δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

I had to close down everything I had to close down my mind Too many things could cut me Too much could make me blind I've seen so much in so many places So many heartaches, so many faces So many dirty things You couldn't even believe ............. Oh baby, oh baby then it fell apart ..... Ιδέες που ποδοπατιούνται, συναισθήματα που συμπιέζονται, φιλίες που δοκιμάζονται, άνθρωποι που ρίχνουν τα προσωπεία, μέρες που κυλάνε με κόπο και πόνο..... Δάκρυα στην ΕΡΤ, δάκρυα για τις αυτοκτονίες, δάκρυα για τις απολύσεις, οργή για τις λίστες με τα ονόματα των εκπαιδευτικών προς διαθεσιμότητα, οργή για την ψύχρα αυτού του καλοκαιριού, οργή για τους φίλους που είναι εγκλωβισμένοι σε ανούσιες σχέσεις, σε τέλματα, σε κόσμους χωρίς νόημα... Οργή για μένα, για σένα, που νιώθουμε την βαρύτητα του πόνου να μας τραβάει προς τη γη και μας τραβάει και μας τραβάει...... Τρόποι,ιδέες, μέρη, αισθήματα που μας ωθούν σε άκρα, στις άκρες, στην άκρη...Στην άκρη που θα ωθήσει στην πάλη,

Η Ελλάδα έχει αναλάβει τη δέσμευση ήδη από τον Νοέμβριο του 2012 να εντάξει σε καθεστώς διαθεσιμότητας 25.000 δημοσίους υπαλλήλους, πολλοί από αυτούς, όπως προβλέπει το επικαιροποιημένο μνημόνιο, θα τεθούν εκτός Δημοσίου εντός ενός έτους . Οι 12.500 θα πρέπει να μπουν σε καθεστώς κινητικότητας – διαθεσιμότητας εντός του Ιουνίου και οι υπόλοιποι 12.500 μέχρι το τέλος του έτους... 200 συγχωνεύσεις δημοτικών σχολείων και νηπιαγωγείων ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΕΡΤ...ΤΡΙΤΗ, 11/6/13 Και μετά αναρωτιέσαι πού είναι η δημοκρατία και η ελευθερία, που έτσι κι αλλιώς ήξερες πως δεν υπήρχε εδώ και πολύ καιρό...Και όπως διάβασα και σε ένα άρθρο του Unfollow, δημοκρατία είναι ο τρόπος, είναι το πώς χειρίζεσαι τα πράγματα, κι ας είσαι εκλεγμένη κυβέρνηση από το λαό, δεν μπορείς να καταλύεις τα πάντα, να κλείνεις την δημόσια τηλεόραση χωρίς να εκπονείς μελέτες και να καταθέτεις νομοσχέδια... Αυτό που ξέρω και καταλαβαίνω, φίλοι μου, είναι πως δεν θα είναι ίδια η τηλεόραση,για όσους

Παρακολουθώντας από χθες το τι συμβαίνει στην Ταξίμ, διάφορες σκέψεις μου περάσαν από το μυαλό,ένας αχταρμάς από εικόνες και λέξεις... Δρόμοι πλημμυρισμένοι, ο κόσμος ανασαίνει μέσα από τα δακρυγόνα,αλλά ένα σύννεφο ελπίδας ανεβαίνει... Πρόσωπα γεμάτα ένταση, αλλά φωτισμένα από την ικανοποίηση του ότι διεκδικούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια, τους χαμένους εαυτούς τους, που τους στέρησαν τόσα χρόνια.... Όλα στην φωτιά, τα χαμένα όνειρα, οι μισθοί, οι απαγορεύσεις, η στέρηση του πράσινου, η στέρηση της καρδιάς, της ψυχής, των δικαιωμάτων... Σφεντόνες εκτοξεύουν πέτρες στους βασανιστές, αγόρια και κορίτσια τα βάζουν με την άγρια βία της καταστολής,αλλά δε φοβούνται, γιατί προσπαθούν να πιάσουν το αύριο, να το βάλουν στις τσέπες τους, για να χαμογελάσουν ξανά, μετά το αίμα, τα τσακισμένα κορμιά, τους νεκρούς... Τα δάκρυα θα αντικατασταθούν από το χαμόγελο της δημοκρατίας που θα φωλιάσει ξανά στον ουρανό όταν θα καθαρίσει, θα μπει στα απλωμένα ρούχα, στα παιδιά που θα κρατιούνται πάλι