Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει, όμως εγώ, δεν παραδέχτηκα την ήττα...

12 χρόνια πριν, αυτό το ιστολόγιο άρχισε να ταξιδεύει στον -τότε απέραντο αλλά και διαφορετικό- κυβερνοχώρο, με αυτόν ακριβώς τον τίτλο.

Σήμερα, μετά από 3 χρόνια απουσίας από αυτό το ιστολόγιο, αποφάσισα να ξαναγράψω, σαν φόρο τιμής στις ελπίδες και στα όνειρά μας, διότι με διακατέχει βαθιά θλίψη και ο νους μου είναι σε σοκ.

Αρνούμαι να πιστέψω πως η κοινωνία που πέρασε όλη αυτή την απόγνωση στα χρόνια του κορονοϊού, βιώνοντας την διάλυση του υγειονομικού συστήματος, την ιδιωτικοποίηση πολλών δομών, την φτωχοποίηση και την αναξιοκρατία,  προτίμησε πάλι τον δρόμο της αυταρχικότητας, της διαφθοράς και της αστυνομοκρατίας.

Τι έχει φταίξει; Μία κοινωνία σε απόγνωση, σε σοκ κι όμως βαθιά συντηρητική και απαθής.  Το θέμα είναι πολυπαραγοντικό, αλλά δε θα κάνω πολιτική ανάλυση εδώ, υπάρχουν άλλοι που θα γράψουν πολύ καλύτερα από εμένα επί αυτού. Θα σταθώ σε άλλα σημεία, σε αυτή τη μικρή καταγραφή των σκέψεών μου. 

Κι όμως, φίλ@ μου, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν ακολουθούμε όλοι τον δρόμο της αναξιοπρέπειας και της δουλοπρέπειας , δεν ξεχνάμε τους νεκρούς στα Τέμπη, τις υποκλοπές, τις παρακολουθήσεις, την άκρατη βία στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, τη φίμωση της ελευθερίας του λόγου.

Η απογοήτευση και η μη συμμετοχή είναι η επιδίωξή τους και αυτό πέτυχαν. Άραγε, δεν είναι αντιληπτό πως έτσι γίνεσαι πιόνι του συστήματος και ακολουθείς τον δρόμο που αυτοί διάλεξαν για σένα; Όμως αλλού θέλω να καταλήξω.

Αυτό το κείμενο, λοιπόν, είναι για όλους αυτούς, φίλους και μη, που τόσα χρόνια παλεύουν να αλλάξουν, έστω και λίγο, στους χώρους εργασίας τους, στις γειτονιές τους, στους καταυλισμούς, στις δομές, τον αλγόριθμο ζωής που άλλοι επέλεξαν για εμάς και το καταφέρνουν.

Αλλά, κυρίως, σε αυτούς που παραμένουν άνθρωποι, γιατί " σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Σε αυτούς, που παρά την προσωπική θλίψη, τις απώλειες, παρά τα βάσανα, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να πολεμάνε, να απαλύνουν με ένα χάδι το δάκρυ ενός παιδιού, να φυτεύουν σπόρους μαχητικότητας και αλληλεγγύης, εκεί που οι άλλοι τα φτύνουν και τα ποδοπατάνε.

Εξάλλου, " το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι".

Θα τα πούμε ξανά στους δρόμους, αδέρφια... Γιατί ,απλά, δεν παραδεχτήκαμε την ήττα...