δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Διανύοντας μία περίοδο δύσκολη, αυτή του να αφήνεις το κίνημα στην άκρη, δηλαδή ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου ν' αλλάζει και να προχωράς σε νέους δρόμους, είναι μία επίπονη διαδικασία. Αυτή η χρονιά σημαδεύτηκε από διάφορα γεγονότα, επαφές διαφορετικές με ανθρώπους που άλλαξαν τον ρου της πραγματικότητάς μου για λίγο. Παίρνοντας μια απόσταση από όλα αυτά και χωρίς να θεωρώ ότι πήγαν όλοι ο αγώνες στράφι, ούτε ότι δε θα βρω τρόπο να τους συνεχίσω, νιώθω ότι αφιέρωσα μεγάλο κομμάτι του είναι μου σε κάτι που δεν ήταν όπως νόμιζα. Αλλά, τελικά, τα περισσότερα πράγματα στη ζωή έτσι κάπως δεν είναι; Αλλιώς ξεκινάνε και αλλού πάνε, μάλλον αυτή όμως είναι και η εξέλιξη της χρονικής συνέχειας. Αυτή είναι η ομορφιά και η ασχήμια συνάμα της ύπαρξης, αλλά όταν νιώθεις ότι πια δεν μπορείς να δώσεις, ότι έχεις καεί, είναι καιρός να φεύγεις. Να δίνεις χώρο σε σένα, στα συναισθήματά σου, στην αγάπη που έχεις μέσα σου και στο πώς θα βρεις τρόπο να την διοχετεύσεις αλλού, σε κά

Ένιωθε το καθετί τόσο έντονα που πολλές φορές δεν το άντεχε. Όταν λυπόταν, όταν χαιρόταν, όταν θύμωνε. Αλλά, ειδικά, όταν ερωτευόταν, όλα άλλαζαν. Τότε ένιωθε ακόμα πιο έντονα τις δονήσεις του είναι του, τον απόηχο των σκέψεών του, τα βλέμματα του αντικειμένου του πόθου του, ένιωθε ότι τον τρυπούσαν.  Κάποιοι άνθρωποι αγγίζουν την ελαφρότητα του είναι, άλλοι όμως εφάπτονται με την ανυπέρβλητη μαγεία των συναισθημάτων και γίνονται ένα με τον έρωτα. Τόσο που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα, την φαντασία από την πραγματικότητα, το εδώ από το εκεί. Ας γινόταν να νιώθει λιγότερο, να βλέπει πιο απαλά τα χρώματα της ψυχής, να μην ακούει το τραγούδι των πόθων του τόσο που να ανατινάσσεται όλη του η ύπαρξη... Σιγομουρμούριζε, αγάπης αγώνας άγονος, αν και δεν το πίστευε... Η αγάπη δεν είναι άγονος αγώνας, είναι το στοίχημα που βάζουμε με το μέλλον για να γίνουν οι νότες μας τραγούδι, τα φιλιά μας καινούρια αρχή, τα γράμματα των ονομάτων μας σφραγίδα ενός καλ

Με αφορμή τους στίχους του Βάρναλη, από "το φως που καίει", που είδα σε μια έκθεση ζωγραφικής,  έτσι ξαφνικά όλα άλλαξαν... Κάπως έτσι, εμπνεύστηκα τούτο το κείμενο, με αναφορά τον έρωτα που πάντα μας καίει τα σωθικά, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε... Γιατί και ο έρωτας είναι σαν τη θάλασσα, βαθύς, απύθμενος, σκοτεινός αλλά και συνάμα φωτεινός, ρηχός, ανανεωτικός και κεραυνοβόλος... Λες πως δεν θα ερωτευτείς κάποιους ανθρώπους διότι είναι πολύ διαφορετικοί, δεν έχετε κοινά ακούσματα, μέρη, στίχους, μουσικές αλλά εκεί που δεν το περιμένεις, συνειδητοποιείς πως μπορεί να έχετε κοινό το τραγούδι της καρδιάς, των συναισθημάτων, της μεταλαμπάδευσης του είναι σας...  Και κάπως έτσι όλα ξεκινούν αλλιώς, εκεί που έλεγες πως όλα τελειώνουν... Να σ' αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω Απ' το βουνό ψηλά. Στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω Απ' τα μαλάματά σου τα πολλά. χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας Να ναι χινοπωριάτικο