δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Σε μία χώρα που το φως είναι παντού, οι αχτίδες του ήλιου τρυπώνουν σε κάθε χαραμάδα  καίγοντας ανελέητα ότι βρεθεί στο διάβα τους, τα βότσαλα στραφταλίζουν και τα τσιμέντα ανάβουν, συμβαίνει κάτι οξύμωρο. Κηλίδες σκοταδιού αρχίζουν να σταλάζουν στις καρδιές των ανθρώπων, στο βλέμμα τους, στη σκέψη τους, ακόμα και στη σκιά τους.  Ρανίδες ανησυχίας πλημμυρίζουν το είναι τους, έχιδνες αμφιβολίας εναποθέτουν τα αυγά τους στον κόρφο τους. Κρύβονται στις σκιές των απογοητεύσεών τους, γλείφοντας το αίμα των παλιών ονείρων τους. Βάφουν τον ουρανό γκρι κι ας έχουν μία τεράστια παλέτα με χρώματα στην άκρη των δαχτύλων τους. Σπάζουν τα χέρια τους για να μην αγγίξουν ο ένας τον άλλον, βγάζουν τα μάτια τους για να μη δουν την ελπίδα και αυτοκτονήσουν. Κόβουν τη γλώσσα τους για να μην υποστηρίξουν το δίκιο, τους είναι πιο απλό να μη μιλάνε. Αλλά μέσα τους κάτι σαλεύει, δεν τους αφήνει να κοιμηθούν κι ας έχουν σφαλίσει όλα τα παράθυρα κι ας έχουν φράξει τα αυτιά τους με βουλοκέρι. Κάτι τους...

  Ο ένας τον άλλο... * Καμιά φορά χάνουμε την πίστη μας σε εμάς, στους ανθρώπους, στις καταστάσεις και τότε έρχεται μία ατάκα, κάποια λόγια, κάποιοι άνθρωποι, μία σειρά και επανατοποθετεί το μέσα μας και το είναι μας. Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς  "César Wagner", ο επιθεωρητής Βαγκνέρ, διαβάζει μία αναφορά που έγραψε ένας μικρός μαθητευόμενος γι' αυτόν. Του γράφει πως έμαθε από τον επιθεωρητή να ακούει τους ανθρώπους, όπως κάνει και ο Βαγκνέρ, ακόμα κι αν  κάποιους δεν τους πολυγουστάρει και πως θαυμάζει τον τρόπο του να επιβάλλει τάξη, χωρίς βία, αλλά με ανθρωπιά. Κάπως έτσι, μου ήρθαν στο μυαλό αυτά που γράφτηκαν και ειπώθηκαν από τους μαθητές  και τους γονείς της ΣΤ' τάξης για το τέλος της σχολικής χρονιάς, οι αγκαλιές τους ,τα δώρα τους, (ακόμα και βιβλίο με ποιήματα του Καρυωτάκη!), τα δάκρυα συγκίνησης αυτών και των γονέων τους, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω το εξής: η παιδαγωγική σχέση και το χτίσιμό της είναι ότι πιο πολύτιμο μπορεί να έχει ένας παιδαγ...