δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Περπατούσε και δεν σκεφτόταν τίποτα. Δεν χρειαζόταν, άκουγε τον ήχο της βροχής, τον ήχο των βημάτων, την ανάσα των περαστικών. Μα πού και πού μία σκέψη ερχόταν έντονη και επίμονη: "Γιατί μερικές φορές η αλήθεια φαίνεται περίεργη και διαφορετική για τον καθένα; Γιατί επαναλαμβάνω και πέφτω σε λούπες;" Σκεφτόταν πως οι άνθρωποι βαδίζουμε παράλληλα αλλά και ξεχωριστά. Δεν χρειάζεται να επιβάλλουμε τις σκέψεις μας ούτε τον τρόπο που κινούμαστε σε κανέναν, αλλά χρειάζεται να εκφράζουμε αυτό που θέλουμε. Τα φύλλα χόρευαν με υπόκρουση τη μελωδία των σταγόνων που έπεφταν, τα σύννεφα στροβιλίζονταν στον ουρανό σχηματίζοντας σχήματα σουρεαλιστικά και ο φίλος μας ακολουθούσε τον ήχο των σκέψεών του. Ένα κορίτσι με κόκκινη κουκούλα πέρασε δίπλα του και χαμογέλασε. Τα μάτια της είχαν το χρώμα των σύννεφων,η έκφρασή της το σχήμα της καρδιάς της.  Χαμογέλασε κι αυτός και έγνεψε με το κεφάλι. Την είδε να σταματάει και να κάθεται σ'ένα παγκάκι. Έβγαλε κάτι από την τσέπη τη

Αυτές οι εκβολές των ματιών σου πνιγμένες μες σε γαλανά συρματοπλέγματα για να μην έρχονται ποτέ ως εμάς τ’ αγκάθια της λύπης σου μα μόνο ο αχνός της λύπης που στεγνώνει παρήγορα πάνω στο δέρμα σου – είχες ένα δέρμα μυρουδιά κερήθρας όταν καθίσαμε στην πιο σκληρή ακτή της ζωής μας. Θυμάμαι, δεν σ’ άγγιξα, μα όπως μιλούσαμε, οι φωνές μας εσφίχτηκαν σαν δυο μικρά παιδιά με τόση απελπισία που τίποτε δε θα μπορέσει πια να τις χωρίσει. Βύρων Λεοντάρης

Χάσμα γενεών; Διαφορετική νοοτροπία; Άλλη αντίληψη της ζωής; Χίλια μπορεί... Το συμπέρασμα είναι το εξής, δεν είμαστε εδώ για να νταντεύουμε κανέναν, αλλά να δείχνουμε ο ένας στον άλλο πώς να πορεύεται ανεξάρτητος και αυτόνομος. Μαθαίνουμε πώς να αλλάζουμε τη ζωή μας και παράλληλα το είναι μας, αλλά δε θέλουμε να εξαρτόμαστε. Ούτε θέλουμε ανθρώπους που μας φορτώνουν με τα προβλήματά τους, χωρίς να τους γνωρίζουμε καιρό, ακόμα κι αν υπάρχει έλξη γι' αυτούς. Όμως, το ερώτημα που μας βασανίζει είναι το εξής, αφού τα ξέρουμε όλα αυτά, γιατί επαναλαμβάνουμε κάποιες συνέχειες; Το θετικό είναι ότι πια, κόβουμε πιο εύκολα τέτοιες καταστάσεις και δεν τις διαιωνίζουμε, ώσπου να κατορθώσουμε να φτάσουμε στο σημείο να μην τις αφήνουμε να συμβούν. Αλλά, το άγγιγμα της ψυχής πού είναι; Το άγγιγμα που αφήνει όμορφες εικόνες και όχι μορφοποιημένες φρίκες. Αυτό που πάει παραπέρα το μυαλό και την καρδιά μας... Το σημάδι που μπορεί να έχουμε βρει αλλά μπορεί και όχι. Ή το