δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Ίσως μεγάλωσα και δεν αντέχω τις αναλύσεις και τον πολύ κόσμο, μερικές φορές ούτε τους πολύ κοντινούς μου... Όμως, δεν μπορώ να μην εκφράσω τις σκέψεις μου για ένα θέμα που με πονάει πολύ, αυτό της εκπαίδευσης. Οι αναλύσεις τύπου, " ο χώρος της παιδείας είναι βαθιά συντηρητικός, οι δάσκαλοι είναι μονολιθικοί και απρόσωποι", με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Όπως σε όλους τους χώρους, υπάρχουν άνθρωποι με όρεξη και μεράκι για αυτό που κάνουν, από την άλλη είναι και πολλοί αυτοί που δεν ασχολούνται ουσιαστικά με την πιο σημαντική μας ιδιότητα, αυτή του παιδαγωγού. Για να προστατεύσω τον εαυτό μου, ίσως, αλλά και τον χώρο μου, θεωρώ πως οι άνθρωποι που δίνονται σε αυτή τη δουλειά, υπερβαίνουν τον εαυτό τους σε πάμπολλα σημεία κι αν δε στηρίξουμε εμείς το χώρο μας, ποιος θα το κάνει; Ασχολούνται σε πολλά επίπεδα με το παιδί που για πολλούς άλλους είναι αδιανόητα. Δεν υποτιμώ κανένα επάγγελμα και καμία ιδιότητα, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ από αυτούς που βρίσκονται εκτός χώρου

Κοιτούσα σήμερα τα πρόσωπα των παιδιών στον αγιασμό και ένιωθα μια χαρμολύπη... Χαρά για τα όμορφα πρόσωπά τους που καθρέφτιζαν την ανυπομονησία τους για το καινούριο και λύπη που αποχωρίζομαι τα περσινά παιδιά. Χαρά για αυτά που ήρθαν και θα τα αγαπήσω το ίδιο με τα προηγούμενα, αλλά και ένα μικρό κενό. Το επάγγελμά μας κρύβει πολλή ευτυχία αλλά και πολύ κόπο. Ίσως κάποιος να με χαρακτηρίσει υπέρ του δέοντος συναισθηματική και υπερβολική, αλλά δεν κρύβεται η ευαλωτότητα του καθενός. Νομίζεις πως με τα χρόνια θα γίνεις πιο σκληρός, πιο απρόσωπος, πιο αδιάφορος. Εμένα δε μου συνέβη αυτό και καμιά φορά απορώ. Μπας και τα παίρνω όλα πολύ σοβαρά; Ευτυχώς που μία φυσική ροπή προς τη χαρά με σώζει από τέτοιες παγίδες αλλά όχι πάντα. Φοβάμαι το καινούριο, την αλλαγή, παρόλα αυτά προσπαθώ να μην αφήνω τον φόβο μου να με κρατάει πίσω. Δυσκολεύομαι, όμως, κάποιες φορές να εκφράσω τις πιο βαθιές μου σκέψεις, αυτό που νιώθω πραγματικά. Πόσο περίεργο είναι το μυαλό μας και τι