“Hi, I’m Chandler. I make jokes when I’m uncomfortable.”
Σήμερα, πέθανε ο Μάθιου Πέρι ή αλλιώς αγαπημένος και αστείος Τσάντλερ, φίλος, εραστής, κωμικός, αυτός που άκουγε, διακωμωδούσε όμως ταυτόχρονα αποδεχόταν τους άλλους όπως ήταν και για αυτό που ήταν. Και άρχισα να αναρωτιέμαι πότε περνάει η ζωή και κυλάει και χάνεται και πάει κι εμείς χανόμαστε στη μετάφραση. Στη μετάφραση ενός σύμπαντος που προσπαθούμε να κατανοήσουμε αλλά δεν μπορούμε ακριβώς, γιατί είναι τόσο χαοτικό και μεγάλο και πολυσήμαντο κι εμείς απειροελάχιστοι σε σχέση με αυτό. Αλλά χρειάζεται να το κατανοήσουμε ή απλά να αφεθούμε; Στη δίνη του χωροχρόνου, στην ιστορία, στην αγάπη και στην ολότητά μας; Δεν είμαστε ένα πράγμα, είμαστε πολλά και κάθε μέρα αλλάζουμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε κάποιες φορές. Δε χρειάζονται ταμπέλες, ούτε από τον ίδιο μας τον εαυτό, για εμάς και για τους άλλους. Βήμα βήμα, ας ανακαλύψουμε ξανά εμάς και τους γύρω. Χωρίς επίκριση για το ποιοι είμαστε αλλά κυρίως χωρίς να βάζουμε όριο στο τι μπορούμε να γίνουμε και στο τι μπορούν να
