δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Ας μην ξεχνάς ποια - ποιος - ποιο είσαι! Είσαι η χαρά, η ευτυχία, η ζωή.  Έχεις τον μοναδικό τρόπο σου να πορεύεσαι, αγαπάς να χορεύεις παντού και πάντα, να ακούς μουσική, να γελάς! Θες να κοιτάζεις τα κτίρια, να χαζεύεις το χρυσό φως των ηλιαχτίδων όπως περνούν μέσα από τα μάτια των ανθρώπων και να ξεφυλλίζεις βιβλία. Αγαπάς με όλη σου τη ψυχή τα αρώματα του γιασεμιού και των νυχτολούλουδων, δοκιμάζεις όλα τα γλυκά, περπατάς μέσα σε σοκάκια και χάνεσαι στις απλές συζητήσεις των γύρω. Λατρεύεις το φως του ουρανού το μούχρωμα την άνοιξη, χαμογελάς με το χρώμα της θάλασσας και κολυμπάς με δύναμη, τρέχεις και πασαλείβεσαι με χώμα, θες να αγκαλιάζεις όσους νιώθεις δικούς σου και να κρατάς το χέρι του αγαπημένου σου. Θες να φιλάς με πάθος και να γελάς σα να μην υπάρχει αύριο. Δε σε νοιάζουν οι νόρμες, οι τύποι, οι κανόνες γιατί η ζωή δε χρειάζεται πειθαρχία, μόνο έχει ανάγκη την κατανόηση και την τρυφερότητα. Φοράς τα χρωματιστά σου ρούχα, τα λαμπερά κραγιόν σου και βα

Είναι ο έρωτας παιχνίδι εξουσίας;Κυριαρχίας; Μια παρτίδα σκάκι; Ατελείωτες κινήσεις ρουά, ματ, τζόγος;  Θέμα επιβολής; Δεν το πίστεψα ποτέ αυτό κι ούτε θα το υιοθετήσω στα 35 μου χρόνια. Οι λέξεις που μου έρχονται είναι αυτές της συνύπαρξης, των συνοδοιπόρων, της αμοιβαίας αλληλοεκτίμησης. Του θαυμασμού για τον άλλον που υπάρχει και ζει,αλλάζει, προσπαθεί και ξαναχτίζει τη ζωή του, αυτό με κινητοποιεί αλλά και με τρομάζει. Το πώς θα κινηθεί ο καθένας και αν θέλει να συνυπάρξει είναι άλλο ζήτημα. Οι σχέσεις ανταγωνιστικότητας και αλληλοεξάρτησης, είναι πάλι άλλο ζήτημα, που δεν μπορούν να μου γίνουν κατανοητές και ούτε θέλω να τις βιώσω ξανά. Το πώς βιώνει ο καθένας μας το καθετί είναι δικαίωμά του και το πόσο αντέχει κάθε κατάσταση. Το να λύνονται παράλληλα με τον άλλο ζητήματα, είναι το ιδανικό, αλλά και το πιο δύσκολο. Οι φόβοι που κουβαλάμε, οι σκιές των ερώτων που μας στοίχειωσαν, οι απόηχοι των σκέψεων και συναισθημάτων μας, είναι ίσως βαριές σταγόνες στον ωκ