δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

  Λέει ο Αγγελάκας... Αλλά τελικά τι είναι ο χρόνος; Είναι γιατρός; Είναι αέναος; Είναι στιγμές που αιχμαλωτίστηκαν για πάντα; Η ακόρεστη επιθυμία μας να τον δαμάσουμε, να τον ελέγξουμε, να είμαστε οι αρχηγοί του σύμπαντος μας οδήγησε σε ένα αδιάκοπο κυνήγι του. Όμως λογαριάσαμε χωρίς τον ξενοδόχο, αυτός υπήρχε πριν από εμάς, υπάρχει και θα υπάρχει ότι κι αν κάνουμε, η ζωή θα συνεχίζει μέχρι το τέλος, χωρίς εμάς. Αυτή η εμμονή με το να καταγράφουμε τον χρόνο και τον εαυτό μας, στις κάμερές μας, στα κινητά μας, στις φωτογραφίες που τραβάμε, δεν είναι παρά μία προσπάθεια να κατανοήσουμε την ευαλωτότητά μας, την ύπαρξή μας και εντέλει, τον θάνατό μας; Η τρωτή μας ύπαρξη, η προσωρινή, πασχίζει να πιαστεί από κάπου για να μην ξεχαστεί. Αλλά μήπως τελικά αυτό που έχει σημασία είναι ο χρόνος σε μία μικροκλίμακα στο τώρα ή ίσως στην αέναη διάστασή του στο απέραντο σύμπαν; Αυτό το θαυμαστό τεράστιο, ογκώδες σύμπαν που μας αγκαλιάζει όλους χωρίς διακρίσεις; Όταν θα είμαστε, ίσως, αστρόσκονη, δε

  Μας είπαν -μη μιλάς, σκύψε το κεφάλι, κάνε τη δουλειά σου - θα περάσει κι αυτό, κάνε υπομονή - έχεις δουλειά, τι παραπονιέσαι; Κι εκεί πιο πέρα, ακούς φωνές, παιδιών χωρίς παράθυρα στο μυαλό, τοίχους χωρίς συνθήματα σιωπή χωρίς ελευθερία, σελίδες με καγκελόφραχτα γράμματα, βιβλία με λουκέτα στις λέξεις Μην κοιτάς το γαλάζιο του ουρανού, θα πάρουν τα μυαλά σου αέρα και θα θελήσεις να αγγίξεις το άπιαστο, το όνειρο Προχώρα και μη σε νοιάζει τι κάνει ο δίπλα, γιατί γεμίζεις το κεφάλι σου με τις δαντελωτές έννοιες του άλλου Μη σκοντάφτεις στις ρίζες των κλαδιών της ευτυχίας, τι τη θες, έχεις πρόσβαση στα καλάθια με τα καλούδια ΚΡαυγή, φωνή από τα έγκατα της γης ΟΧΙ Κύκλος, ομάδα στα αρχέγονα βήματα της πανανθρώπινης, ηλιοστάλακτης σοφίας Χέρια που αγγίζονται και ξανασηκώνονται, τρέμουν αλλά το προαιώνιο ένστικτο της ουτοπίας τους σπρώχνει Αγκαλιά, ιαχή, ουρανός Λάβα στα σωθικά μας, δεν μας αρκούν τα μέτρα σας και τα σταθμά σας Θέλουμε ζωή, αίμα να στάζει στα σκαλιά της πορφυρογέννητης ύπ

 Μερικές φορές, κάποιοι στίχοι ή μια μελωδία είναι απλά η αφορμή να σηκωθείς και να προχωρήσεις. Αυτή η οικουμενική διάσταση της μουσικής, αυτά τα ηχοχρώματα που κουβαλούν μέσα τους αρχέγονες αγάπες, σοφίες, συναισθήματα που μοιράστηκαν κάποτε διάφοροι άνθρωποι, στα πέρατα της γης και σε αέναες χρονικές στιγμές, είναι βαθιά συγκινητικά και ελπιδοφόρα. Όταν αγκαλιάζεσαι με τους φίλους σου σε μια συναυλία, όταν χιλιάδες φωνές ενώνονται σε μία, σαν μία παθιασμένη ερωτική πράξη, όταν γελάς με τους αγαπημένους σου, όταν συμβαδίζεις με κάποιους ανθρώπους και πράττεις, όταν χορεύεις με την αγάπη της ζωής σου και μοιράζεσαι ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ο κόσμος αλλάζει, χωρίς φανφάρες και υπερβολές. Πάνω από τη γη, πάνω από τον ορίζοντα, η ζωή πετάει, οι σκέψεις, οι ιδέες γεμίζουν το σύμπαν με πολύχρωμες εικόνες και εμφυσούν μία νέα οπτική στα πράγματα και κάπου εκεί κάτι νέο ξεκινάει. Έναν κόσμο κοινό αναζητάμε, κάπου στη θάλασσα, κάπου στο φως. Υ.Γ. Αφορμή για το κείμενο οι Σέρρες, α