δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Πολλές φορές, χτίζουμε στο κεφάλι μας ολόκληρα κάστρα ή αντίθετα φτιάχνουμε παραμύθια με πρίγκιπες γιατί κάπως θέλουμε να νιώσουμε καλύτερα. Αλλά τα σημάδια είναι εκεί κι απλά, εμείς, δεν θέλουμε να τα δούμε γιατί μας πληγώνουν. Αν κάποιος σε αναζητά, σε ψάχνει, σε θέλει, το καταλαβαίνεις από διάφορα στοιχεία. Αν δεν θέλει και καλά κάνει,  ίσως θα έπρεπε να το πει ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές, ή μπορεί να στο δείχνει αλλά εσύ αρνείσαι να το δεις. Όταν, όμως, τα μηνύματα είναι διφορούμενα, τότε τα πράγματα μπλέκονται. Αν, στο ενδιάμεσο, μπλέκονται κι άλλοι έρωτες που πέφτουν ξαφνικά από διάφορα σημεία, εκεί στέκεσαι με το στόμα ανοιχτό και δεν ξέρεις τι να κάνεις... Στο κάτω κάτω, δεν θα έπρεπε τα πράγματα να είναι πιο απλά; Κι όσο κι αν σου αρέσουν οι hard core φάσεις, ακόμα κι αν θες ένα επίπεδο δυσκολίας γιατί αλλιώς βαριέσαι εύκολα, κάπου νιώθεις ότι μια κατάσταση δεν τραβάει. Είναι και ζήτημα αξιοπρέπειας του καθενός το πώς βλέπει το καθετί. Δεν μπορείς να στρα

Θυμός για τ'ανείπωτα... Θλίψη για τον θυμό... Δεν ήξερες και πώς να ξέρεις πως το να γίνομαι απότομη είναι τρόπος να μην εκφράζονται τ' αληθινά μου συναισθήματα, η αγάπη που έχω για σένα, ο πόνος που νιώθω όταν το βλέμμα σου καθρεφτίζεται στα μάτια μου... Λυπάμαι που ταυτίζομαι τόσο με τις ηρωίδες των μυθιστορημάτων που αγαπώ, με τους συγγραφείς που λατρεύω, με τις ταινίες που μ' αγγίζουν, με τα πιστεύω των ανθρώπων που θαυμάζω... Ένας απ' αυτούς ίσως είσαι κι εσύ... Δε σε κατηγορώ που δεν κατάλαβες τι κρύβει μέσα του αυτό το κεφάλι, πώς να καταλάβεις; Στροβιλίζομαι στη μουσική της καρδιάς σου, στους ήχους της φωνής σου, στην αλήθεια της ψυχής σου... Γίνεται κανείς να βλέπει κάθε μέρα τα χρώματα διαφορετικά, μέσα από το καλειδοσκόπιο των συζητήσεών μας, μέσα από το πρίσμα των σκέψεών μας; Γίνεται κανείς ν' αγαπάει κάποιον άλλο τόσο που να μη μπορεί να το εκφράσει; Γίνεται να προχωράει μόνο με τη δύναμη της αγάπης που ξέρει ό