβήσε το facebook, και βγες μια βόλτα στην βροχή!". Να είσαι καλά, άγνωστε, φίλε,

Κοίταξε τα αστέρια και ένιωσε μια άγρια χαρά....Άκουσε ήχους ξεχασμένους από την ιστορία της ζωής του.... Ήθελε να περάσει στο απέναντι μονοπάτι, αλλά τον εμπόδιζε ο αντίλαλος των σκέψεών του, σκοτεινά χέρια τον άγγιζαν και τον πήγαιναν πίσω, σε μια απόκοσμη σπηλιά, ενώ μπροστά έπεφτε άπλετο φως, σ'ένα ξέφωτο... Η ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων του, χανόταν μέσα σε μία μέθη αντικρουόμενων εικόνων... Η αιώνια, αβάσταχτη πάλη της ύπαρξης με το τώρα.... Μία ακτίνα φως έπεσε πάνω στο πρόσωπό του, τον φώτισε και του είπε: " Εσύ μπορείς να αλλάξεις τον ρου των μικρών ζιζανίων στο κεφάλι σου, εσύ μπορείς να αγαπήσεις την άτυχη ζαριά σου και να την κάνεις κάτι διαφορετικό... Εμείς, δεν μπορούμε να σε βοηθήσουμε, αλλά μπορούμε να σε παρατηρούμε, να είμαστε κοντά, να σε πιστεύουμε, όχι να σε λυπόμαστε, δεν θέλουμε να σε οικτίρουμε ούτε απλά να σου δείχνουμε συμπάθεια, θέλουμε να σε βλέπουμε να τζογάρεις στο όνειρό σου, όποιο και να είναι αυτό, όχι στον εφιάλτη σου!" Και έγι