δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Μετά από πολύ καιρό, δεν ξέρω ούτε και πόσο, ένιωσα πάλι ευτυχία... Θυμήθηκα πως ευτυχία είναι μία όμορφη κουβέντα με φίλους που έχεις να δεις καιρό, η συγκίνηση που νιώθεις όταν μοιράζεσαι πράγματα... Η υπερηφάνεια που νιώθεις όταν βλέπεις φίλους να κάνουν πράγματα δημιουργικά και να προχωράνε, η χαρά που νιώθεις όταν προχωράς κι εσύ ο ίδιος, κάνοντας κάτι που δεν το περίμενες από τον εαυτό σου. Δεν είναι πάντα απτά τα πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις ευτυχισμένος, είναι απειροελάχιστες στιγμές, σαν τα σωματίδια του σύμπαντος που περνάνε και χάνονται. Όμως, αυτή είναι και η μαγεία της ζωής , οι άνθρωποι που έχεις συναντήσει και που μπορεί να μην τους βλέπεις συνέχεια, αλλά έχεις νιώσει το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από αυτούς και δίπλα τους. Η αγάπη για τον κινηματογράφο, μία μελωδία που σε φέρνει σε επαφή με το μέσα σου και παράλληλα με τον κόσμο, οι συλλογικές πράξεις, η επίγνωση του ότι η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη αλλά είναι και παράλληλα τόσο όμορφη.

Είναι αστείο, τελικά, το πώς βλέπουμε εμείς τους εαυτούς μας και πώς μας βλέπουν οι άλλοι... Πολλές φορές, αυτό που νομίζουμε εμείς μπορεί να απέχει εκατομμύρια φωτός από αυτό που διακρίνουν οι άλλοι, αλλά και το αντίθετο... Επίσης, είναι τρομερά αστείο πώς μερικές φορές οι άλλοι βγάζουν τελείως διαφορετικά συμπεράσματα από αυτό που λέμε, έχοντας στο μυαλό τους τη δική τους κρίση για τον εαυτό τους... Μετά από μία πρόσφατη εμπειρία, θυμήθηκα πόσο περήφανη είμαι που εκφράζω αυτό που νιώθω, που μπορώ και ερωτεύομαι (και ας φοβάμαι πάντα το πώς θα εξελιχθεί), ανθρώπους που θαυμάζω, χωρίς να εστιάζω απαραίτητα σε κάποια στάνταρς. Επίσης, νιώθω μεγάλη χαρά που ένιωσα αυτό το συναίσθημα, γιατί για μένα είναι πολύ σημαντικό και πραγματικά και να γύριζα τον χρόνο πίσω δεν θα αρνιόμουν τη δύναμη που είχε εντός μου , το τελευταίο μου χτυποκάρδι. Για μένα ο έρωτας δεν έχει εθνικότητα, ηλικία, απαραίτητα φύλο αλλά ούτε και απόλυτη ταύτιση με τον άλλο. Ποτέ δεν έκρινα τις επιλογ