δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Μερικές φορές δεν μπορούμε να ορίσουμε τα συναισθήματά μας, η λογική δεν έχει θέση σε αυτά που ζούμε κι ας είναι απαγορευμένα και μη πρέποντα...Και όσο και αν παλεύουμε,δεν μπορούμε να τα σταματήσουμε,παρασυρόμαστε σε μια λαίλαπα αισθημάτων και ψευδαισθήσεων. Και όσο πιο βαθιά βυθίζομαστε,τόσο πιο πολύ παραληρούμε και δεν μπορούμε να ανεβούμε στην επιφάνεια.....Αυτό που έζησα τον χειμώνα,παρ'όλο που με έκανε να νιώσω πολύ εύθραυστη, με έκανε να δω και μια άλλη πλευρά του εαυτού μου και να συνειδητοποιήσω ποια είμαι αλλά και ποια μπορώ να μην είμαι...βγήκα στην επιφάνεια ναι μεν τσακισμένη,αλλά αποφασισμένη να συνεχίσω..... Στον άνθρωπο που με έκανε να νιώσω τόσο έντονα,οι επόμενοι στίχοι... Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή σεντόνια Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές

Περπατώντας στους δρόμους αυτής της πόλης, που έχω αγαπήσει, που έχω κλάψει, που έχω απογοητευτεί, που έχω ελπίσει, που έχω ερωτευτεί, που έχω φωνάξει και γελάσει, που έχω κάνει κάποιες από τις πιο δυνατές φιλίες,συνειδητοποίησα πως τίποτα πλέον δεν είναι όπως παλιά....ή σχεδόν τίποτα... Αυτή η πόλη βυθίζεται σε μια μιζέρια, αγκομαχά να επιβιώσει μέσα στα τσιμέντα και στις πολυκατοικίες που κρύβουν στο μούχρωμα, το ηλιοβασίλεμα.. Παραλύει χωρίς να το συνειδητοποιεί...Δεν δρα, δεν κουνιέται, λες και την έχουν ψεκάσει με ένα αναισθητικό δράσης και με ένα σπρέι απαισιοδοξίας. Αυτό που δεν έχει αλλάξει, είναι κάτι στίχοι,που σιγοτραγουδώ,καθώς βαδίζω στις αγαπημένες μου γειτονιές:" Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ,κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες..." 6/7/2011

Τετάρτη, 29 Ιουνίου του 2011 Κόσμος στο Σύνταγμα πολύς...Το μετρό γεμάτο, με νέους,πιο μεγάλους σε ηλικία και κάποια παιδιά... Όλοι εκεί, αποφασισμένοι να ανέβουμε στην πλατεία  και να δηλώσουμε την αντίδρασή μας, απέναντι στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.. Με τα πρόσωπα άσπρα από τα μαλόξ,με μάσκες και μαντήλια ανεβαίναμε τις σκάλες και βγαίναμε στην πλατεία.Στεκόμασταν μπροστά στη Βουλή και νιώθαμε πως αυτή η τραγελαφική κωμωδία δεν μπορεί να συνεχίζει να παίζεται μπροστά στα μάτια μας. Τότε άρχισαν ξανά να σκάνε δακρυγόνα,τα μάτια μας έτσουζαν, δεν αναπνέαμε, κατεβαίναμε τις σκάλες όπως - όπως και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό κάποια παιδιά μας δίναν κουράγιο, μας λέγαν με σταθερή φωνή : "Μην πανικοβάλλεστε,αυτό θέλουν. ΤΟΝ ΦΟΒΟ, για να μην δρούμε, να μην αντιδρούμε"... Ο φόβος....Στην αρχή ένιωσα να παραλύω από τον τρόμο, ένιωθα πως βρισκόμουν σε πεδίο μάχης.Και ξαφνικά εξατμίστηκε, χάθηκε αυτό το συναίσθημα...Ένιωσα πως ήταν καθήκον μου να συνεχίσω να μάχομαι στο πλευρό