δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

  Σήμερα, πέθανε ο Μάθιου Πέρι ή αλλιώς αγαπημένος και αστείος Τσάντλερ, φίλος, εραστής, κωμικός, αυτός που άκουγε, διακωμωδούσε όμως ταυτόχρονα αποδεχόταν τους άλλους όπως ήταν και για αυτό που ήταν. Και άρχισα να αναρωτιέμαι πότε περνάει η ζωή και κυλάει και χάνεται και πάει κι εμείς χανόμαστε στη μετάφραση. Στη μετάφραση ενός σύμπαντος που προσπαθούμε να κατανοήσουμε αλλά δεν μπορούμε ακριβώς, γιατί είναι τόσο χαοτικό και μεγάλο και πολυσήμαντο κι εμείς απειροελάχιστοι σε σχέση με αυτό. Αλλά χρειάζεται να το κατανοήσουμε ή απλά να αφεθούμε; Στη δίνη του χωροχρόνου, στην ιστορία, στην αγάπη και στην ολότητά μας; Δεν είμαστε ένα πράγμα, είμαστε πολλά και κάθε μέρα αλλάζουμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε κάποιες φορές. Δε χρειάζονται ταμπέλες, ούτε από τον ίδιο μας τον εαυτό, για εμάς και για τους άλλους. Βήμα βήμα, ας ανακαλύψουμε ξανά εμάς και τους γύρω. Χωρίς επίκριση για το ποιοι είμαστε αλλά κυρίως χωρίς να βάζουμε όριο στο τι μπορούμε να γίνουμε και στο τι μπορούν να

  Αχ Ελλάδα σε… Σ΄αγαπώ, σε μισώ, δεν ξέρω πια τι να πω. Οι σκοτεινές εποχές που κάποτε διαβάζαμε σε δυστοπικά βιβλία ή βλέπαμε σε ταινίες, εποχές που θα καίγονται τα βιβλία, που η ελεύθερη σκέψη κι ο λόγος θα στοχοποιούνται, που θα κυριαρχεί το μίσος και η διαφθορά της εξουσίας, είναι πλέον εδώ. Δεν είναι δυστοπία, διανύουμε μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας και η κλιμάκωση των γεγονότων είναι γρήγορη. Η αποχή από τις εκλογές είναι ένα από τα σημεία που με προβλημάτισαν από τις προηγούμενες εκλογές, όμως πλέον είναι ξεκάθαρο πως μία μεγάλη μερίδα του λαού θεωρεί πως οι πολιτικοί και η πολιτική εν γένει, είναι άχρηστη και η διάχυτη απαισιοδοξία και λογική του « όλοι είναι ίδιοι», οδηγεί στα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών. Δεν βγαίνει από αυτό το ποσοστό συμμετοχής, βέβαια, το συμπέρασμα πως όλοι είναι φασίστες ή έχουν φασίζουσες νοοτροπίες, όμως δείχνουν πως δεν υπάρχει ελπίδα στον κόσμο για αλλαγή. Ο συντηρητισμός, η λογική του να είναι καλά το σπίτι μου και δε

12 χρόνια πριν, αυτό το ιστολόγιο άρχισε να ταξιδεύει στον -τότε απέραντο αλλά και διαφορετικό- κυβερνοχώρο, με αυτόν ακριβώς τον τίτλο. Σήμερα, μετά από 3 χρόνια απουσίας από αυτό το ιστολόγιο, αποφάσισα να ξαναγράψω, σαν φόρο τιμής στις ελπίδες και στα όνειρά μας, διότι με διακατέχει βαθιά θλίψη και ο νους μου είναι σε σοκ. Αρνούμαι να πιστέψω πως η κοινωνία που πέρασε όλη αυτή την απόγνωση στα χρόνια του κορονοϊού, βιώνοντας την διάλυση του υγειονομικού συστήματος, την ιδιωτικοποίηση πολλών δομών, την φτωχοποίηση και την αναξιοκρατία,  προτίμησε πάλι τον δρόμο της αυταρχικότητας, της διαφθοράς και της αστυνομοκρατίας. Τι έχει φταίξει; Μία κοινωνία σε απόγνωση, σε σοκ κι όμως βαθιά συντηρητική και απαθής.  Το θέμα είναι πολυπαραγοντικό, αλλά δε θα κάνω πολιτική ανάλυση εδώ, υπάρχουν άλλοι που θα γράψουν πολύ καλύτερα από εμένα επί αυτού. Θα σταθώ σε άλλα σημεία, σε αυτή τη μικρή καταγραφή των σκέψεών μου.  Κι όμως, φίλ@ μου, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν ακολουθούμε όλοι τον δρόμο της